Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Αφίξεις και παράξενες αντιδράσεις

Σήμερα έρχεται η Ευγενία στην Αγγλία.. Όπου να΄ναι θα έρθει! Ο Ανδρέας είναι στην Πάτρα με την Άννα. Δεν ξέρω τι λένε..τί σκέφτονται. Πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί να βοηθούσα. Χτύπησε το κουδούνι.. Ήμουν στο δωμάτιό μου. Πετάχτηκα επάνω και πήρα ένα σοβαρό ύφος. Η καρδιά μου έτρεχε δυνατά... και γρήγορα πέρασαν μονομιάς τα γεγονότα που έζησα εκείνο το καλοκαίρι. Άρχισα να φοβάμαι την Ευγενία. Η γυναίκα ήταν τρελή... μπορούσε να με σκοτώσει και έχει δείξει τις ικανότητές της. Έχει πειραματιστεί πάνω μου.. Με χάπια έκτρωσης!

Παρέμεινα σιωπηλή μέχρι να δω αν η μαμά μου θα ανοίξει την πόρτα.Θα έμενε μαζί μας μία εβδομάδα. Τον λόγο για τον οποίο ήρθε..δεν τον ξέρω.

Προχώρησα και άνοιξα λίγο την πόρτα του δωματίου για να ακούσω τι λένε...

«Πόσος καιρός Σοφία! Πόσα χρόνια...» Άκουσα την Ευγενία να λέει.

«Χαίρομαι που σε βλέπω μετά από τότε..» Είπε η μαμά μου.

Είχαν να βρεθούν από κοντά δύο χρόνια... Η Ευγενία πριν δύο χρόνια είχε ξανά έρθει Αγγλία και είχε δει την μαμά μου.. Γενικώς ερχόταν μία φορά στο τόσο μαζί με τον Παύλο να δουν την Αλεξάνδρα που δούλευε εδώ.. Και με την ευκαιρία πήγαιναν στους γονείς μου να τους δουν. Ήταν εκείνη η εποχή που μεγάλωνα με την γιαγιά και την Ρένα. Ήμουν εφτά όταν η μαμά μου αποχαιρέτησε την οικογένεια γιατί έφευγε με τον μπαμπά στην Αγγλία. Τώρα...ύστερα από δώδεκα χρόνια είναι η πρώτη φορά που βλέπω την Σοφία και την Ευγενία στο ίδιο μέρος..να μιλάνε από κοντά. Είχα να δω αυτή την εικόνα από τότε που ήμουν εφτά χρονών παιδάκι. Δεν έτυχαν φορές που πήγαινα Αγγλία να πετύχω εκεί την Ευγενία και τον Παύλο.Ένα τέτοιο θέαμα είχα να δω τόσα χρόνια πριν. Αυτή την εικόνα την άφησα πίσω μου μικρό παιδάκι..και τώρα την ξανά βρίσκω ζωντανά μπροστά μου δεκαεννιά χρονών κοπέλα.

«Είσαι καλά; Τα νέα σου» Ρωτούσε συγκινημένη η Ευγενία.

«Εγώ μία χαρά είμαι.. Έχω ηρεμήσει τόσα χρόνια! Για εσένα φοβάμαι Ευγενία..»

Άνοιξα την πόρτα και προχώρησα στο σαλόνι εκεί που μόλις είχε μπει η Ευγενία και μιλούσαν.

«Μετά από τόσα χρόνια σας βλέπω μαζί στο ίδιο μέρος!» Είπα χαμογελαστά.

«Ομόρφυνες κι άλλο.. Τι όμορφα ματάκια..σαν τα δικά μου.» Μου είπε η Ευγενία. Ήρθε και με αγκάλιασε.

Καθίσαμε στην τραπεζαρία και ήρθε και η Αλεξάνδρα... Η Ευγενία είχε μία λάμψη στα μάτια της μόλις είδε την κόρη της. Φάνηκε να νιώθει ασφάλεια.. Αγαπούσε τα παιδιά της και δεν υπήρχε αμφιβολία. Δεν αμφέβαλλα ποτέ γι αυτό! Ποια μάνα δεν αγαπάει τα παιδιά της;