Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Γιατί κλαις

« Μην κρύβεσαι! Φαίνεται ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου. Έχετε σχέση;»

«όχι βέβαια.. Ποια σχέση;»

« Μην κρύβεσαι σου λέω!» Είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.

« Αρκετά είπαμε»

Είπα να τον βρίσω αλλά μου έστειλε μήνυμα η Άννα και έτσι δεν το έκανα. Μού έγραφε ότι τελικά θα ερχόταν το βράδυ στο σπίτι να κάνουμε λίγη παρέα. Την είχα καλέσει το προηγούμενο απόγευμα που είχαμε συναντηθεί. Θα άκουγα πάλι τον γλυκό της πόνο για τον Ανδρέα. Ήθελα να είναι μαζί. Τους αγαπούσα και τους δύο πολύ. Θα με έκανε χαρούμενη το γεγονός ότι πριν φύγω από την Άνδρο η καλύτερή μου φίλη θα ήταν επιτέλους μαζί με τον πολυαγαπημένο μου ξάδερφο.

« Αχ ωραία!» Του είπα και έβαλα το κινητό στην τσάντα μου χαρούμενη.

«Τι έγινε;»

« Τίποτα.. Απλώς θα έρθει η Άννα το βραδάκι σπίτι»

« Α ναι; Ωραία» Μου είπε και σοβάρεψε.

Περπατήσαμε μέχρι το σπίτι εγώ και εκείνος μέχρι το σπίτι του Κώστα. Φτάσαμε μέχρι το σπίτι, της Αλεξάνδρας τώρα πια.. Και είπε να αποχαιρετήσω τον Ανδρέα μιας και θα έφευγε για Αθήνα εκείνο το βράδυ και δεν θα προλάβαινε να έρθει να μας δει όπως είπε στην Ευγενία.

« Πας στον Κώστα;»

«Ναι.. Λοιπόν καλό μεσημέρι και καλή όρεξη μικρή»

«Πού πας ρε χωρίς να με χαιρετήσεις; Έλα καλό ταξίδι» Του είπα και πήγα να τον φιλήσω.

« Δεν θα φύγω απόψε τελικά!»

« Το πρωί τι ήταν αυτά που είπες στην μάνα σου; Εσύ δεν είπες ότι έχεις πολλή δουλειά στην εταιρία; Ψέματα μας είπες; Πού έχεις μπλέξει;»

« Κάτσε ρε παιδάκι μου! Αμέσως έχω μπλέξει.. ... Αρχικά είχα σχεδιάσει να φύγω απόψε. Αλλά επειδή έχω και αύριο άδεια, είπα πριν να φύγω αύριο»

« Καλά τότε! Καλό μεσημέρι... Άμα θες έλα το βράδυ και εσύ από το σπίτι» Του είπα γελώντας

Μπήκα στην αυλή και ανέβηκα προς τα επάνω. Ανεβαίνοντας άκουγα λυγμούς. Σαν κάποιος να έκλαιγε. Ανέβηκα και η πόρτα που έμπαινες στο σαλόνι και την τραπεζαρία ήταν ανοιχτή. Κοντοστάθηκα στο τελευταίο σκαλί και έβλεπα την Ευγενία να κλαίει.. Την έβλεπα και μου άρεσε αυτή η εικόνα. Μού άρεσε πολύ.... 

 Πολλές φορές πριν κλείσω τα μάτια μου την φανταζόμουν να με παρακαλάει γονατιστή συγγνώμη κλαίγοντας. Βλέποντάς την να κλαίει ήρθε στο μυαλό μου αυτή η σκηνή την οποία φανταζόμουν ξανά και ξανά. Την στιγμή εκείνη ένιωσα ότι αυτό που φανταζόμουν τόσο καιρό το ζούσα στην πραγματικότητα εκείνη την στιγμή.Ήταν παράξενο.. Σε λίγο όμως επανήλθα στην πραγματικότητα. Το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια; Μήπως έχανα την λογική μου;

« Γιατί κλαις Ευγενία;» Την ρώτησα ανέκφραστη από μακριά.