Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Απρόβλεπτα συναισθήματα

Διαβάστε λίγο από το προηγούμενο κεφάλαιο για να καταλάβετε την συνέχεια αυτού του κεφαλαίου...

Πήγα ξημερώματα να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, περίπου στις πεντέμισι. Δεν ξεκόλλησα από το παράθυρο, έμεινα να σκέφτομαι κοιτώντας την τζαμαρία. Όταν είδα την ώρα όμως πεντέμισι κατάλαβα ότι είχα σχολή στις εννιά, θα έβλεπα και τον Αργυρίου.

Το πρωί μόλις ξύπνησα, η πρώτη μου σκέψη ήταν εκείνος και το ότι θα τον έβλεπα. Με τον τρόπο αυτό αγχώθηκα και κάτι διαπέρασε την κοιλιά μου, σαν ρίγος. Ξεφήσυξα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Βγήκα στην κουζίνα και έπιναν καφέ η μαμά μου με την Ευγενία. Ελπίζω αυτές τις μέρες να μην αρπαχτούν..

«Καλημέρα! Η Αλεξάνδρα πήγε δουλειά;» Είπα και κάθισα σε μία καρέκλα.

«Ναι σήμερα πήγε πρώτη ώρα γιατί αναπληρώνει έναν μαθηματικό που λείπει..» Είπε η Ευγενία.

«Τι ώρα πήγες για ύπνο;» Ρώτησε η μαμά

«Άργησα λίγο..» Κρυφογέλασα..

«Να σε δω..» Είπε η Ευγενία και με παρατηρούσε προσεχτικά.

Κούνησα το κεφάλι μου με απορία.

«Βρέ Σοφία.. Βλέπεις μία αλλαγή να το πω; Μία ζωντάνια; Κάτι ευχάριστο να την απασχολεί;» Είπε χαμογελαστή η Ευγενία.

«Και εσύ το είδες ε; Ναι δεν ξέρω τι...και είναι φορές που την βλέπω να μην έχει όρεξη να διαβάζει. Βάζει μουσική και κάθεται να σκέφτεται.» Είπε η μαμά μου.

«Ααα.. Α καλά! Δεν πάτε καλά..» Είπα με μισό μάτι. Άρχισαν να γελάνε. Εν τω μεταξύ δεν ήξερα τι συνέβαινε μέσα μου με τον καθηγητή. Προσπαθούσα να σταματήσω την οποιαδήποτε σκέψη μου για εκείνον αλλά δεν μπορούσα. Κάτι συνέβαινε. Όλη την ώρα σκεφτόμουν εκείνον..ίσως σε αυτό να συνέβαλε το ότι στην αρχή τον κουτσομπόλευα και μου άρεσε να ασχολούμαι. Όμως μετά...μετά διαμορφώθηκε ένας διαφορετικός Αργυρίου στα μάτια μου, γλυκός, καλός άνθρωπος και λες και τον γνώριζα χρόνια. Ήταν σαν να βρήκα τον άνθρωπό μου. Ήταν ψυχρός, όπως ακριβώς και εγώ... Τότε κατάλαβα ότι κάτι του έχει συμβεί στο παρελθόν. Ήμουν σίγουρη γιατί και εμένα οι απώλειες με έκαναν να αλλάξω. Με έκαναν απόμακρη και επιφυλακτική με τους ανθρώπους. Δεν έδειχνα ένα κοινωνικό, ευδιάθετο, γλυκό κορίτσι όπως κάποτε..

«Λοιπόν Ευγενία.. Πάω λίγο μέσα και έρχομαι να φύγουμε εντάξει;» Είπε η μαμά μου και σηκώθηκε όρθια.