Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Πράξεις που πονάνε και η λήξη μίας φιλίας

(Διαβάστε λίγο από το προηγούμενο κεφάλαιο)

15 Δεκέμβρη 2010

Είχε περάσει μία εβδομάδα που η Ευγενία έφυγε από την Αγγλία. Η κατάσταση παρέμενε η ίδια. Η μαμά μου ήταν σκεπτική και πολλές φορές παρατηρούσα ότι απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια.. Ο μπαμπάς από την άλλη, μετά την επίσκεψη της Εγενίας είχε μεταλαχτεί. Ήταν και εκείνος σκεπτικός.. Υπήρχε ένα κλίμα ψυχρό, σιωπηρό μέσα στο σπίτι.

Ήξερα ότι κάτι συνέβαινε. Το ήξερα πως οι σχέσεις ανάμεσα στους γονείς μου , την Ευγενία και τον Παύλο, δεν ήταν καλές. Όμως δεν μπορώ να δικαιολογήσω την αντίδρασή της μητέρας μου. Πόσο μάλλον του μπαμπά! Είχε κλειστεί στο εαυτό του και δεν ξέρω γιατί. Ώρες ώρες σκεφτόμουν τα λόγια του εκείνο το βράδυ.. Το βράδυ που ήρθε η Ευγενία στο Λονδίνο..

«Αιμιλία.. Θέλω να ξέρεις ότι είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω. Σε αγαπάω πολύ!»

«Το ξέρω μπαμπά μου.. Γιατί μου το λες;»

«Γιατί δεν θέλω να το ξεχάσεις ποτέ.!»

«Και εσύ είσαι ο πιο καλός μπαμπάς.. Ήσουν πάντα πρότυπο για μένα. Πάντα σε θαύμαζα.»
«Και έτσι θέλω να παραμέίνω.. Δεν θέλω να αλλάξεις γνώμη για μένα. Ποτέ! Ό,τι κι αν σου πουν»

Εκείνο το βράδυ δεν κατάλαβα ότι κάτι ήθελε να μου πει μέσα από αυτές τις κουβέντες του. Τώρα όμως συνδυάζοντας τις συμπεριφορά της μαμάς μου, της Ευγενίας και του πατέρα μου, με τα λόγια αυτά του μπαμπά μου.. Έχω μπει σε σκέψεις. Όλοι τους ξέρουν πράγματα που εγώ δεν τα ξέρω.. Και ενδεχομένως να μην τα ξέρει ούτε η Αλεξάνδρα, ούτε ο Ανδρέας. Όλη αυτή η τωρινή κατάσταση, είμαι σίγουρη ότι σχετίζεται με αυτή την ''αλήθεια'' που αναφέρει η γιαγιά στο γράμμα της.

Εν τω μεταξύ συνέβη και ένα άλλο ανεξήγητο γεγονός.. Ένα βράδυ πριν φύγει η Ευγενία για την Ελλάδα... Ήρθε στο δωμάτιό μου νομίζοντας ότι κοιμάμαι. Εγώ όμως απλά είχα κλείσει τα μάτια μου και σκεφτόμουν την πορεία της ζωής μου. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η μαμά μου και έτσι δεν άνοιξα τα μάτια μου. Στην συνέχεια όμως ένιωσα να με πλησιάζει αυτός που είχε μπει στο δωμάτιό μου. Κατάλαβα ότι ήταν η Ευγενία από το χαρακτηριστικό άρωμά της που οπουδήποτε και αν πάει αφήνει το στίγμα της παρουσίας της. Εγώ παρόλα αυτά δεν άνοιξα τα μάτια μου. Την άφησα να νομίζει ότι κοιμάμαι.. Ύστερα, ήρθε και έκατσε στο κρεβάτι και χάιδεψε τα μαλλιά μου. Την άκουγα να κλαίει. Ναι έκλαιγε! Με κοιτούσε και έκλαιγε! Εγώ όμως.... Για έναν περίεργο λόγο.. Δεν διαμαρτυρήθηκα, δεν της έδειξα ότι είμαι ξύπνια. Δεν ξέρω γιατί αλλά... εκείνη την ώρα δεν είχα κανένα αίσθημα μίσους για εκείνη..Αντίθετα ένιωσα μία γαλήνη.. Ένα παράξενο δέσιμο. Δεν ξέρω γιατί.. Πραγματικά! Δεν είναι παράξενο όταν μισείς κάποιον που σου έχει προκαλέσει πόνο και σε μία στιγμή όταν δείχνει αδύναμος, να λυγίζεις και να τον θες δίπλα σου; Αυτό συνέβη και με την Ευγενία.. Κάτι ανώτερο κυρίευσε το μίσος μου εκείνη την στιγμή.. Δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποιο συναίσθημα! Δεν ξέρω ποιο δέσιμο!