Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Φθορές του σώματος

Σήμερα ξύπνησα νωρίς.. Είχα έναν δυνατό πόνο στο κεφάλι μου. Δίπλα μου, ο Παύλος κοιμόταν. Μετά από καιρό φαινόταν να κοιμάται ήρεμος. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν οχτώ και μισή το πρωί. Πονούσα όμως.. Πολύ. Δεν μπορούσα να μείνω ξαπλωμένη. Σηκώθηκα και πήγα προς την μπαλκονόπορτα... μέριασα την κουρτίνα... έβρεχε. Όλο το βράδυ δεν σταμάτησε και μαζί δεν έπαιρνε ούτε εμένα ο ύπνος. Ωραία είναι να χαζεύεις την βροχή.. Μαζί της ξεπλένονται και οι αμαρτίες σου. Έτσι έλεγε η πεθερά μου. Πήγα να ξεκολλήσω από το παράθυρο όμως ξανά τα ίδια.... Πάλι μούδιασαν τα πόδια μου και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μαζί με το μούδιασμα και πόνος...Πόνος ανυπόφορος. Αυτή την εβδομάδα το μούδιασμα επεκτάθηκε... Τα χέρια μου. Μούδιαζαν και τα χέρια μου. Έπιανα πράγματα και τις περισσότερες φορές δεν τα ένιωθα. Το αποτέλεσμα; Γλιστρούσαν από το χέρι μου. Λες και ήταν τρύπιο.

Ξανά κάθισα στο κρεβάτι μέχρι να περάσει και να ξανά αισθανθώ τα πόδια μου. Σε λίγα λεπτά πέρασε. Ξανά στάθηκα όρθια και άνοιξα την πόρτα. Ξανά κοίταξα τον Παύλο. Πόσο μου άρεσε να τον βλέπω γαλήνιο. Μακριά από τις στεναχώριες του...τις τύψεις! Βγήκα από το δωμάτιο. Λίγο πιο πέρα, από το δωμάτιο της Λίας ακουγόταν ομιλίες. Μάλλον θα ήταν ξύπνια. Πήγα στην κουζίνα. Άνοιξα ένα συρτάρι και πήρα στο χέρι μου  ένα κουτί παυσίπονα. Τράβηξα το ποτήρι με το νερό και κατά λάθος έριξα κάτω ένα μικρό κορνιζάκι το οποίο ήταν πάνω στο πάγκο...δίπλα στο ποτήρι. Ελπίζω να μην ξύπνησα τον Παύλο και να μην έρθει η Λία να δει τι γίνεται...

Έσκυψα να σηκώσω την κορνίζα, αλλά.... Πάλι! Πάλι αυτό το μούδιασμα στο χέρι..Έτσι γονατιστή κοίταζα το χέρι μου και περίμενα μέχρι να το ξανά αισθανθώ και να πιάσω την κορνίζα....