Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Καπέλο και αναμνήσεις...

Ήταν γυαλί με αίμα. Μάλλον γυαλί από ποτήρι.

Εάν έβλεπα σκέτο το γυαλί θα νόμιζα ότι έσπασε κάποιο ποτήρι. Το αίμα όμως;.....;;

Κρατούσα το γυαλί στην χούφτα μου και απορούσα. Μετά από λίγο σκέφτηκα το χέρι του θείου μου. Το μεσημέρι μού είπε ότι κόπηκε η χούφτα του. Συνδύασα το τραύμα του, με το ματωμένο κομμάτι γυαλιού, το οποίο βρήκα.

Άκουσα γόβες. Της Ευγενίας ήταν ήμουν σίγουρη, γιατί εκτός του ότι δεν υπήρχε άλλη γυναίκα μέσα στο σπίτι... δεν υπήρχε και άλλη φυσιολογική γυναίκα, η οποία θα περπατούσε στις δώδεκα παρά τέταρτο το βράδυ με τα τακούνια μέσα στο σπίτι. Έβαλα το γυαλί μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου γρήγορα.. Για να μην το δει η Ευγενία. Πάλι θα μου πουλούσε άλλο ένα παραμύθι. Το γυαλί θα το κρατούσα για να το δείξω στην Άννα. Να ζητήσω την γνώμη της συνδυάζοντάς το με την πληγή του θείου μου σε όλη την χούφτα του.

Ήρθε στην κουζίνα.

«Δεν θα πας για ύπνο; Πάει δώδεκα.» Είπε και άνοιξε το ψυγείο.

« Τώρα μπήκα μέσα όπως βλέπεις! Εσύ γιατί δεν κοιμάσαι;»

«Περιμένω την Δήμητρα να έρθει για Κουν καν»

«Τέτοια ώρα;»

«Πάντα τέτοιες ώρες είναι που έχω ρέντα»

«Καλή επιτυχία τότε» Είπα και προχώρησα για το δωμάτιό μου.

Έπεσα για ύπνο... Έκλεισα τα μάτια μου και ήρθε μία εικόνα στο μυαλό μου. Χωρίς να το θέλω... αυτή η εικόνα ήρθε από μόνη της. Ήρθαν στο μυαλό μου οι μπαλαρίνες.... Έπειτα θυμήθηκα την Ρένα μου. Θυμήθηκα την σκηνή με το ράψιμο του καλοκαιρινού καπέλου μου όταν ήμουν πέντε χρονών. Είχε σκίσει η ραφή και από το κλάμα τους είχα ξεσηκώσει όλους. Ήταν μεσημέρι. Η Ευγενία και ο Παύλος είχαν έρθει για φαγητό. Πάνω ήμουν και εγώ με τους γονείς μου. Σε ένα σημείο του καπέλου λοιπόν είχε σκίσει η ραφή. Το καπέλο αυτό το είχε φέρει ο Ανδρέας από την Πάρο μαζί με την Ευγενία. Ήταν καινούριο μόλις μίας εβδομάδας και το πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Όταν λοιπόν σκίστηκε στην άκρη,  πλάνταξα στα κλάματα. Η Ρένα ήταν η πρώτη, η οποία έτρεξε για να μην κλαίω και το έραψε.

«Έλα εδώ μωρό μου μην κλαις. Θα το ράψουμε. Εντάξει;» Μού είπε όσο πιο τρυφερά μπορούσε. Έσκυψε στο ύψος μου και με σκούπισε μαζί με ένα απαλό φιλάκι στο μάγουλο. Έβγαλε τα ραφτικά και καθίσαμε μαζί στον καναπέ.

«Δώσε μου την τλωστή! Εγώ σέλω να το ράψω» Της είπα και τραβούσα την βελόνα. Είχα ένα μικρό πρόβλημα στο να προφέρω το 'κ' και το 'θ'. Μέχρι και την πρώτη δημοτικού είχα αυτό το προβληματάκι.Αργότερα έκανα λογοθεραπείες και το ξεπέρασα.

«Σιγά παιδί μου θα τρυπηθείς!» Μού είπε εκείνη κρατώντας γερά την βελόνα για να μην την πάρω.

«Εγώ όταν μεγαλώσω, θα παντρευτώ τον Ανδρέα. Πρέπει να μάσω να ράβω..» Της είπα..όλοι έβαλαν τα γέλια.

«Να... η νύφη μας Ευγενία» Της είπε ο Παύλος γελώντας.

Εκείνη γελούσε ... και ταυτόχρονα με κοιτούσε γλυκά και αθώα. Περίεργο. Για να είμαι ειλικρινής με αγαπούσε και ειδικά τα παιδιά αν και η μαμά και ο μπαμπάς μου την είχαν παρουσιάσει αλλιώς. Μία "συμφεροντολόγα και τίποτα άλλο" μου έλεγαν.Έτσι πίστευα λοιπόν.. ότι αγαπάει τα παιδιά μέχρι την νύχτα που γύρισα στην Άνδρο. Μετά έμενα στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι αυτή η γυναίκα δεν έχει αισθήματα, δεν έχε καρδιά. Όλοι οι άλλοι της έδιναν αγάπη και εκείνη ανταπέδιδε με ψεύτικη αγάπη. Αλήθεια γιατί; Πάντα η γιαγιά μου την αγαπούσε και με το παραπάνω. Η Ευγενία φαινόταν και αυτή ότι την αγαπάει και ας σιχαινόμουν πολλές φορές αυτά τα μελό. Υπήρξαν στιγμές στις οποίες νόμιζα ότι έπαιζε θέατρο στα μάτια μας. Βέβαια με επηρέαζαν και οι γονείς μου λέγοντας μου όχι και τα καλύτερα λόγια για εκείνην και τον Παύλο εξαιτίας πολλών καυγάδων τους.

Τόση αγάπη από την γιαγιά... γιατί τόσο μίσος από την Ευγενία; Τί ήταν αυτό το κάτι το οποίο της είχαν κάνει και οδηγήθηκε στο τέλος να τις σκοτώσει. Γιατί είμαι σίγουρη ότι και η Ρένα από τα χέρια της Ευγενίας πήγε. Τώρα αυτό το οποίο ήθελα να κάνω ήταν το επόμενο πρωί να τηλεφωνούσα στην μαμά μου. Να την ρωτήσω γιατί δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις. Να μάθω για τον ρόλο της γιαγιάς μου. Ποιον υποστήριζε άραγε...

Συνέχισα να σκέφτομαι στιγμιότυπα με την Ρένα, ώσπου με πήρε ο ύπνος αγκαλιά με αυτές τις γλυκές αναμνήσεις.......