Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Εξομολόγηση

Κοιμήθηκα για αρκετή ώρα μέχρι που σηκώθηκα.. Ήταν οχτώ. Πήρα τηλέφωνο την Άννα να την ρωτήσω τι ώρα θα έρθει τελικά.

«έλα είμαι απ΄ έξω άνοιξέ μου για να μην χτυπάω τα κουδούνια!»

« Εντάξει»

« Καλώς την» Άνοιξα την πόρτα και αγκαλιαστήκαμε.

«Τι κάνεις;»

«Προσπαθώ..» Είπα και έριξα το βλέμμα μου στο κενό.

«Τί έγινε πάλι;»

« Πάμε στο δωμάτιο, έχω να σού πω πολλά! Άνοιξε το ντουλάπι έχει πατατάκια!» Της φώναξα πηγαίνοντας

«Καλά μωρή με βάζεις να ανοίγω ξένα ντουλάπια;» Είπε μόλις μπήκε στο δωμάτιο. Κρατούσε ένα μεγάλο βαθύ μπολ μαζί με τα πατατάκια. Εγώ καθόμουν οκλαδόν στο κρεβάτι μου.

«Έλα κάτσε εδώ να σου μιλήσω... πατατάκια θα χρειαστείς γιατί θα ακούσεις μία ιστορία. Αυτά που θα σου πω συνηθίζεται να γίνονται μόνο σε ταινίες! Γι αυτό» Έκατσε στο κρεβάτι απέναντί μου οκλαδόν. Ξεκίνησα να της αφηγούμαι τα πάντα.. Όλα όσα έγιναν από την παιδική μου ηλικία. Όσα λόγια ειπώθηκαν μεταξύ των γονιών μου και των θείων μου μέχρι την άφιξη μου στην Ελλάδα μετά τον θάνατο της Ρένας. Τα περισσότερα τα ήξερε. Εκείνη με παρηγορούσε όταν έμαθε ότι η Ρένα πέθανε μπροστά στα μάτια μου. Της είχα πει πώς φέρθηκε η Ευγενία.

Έπειτα έφτασα στο σημείο να της εξιστορώ τα γεγονότα από το βράδυ που μπήκα σπίτι μέχρι σήμερα. Έβαλα τα κλάματα μόλις άρχισα να περιγράφω αυτά τα οποία είχα δει. Της είπα τα πάντα εκείνο το βράδυ! Και πραγματικά ένιωσα καλύτερα.. Όταν μιλάς σε κάποιον για κάτι που σε πονάει νιώθεις αρκετά καλά.

Η Άννα με κοιτούσε προσεκτικά όσο της μιλούσα. Τελείωσα και συνέχιζε σιωπηλή να με κοιτάζει.

«Και έτσι είμαι σε αυτή την κατάσταση απόψε.. Στο ξανά λέω όμως Άννα είχα βάλει σκοπό της ζωής μου να την δω να καταστρέφεται. Και αν μάθαινα ότι είναι συνένοχος και ο Παύλος τότε θα έπαιρνε και εκείνον η μπάλα. Τώρα όμως...με αυτή την διαθήκη νομίζω αναθεώρησα...γιατί με αυτή την επιλογή της γιαγιάς ένιωσα ξένη.. Δεν ξέρω! Όμως τώρα θέλω ξανά να την δω να σέρνεται! Έχω πάρει όμως την απόφασή μου θα γυρίσω Αγγλία. Θα επιστρέψω όμως.. πιο δυνατή και τότε θα την αντιμετωπίσω» Είπα και έπεσαν τα τελευταία δάκρυα.

Μετά από αυτή την εξομολόγηση η Άννα με κοιτούσε καλά καλά. 

« Λία... Είναι θλιβερό το ξέρω! Είναι πραγματικά θλιβερό.. Δεν μπορώ να το πιστέψω, θέλω λίγη ώρα για να συνέλθω. Όμως.. Λία; Έχεις μία ολόκληρη ζωή μπροστά σου! Δεν μπορείς να κυνηγάς φαντάσματα, ούτε να κυνηγάς να εκδικηθείς την θεία σου... Καλώς ή κακώς η γιαγιά σου και η Ρένα έφυγαν... Κάποτε θα γινόταν κι αυτό.Όπως θα φύγουμε όλοι μας. Και ειδικά η γιαγιά σου ήταν μία γυναίκα αρκετά μεγάλης ηλικίας Λία..»