Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Αγγλία- Ανεπιθύμητες χαρές

Δεκέμβρης 2010

Ο χρόνος κυλάει σαν τρεχούμενο νερό. Η Αγγλία έχει γίνει καθημερινότητά μου πλέον. Είχα συνηθίσει πια το Δίκαιο στο κολλέγιο. Όλο ιστορία Δικαίου, επιστήμη δικαίου, Φιλοσοφία Δικαίου και από μαθήματα επιλογής τα Αρχαία Ελληνικά Δίκαια.

Και όλα αυτά...για να γίνω δικηγόρος; Το κολέγιο όπου φοιτούσα ήταν Ελληνικό στην Αγγλία. Το φετινό έτος ήταν παράξενο.. Ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ονόματι Δημήτρης Αργυρίου σημάδεψε την φοιτητική μου ζωή. Ήταν ένας άνθρωπος παράξενος... Ήρθε στο κολέγιο επειδή η περυσινή καθηγήτρια αποσύρθηκε λόγω εγκυμοσύνης! Ήταν αναπληρωτής... Στην αρχή της χρονιάς τα παιδιά άλλων τμημάτων στα είχε μπει πρώτα έλεγαν ότι πιο ξινός δεν γινόταν. Όταν μπήκε στην τάξη...στα πρώτα μαθήματα ήταν αυστηρός. Εγώ έλεγα ότι θα τον έκανα αρνάκι. Δεν τον φοβόμουν.. Με τον καιρό...άλλαξε στα μάτια μου. Άρχιζα να τον θαυμάζω σαν ποινικολόγο και ταυτόχρονα καθηγητή πανεπιστημίου. Είχε σπουδάσει αυτό που εγώ ονειρευόμουν από μικρή. Κάτι με γοήτευε πάνω του. Στην αρχή πέρασε απαρατήρητος. Όταν μπήκε πρώτη φορά στην τάξη τον πέρασα για έναν απλό συνηθισμένο άνθρωπο..με τον καιρό όμως, σχολίαζα την κάθε του κίνηση, κάθε του λέξη...και με τον καιρό έγινε κάτι παραπάνω. Άρχισα να τον θαυμάζω. Κάτι με γοήτευε πάνω του... Όποτε μού μιλούσε..όποτε τον έβλεπα και όποτε πέφταμε από κοντά...συνέβαινε κάτι παράξενο. Με έπιανε μία ταχυκαρδία...δεν ήξερα πώς να μιλήσω... Έχανα τον κόσμο μου.Δεν ήταν δυνατόν όμως να συνέβαινε αυτό που φανταζόμουν. Όχι αποκλείεται.... Θα ήθελα πολύ αυτός ο άνθρωπος να υπήρχε στην ζωή μου μετά την εξεταστική. Δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα σαράντα. Ήταν γοητευτικός...όμορφος. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έτσι φάνταζε. Σχολίαζα το κάθε τι που έκανε. Εγώ και οι συμφοιτήτριες μου...όμως δεν νομίζω να τους συνέβαινε αυτό που συνέβαινε σε εμένα...

Νέα από την Άνδρο είχα σχεδόν κάθε μέρα μέσω του Ανδρέα και της Αλεξάνδρας, η οποία μιλούσε στο τηλέφωνο με τους γονείς της. Τρεις μήνες τώρα απαίτησα να με φωνάζουν με το βαπτιστικό μου όνομα. Αιμιλία...Αυτό ήθελε πάντοτε η γιαγιά μου και εγώ ποτέ δεν το έκανα. Μετά από ακόμη ένα όνειρο που είδα με εκείνη ήθελα να με λένε Αιμιλία. Κομμένο το Λία....

Ο Ανδρέας συνέχιζε κανονικά την σχέση του με την Άννα. Τα σαββατοκύριακα προσπαθούσε να ανεβαίνει Πάτρα για να την βλέπει. Οι σπουδές της εκεί ήταν ένας νταλκάς για την σχέση τους όμως δεν φοβήθηκαν τίποτα.Αυτό που λένε ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν κρατούν είναι ψέμα. Όταν είσαι ερωτευμένος κρατάει...όταν δεν υπάρχει έρωτας σε μία σχέση τότε η απόσταση διαλύει...Μόνο τότε. Η Ευγενία με τον Παύλο είχαν εγκατασταθεί μέσα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Δεν έμεναν πια στο σπίτι τους στο χωριό της Ευγενίας. Μετά από τα αποτελέσματα των εξετάσεων στο εργαστήριο της Εύας...απογοητεύτηκα...μίσησα εντελώς την Ευγενία και τελικά επιβεβαιώθηκαν οι απόψεις μου για εκείνη! Ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη, μία μέρα αφού επέστρεψα Αγγλία η Άννα με πήρε μέσω βιντεοκλήσης και μού είπε τα αποτελέσματα. Είχε δίκιο τελικά η φίλη μου. Μού είπε ότι στο αίμα μου βρήκε μία ουσία και ότι από εκεί προκλήθηκε η αιμορραγία...