Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

-Ο εραστής της-

Προχώρησα στην βεράντα και κρυφά πήγα στο παράθυρο....Έκανα το λάθος να κοιτάξω και τότε... Είδα αυτήν να είναι πολύ κοντά με έναν άντρα ο οποίος κάτι μου θύμιζε. Ναι σωστά ήταν ο γιατρός της γιαγιάς μου, ο οποίος ήταν μαζί μας στο σπίτι εκείνο το βράδυ το οποίο η Ευγενία σκότωσε την γιαγιά μου..Ναι λοιπόν ήταν αυτός ο γιατρός και την παρεπόμενη μέρα είχε έρθει στην κηδεία. Ο «κύριος» Μάνος Χρήστου.Ένας κουστουμαρισμένος άντρας μορφωμένος και αρκετά γοητευτικός. Η Ευγενία και ο θείος μου τον επαινούσαν συνέχεια. Ο "χαρισματικός" παθολόγος. Και από ό,τι φαίνεται ήταν και εκείνος στο κόλπο. Τα πρόσωπά τους ήταν πολύ κοντά. Στην συνέχεια ξεκίνησε να την φιλάει στο λαιμό και εκείνη έκλεισε τα μάτια της και έκανε το κεφάλι της πίσω. Για να απολαύσει φαίνεται... Εγώ είχα μείνει προσηλωμένη με βουρκωμένα μάτια να κοιτάω το θέαμα. Ό,τι ζούσα ήταν μία πλάνη. Δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν πια.. Είχα χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου... και οι γυναίκες που λάτρευα και είχα πάντα στο πλευρό μου σαν κάτι παραπάνω από μητέρες.. Δεν ζούσαν πια. Και γιατί; Γιατί τις σκότωσε αυτή.. Για να έχει τον γκόμενό της από ό,τι φαίνεται. Λογικά ήταν εκείνος που κοιτούσε πριν λίγη ώρα από κάτω. Μάλλον περίμενε να φύγω.Έκανα ένα βήμα δεξιά και απομακρύνθηκα από το παράθυρο κολλώντας με την πλάτη στον τοίχο... Άφησα τα λίγα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά μου.«Αχ ρε θείε» Μουρμούρισα σιγά. Σκούπισα με τα χέρια μου το πρόσωπό μου και κοίταξα προς την μεριά του παραθύρου με μίσος.. Ξεκίνησα να περπατάω μέχρι την πλατεία όπου με περίμεναν τα παιδιά. Τους έβλεπα καθώς πλησίαζα.

 «Καλώς την» Μου είπε ο Ορέστης και με πήρε αγκαλιά.

«Μου αρέσει που θα έπαιρνες κάτι και θα ερχόσουν»Μου είπε η Μαντώ

« Σταμάτα ρε παιδί μου πια..» Της απάντησε ο Ορέστης και την κοίταξε νευρικά.Μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Οι τρεις τους έτρεξαν να προλάβουν έτσι ώστε να μπουν πίσω. Ήθελαν να κάτσω μπροστά. Νόμιζαν ότι ο Ορέστης με αγαπούσε και ήθελαν να κάτσω μαζί του. Ό,τι θυμούνται χαίρονται!!! Τελικά έκατσα μπροστά. Σιγά μην καθόμουν να το συζητήσω... αφού δεν θα εύρισκα άκρη. Έκλεισα την πόρτα και έβαλα την ζώνη μου. Ο Ορέστης έβαλε το κλειδί στην μηχανή και η Άννα κάτι είχε καταλάβει

«Λία τι έχεις; Και μη μου πεις ότι φταίει η απώλεια γιατί δεν είναι.. Όταν έφυγα από το σπίτι σου ήσουν καλά είχες ξεχαστεί. Ενώ τώρα που γύρισες από το σπίτι είσαι αλλιώτικη. Τι έγινε;» Με ρώτησε αλλά εγώ δεν της απάντησα. Της χαμογέλασα.Φτάσαμε σε ένα μπαρ κοντά σε μία παραλία βγήκαμε από το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο. Τότε η Άννα με τράβηξε πίσω από το χέρι και άφησε τα κορίτσια με τον Ορέστη να μπουν μέσα.