Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Αμφιβολίες

«Μην γκρινιάζεις βρε παιδί μου! Μην γκρινιάζεις και άκου τα καημένα τα τζιτζίκια που φωνάζουν! Καλά είμαι..» Απευθύνθηκα στην Άννα. Ήρθε το μεσημέρι σπίτι και καθίσαμε στην βεράντα. Η Αλεξάνδρα πήγε στο κρεβάτι της Ευγενίας να κοιμηθούν μαζί για μεσημέρι. Όπως τότε που ήταν παιδί.. Την καταλαβαίνω...θέλει την αγκαλιά της μάνας.

«Μυρίζομαι πλεκτάνη... Να μού το θυμηθείς! Η Ευγενία σε έφερε σε αυτή την κατάσταση.. Εδώ πότισε την γιαγιά σου με φαρμάκι.. Θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει και σε σένα για να εξασφαλίσει τα ίχνη της μετά από αυτό που είδες. Ποιος μού λέει ότι δεν σού έριξε κάτι μέσα στο φαγητό και ήρθε αιμορραγία;»

«Βρε Άννα.. Πόσες φορές πρέπει να στο πω; Όποτε βάζει φαγητό στα πιάτα είμαι παρούσα!»

«Αχ! Δεν θα ηρεμήσω αν δεν κάνεις εξετάσεις στο εργαστήριο της μαμάς μου εδώ στην Χώρα!»

«Έκανα εξετάσεις.. Μην επιμένεις!»

«Ναι μπράβο ωραία! Πήγες και έκανες εξετάσεις στον γιατρό ο οποίος είναι στο κόλπο με την Ευγενία! Αν σχεδίασαν μαζί να σε βγάλουν από την μέση και δεν τα κατάφεραν; Νόμιζες ότι θα σού έλεγε ότι βρήκε στο αίμα σου καμία παράξενη ουσία; Για να καρφωθούν; Σύνελθε Λία! ΣΥ-ΝΕ-ΛΘΕ!» Επέμενε..

«Όχου καλά καλά σταμάτα! Θα κάνω αύριο το πρωί εξετάσεις στην Εύα!»

«Όχι αύριο! Τώρα.. Σήμερα! Για εσένα η μάνα μου θα ανοίξει το μικροβιολογικό ό,τι ώρα και να είναι!»

«Τι τραβάω!!» Αναστέναξα..

«Επειδή σε αγαπώ!»

Μετά από μία ώρα ξανά πήγα στην Χώρα μαζί με την Άννα. Ήρθε και μας πήρε η μάνα της και πήγαμε να μου πάρει αίμα. Είχα σιχαθεί να βλέπω αίμα.. Αμάν πια..

Αφού τελειώσαμε πια γυρίσαμε χωριό. Περπατούσαμε στον δρόμο..

«Η ξαδέρφη σου γιατί μένει μαζί σας;»

«Αχ Αννούλα! Κάτσε να έρθει η Κυριακή και θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα... Και μαζί σου, και με όλους!»

«Πού κολλάει η Κυριακή με αυτό που σε ρώτησα..»

«Έγνοια σου!»

Γύρισα σπίτι και έτρεξα στην Αλεξάνδρα. Η Ευγενία ήταν δίπλα της και σέρφαρε στο λάπτοπ της.

«Πού ήσουν...» Είπε η Αλεξάνδρα. Τι μάτια ήταν αυτά; Από το κλάμα ήταν χάλια.. Είχε στα πόδια της μία κουβέρτα και πάνω ένα πακέτο χαρτομάντιλα..

«Στην Χώρα... με την Άννα για καφέ!»

«Θέλω σοκολάτα.. Έφερες;» Με ρώτησε..

«Τι έφερα εγώ στο ξαδερφάκι μου; Παγωτό!» Της είπα και άνοιξα την σακούλα που κρατούσα..

«Αχ μπράβο που με σκέφτεσαι βρε Λία..» Είπε και σηκώθηκε.Πήγε στην κουζίνα. Ήρθε ξανά γρήγορα στο σαλόνι κρατώντας ένα κουτάλι. Πήρε το παγωτό από τα χέρια μου και άρχισε να τρώει.

«Αυτό είναι οικογενειακό.. Όλο αυτό θα φας;» Είπα και έδειξα με το χέρι μου.

«Κανόνισε να παχύνεις..» Είπε η Ευγενία.

«Εσένα αυτό σε ένοιαξε ή μήπως το να τρώει όλη μέρα είναι σημάδι κατάθλιψης;» Είπα

«Πάρτο..» Μού είπε και σηκώθηκε όρθια με κλάματα. Μού έδωσε το παγωτό. Έτρεξε μέσα στο δωμάτιό μου.

«Ουυφ! Τι θα κάνουμε!» Είπα και κάθισα στον καναπέ.

Η Ευγενία άφησε το λάπτοπ και έβαλε τα κλάματα..

«Τι είναι αυτό που μας βρήκε; Πάνω που ετοιμαζόμασταν για γάμο...! Λίγο το έχεις; Να παντρεύεται το παιδί σου και ο άνθρωπός της να την καταστρέφει;»

«Καταλαβαίνω.. Και εγώ έτσι νιώθω! Θα περιμένουμε μέχρι αύριο το μεσημέρι να ξεκαθαρίσει η Αλεξάνδρα!»

«Δεν μπορώ Λία! Δεν θέλω η κόρη μου να μην ευτυχίσει! Δεύτερη ζωή δεν έχει..» Είπε και σκούπισε τα μάτια της.

«Δυστυχώς..» Είπα και δοκίμασα παγωτό.. Κάθε καλοκαίρι δυο δυο τα έτρωγα και φώναζε η γιαγιά μου ότι θα κρυώσει ο λαιμός μου.

«Αυτό το βρωμοκόριτσο τι σου λέει; Που την βάζαμε και μέσα στο σπίτι μας, το τσουλί! Και πήγαινε με τον άντρα της ξαδέρφης σου..» Φώναξε η Ευγενία

«Μην συγχύζεσαι Ευγενία.. Κράτα γερά! Εγώ να δεις τι θυμό έχω μέσα μου.. Έχω φορτώσει! Αλλά μην ανησυχείς.. Αύριο θα ξεκαθαρίσουμε με όλους.. Δεν το περίμενα αυτό από εκείνη.. Της κόβω και την καλημέρα» Της είπα μασουλώντας. Τέλειο παγωτό... Οι θερμίδες όμως..θερμίδες. Ε εντάξει μωρέ θα τις κάψω..  

Η Ευγενία με κοίταξε.

«Άστο λέμε! Θα παχύνετε!» Είπε και το άρπαξε... 

Με προβλημάτισαν οι φόβοι της Άννας.. Λες να έκανε κάτι τέτοιο το φίδι η Ευγενία; Αυτό θα ήταν το αποκορύφωμα..