Θέλω Μόνο Να Ξέρω Γιατί...

Εξάντληση και ξαφνικές ειδήσεις

Μήνες τώρα έχουμε βρει την ησυχία μας εγώ και ο Παύλος. Είμαστε πολλοί ήρεμοι...υπάρχουν βέβαια και οι εντάσεις κάποιες φορές. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε τελειώσει... Συνεχίζει να είναι ο έρωτας της ζωής μου..ο πατέρας των παιδιών μου. Τρομάζω να τον χάσω...τρομάζω να με αφήσει ο Παύλος. Οι πόνοι μου έχουν χειροτερέψει... Είναι πρωινά μέσα στο χειμώνα που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τα πόδια μου μουδιάζουν..δεν τα νιώθω και πολλές φορές πονάει το κεφάλι μου. Ο Μάνος μού είπε ότι πρέπει να πάω στην Αθήνα για αξονικές και ακτινογραφίες. Φοβάμαι όμως εδώ στην Ελλάδα. Ξέρει ο Μάνος μία εξειδικευμένη κλινική με έναν καλό αγγειολόγο και νευρολόγο στην Αγγλία.. Σε δύο μέρες φεύγω. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μην έχω πια ανάγκη τον Μάνο.. Με απειλεί...λέει πως αν δεν είμαι μαζί του θα μιλήσει στα παιδιά μου και σε όλον τον κόσμο. Τον έχω φορτωθεί για τα καλά..όμως τον σιχαίνομαι! Δεν ήθελα ποτέ να με αγγίζει άλλος άντρας εκτός από τον Παύλο... αναγκάστηκα όμως. Τον χρειαζόμουν για να βγάλω από την μέση τη γιαγιά...και τώρα με τρώνε οι τύψεις.Οι τύψεις που την σκότωσα...οι τύψεις που με ακούμπησε ξένο αντρικό χέρι.. Οι τύψεις που τα παιδιά μου ζουν στην άγνοια και εδικά η Αλεξάνδρα. Δεν ήθελα ποτέ να σκαλίσω το παρελθόν...όμως στο σημείο αυτό που νιώθω ότι δεν έχω πια δυνάμεις νομίζω ήρθε η ώρα να μιλήσω στην κόρη μου, στον Ανδρέα και να μάθει και η Αιμιλία. Πρέπει να ξέρει το κορίτσι... Με τρώνε και οι τύψεις γι αυτό που της έκανα. Μπορεί να μην της προκάλεσε ζημιά, όμως στην κατάσταση που την έφερα φτάνει για να νιώθω άσχημα. Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη αρχίζω και βλέπω ένα τέρας.. Ένα αθώο νέο κορίτσι που συμπαθούσε τους πάντες μέχρι την νύχτα μετά τον γάμο της. Στην συνέχεια έγινε πιο δυνατή και στο τέλος πήρε την εκδίκησή της. Και ναι αυτή είμαι εγώ όμως... όμως βλέπω ένα τέρας στον καθρέφτη και ας ξέρω ότι έπρεπε να δικαιωθώ.

Σήμερα το απόγευμα ο Παύλος διαβάζει εφημερίδα στο σαλόνι και εγώ δίπλα του πίνω τσάι. Ο καιρός είναι έτοιμος να βρέξει... Η ατμόσφαιρα στο σαλόνι με έκανε να θυμηθώ την κυρά Αιμιλία. Η εικόνα που κάθε Κυριακή απόγευμα καθόταν στην πολυθρόνα στο τραπέζι φορώντας τα γυαλιά της και έπλεκε...Όμως προσπαθώ να μην την σκέφτομαι και ας την έχω δει πολλές φορές στον ύπνο μου. Ίσως αυτό να φταίει που έχω τύψεις..ένω δεν πρέπει να έχω τύψεις που πέθανε..που την έκανα εγώ να πεθάνει.

«Βροχή θα φέρει πάλι» Είπα του Παύλου και ας ήξερα ότι ήταν αφοσιωμένος στο διάβασμα. Με έπνιγε η ησυχία. Δεν μού απάντησε συνέχισε να διαβάζει.