Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Μου τελείωσες

Έξι μήνες.. Έξι μήνες πόνου, θλίψης, μοναξιάς, θυμού, εσωστρέφειας..

Από τον Μάρτιο του '10 μέχρι τον Σεπτέμβρη. Έξι μήνες μαραμένοι, χωρίς αξία! Σήμερα Κυριακή.. Το εξάμηνο μνημόσυνο της Ρένας. Ο Παύλος, ούτε χτες το βράδυ ήρθε σπίτι. Δεν είχε επικοινωνήσει με την Ευγενία... αν ήταν θα μού το έλεγε. Σηκώθηκα πολύ νωρίς για την εκκλησία. Ξύπνησα και την Αλεξάνδρα. Μπήκε και η Ευγενία στο δωμάτιο με ένα μαύρο κομψό φόρεμα και έναν άσπρο κολιέ με ασορτί σκουλαρίκια. Γόβα μαύρη..μακιγιάζ και καμαρωτή.

Μπήκε μέσα χωρίς να χτυπήσει..

«Εάν βάλετε μαύρα θα φάτε ξύλο!» Είπε και βγήκε κατευθείαν.

«Μα να σου πω.. Το βράδυ φορτίζει;» Ρώτησα  την Αλεξάνδρα.

«Τι να σου πω.. Ξέρω και εγώ; Έλα δεν θα βάλουμε μαύρα...»

«Δεν το είχα σκοπό.. Τέρμα το μαύρο... Τέρμα!» Απάντησα...

Ντύθηκα και πήγαμε να βγούμε. Χτύπησε το κινητό μου. Γύρισα πίσω και το πήρα από το έπιπλο. Απόκρυψη..

«Παρακαλώ;»

«Εγώ είμαι!»

«Ορέστη..»

«Πήρα να σου πω καλή δύναμη για το σημερινό!»

«Και ποιος σου είπε ότι δεν έχω δύναμη ρε; Το ερείπιο Λία που γνώρισες το καλοκαίρι πάει..ξέχασέ το! Είμαι μία χαρά δυναμική!» Του φώναξα νευρικά!

Η Αλεξάνδρα γύρισε και με κοίταξε με περιέργεια... Τι έπαθα θα έλεγε από μέσα της. Σταυροκοπήθηκε....

Έκλεισα το τηλέφωνο και το πέταξα στο κρεβάτι.. Η Αλεξάνδρα με κοιτούσε ακόμα.

«Τι; Προχώρα να πάμε στην εκκλησία! Άντε!» Είπα και βγήκαμε έξω..

«Έτοιμα τα κορίτσια μου;» Είπε η Ευγενία...

«Έτοιμες..»Της είπε με ένα μικρό χαμόγελο η Αλεξάνδρα.

«Όλα θα περάσουν.. Θα αποκαλύψουμε..θα κλάψουμε... αλλά στο τέλος θα τα ξεχάσουμε και θα τα προσπεράσουμε όλα!» Είπε βουρκωμένη. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα.

«Τις αποκαλύψεις περιμένω.. Να ησυχάσω! Αυτό θέλω.»

«Τι λέτε; Ποιες αποκαλύψεις..» Είπε η Αλεξάνδρα.

«Άλλη ώρα αυτά.. Αποβραδίς σκέφτομαι την Ρένα μας...» Είπε η Ευγενία.

«Μην το κάνεις.. Μην το κάνεις αυτό σε παρακαλώ!» Της είπα.

«Θυμάσαι τότε στο νοσοκομείο που σου είχα πει ότι δεν θέλω να βάλεις μαύρα; Και ότι κάποτε θα σου έδινα κάτι;» Μού είπε η Ευγενία.