Same Mistake || Luke Hemmings

-080

Luke Hemmings:

De verscheidende stemmen van dronken jongeren drongen mijn oren binnen, terwijl ik, met gesloten ogen, op een bankje in het park zat. Het was een donkere winteravond, zoals de andere afgelopen dagen. Het weer weerspiegelde precies zoals ik me voelde van binnen; kil, koud en ongelooflijk radeloos. Zodra ik ook maar even aan Anna dacht, borrelde er ook een schuldgevoel op. En dat was een gevoel wat ik nog niet vaak in mezelf had herkend. Anna had iets met me gedaan, zoals een betovering. Ze had me liefde leren kennen zoals ik het nog nooit had ervaren en geloof me, dat was fantastisch. Ze liet me dingen appreciëren hoe klein ze ook waren zoals het gefluit van de vogels. Misschien was dat ook wel de rede waarom mijn gedachten opnieuw naar Anna waren afgedwaald. Maar al gauw werd ik opgewekt en teruggebracht naar de realiteit door het vrolijke melodietje dat ook wel bekend stond als mijn ringtone. Hoewel het een onbekend nummer was, besloot ik toch op te nemen. "Hallo?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Hallo" antwoordde een jongensstem met zwaar accent. "We hebben je hulp nodig, Luke" vervolgde dezelfde stem. Ik was zeer verbaasd over het feit dat hij mijn naam wist en besloot daarom dat ik de rol van vraagsteller maar moest spelen. "Wie ben jij en wat moet je van me?" Vroeg ik met een stem vol van nieuwsgierigheid. Al snel hoorde in gelach aan de andere kant. "Luke, ik ben het Niall! Hoe kun je mijn stem vergeten zijn?" Opgelucht haalde ik adem en liet ook een lach horen. "Het spijt me, Niall! Maar ik heb je ook al zo lang niet meer gesproken" ik hoorde een 'uhu' geluid vanaf Nialls kant die vervolgens een diepe zucht nam. "We hebben je hulp nodig, Luke" licht geschokt, vloog de volgende vraag alweer uit mijn mond. "Wie is we?" Er viel een korte stilte, maar niet lang daarna antwoordde hij; "Anna-Claire en ik." Overrompeld door zijn antwoord liet ik mijn mobiel uit mijn handen vallen die vervolgens met een doffe klap op de grond kwam. Duizenden vragen spookten door mijn hoofd. Kenden die 2 elkaar? Wat moest Niall van Anna? Wat moesten ze van mij?
Nog choquerend van het voorval raapte ik mijn mobiel op. "Wat moeten jullie?" Vroeg ik nors. Niall aarzelde even, maar gaf vervolgens antwoord. "We willen uitzoeken wat Olivia wilde. Niet alleen van Anna, maar ook van ons. We willen weten of er nog andere handlangers zijn of eventueel meerdere slachtoffers" even slikte Niall, maar al gauw zette hij zijn verhaal voort "en ik ben bang dat dat wél het geval is." Ik knikte instemmend. "Ik snap het" mompelde ik eenvoudig "maar waarom hebben jullie mij daarbij nodig?" Ik betrapte mezelf erop dat ik 'jullie' zei terwijl ik niet eens wist of het waar was wat Niall zei. Misschien lokte hij me wel en wilde hij me terugpakken! "Anna heeft me alles verteld, Luke. Je hebt haar dan misschien wel pijn gedaan, maar je bent geen fout mens. Jij hebt dit alles ook nooit gewild, net als ik. Jij bent de enige die we kunnen vertrouwen." Ik grinnikte zacht, maar dat was Niall niet ontgaan. "Wat grinnik je nou?" Vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. Ik schudde mijn hoofd. "Hoor jezelf nou eens, Niall. 'Jij bent de enige die we kunnen vertrouwen'" opnieuw schudde ik mijn hoofd "hoe idioot klinkt dat na alles wat ik Anna heb aangedaan!" Ik verwachte een reactie, maar die kwam niet. Totdat een stem mijn gehoorgangen binnendrong. "We hebben allebei fout gezeten, Luke. Jij en ik, beide. Die ruzie..." even was het stil aan de andere kant van de lijn, maar al gauw vulde Anna's sten de leegte. "Je betekent zo ongelooflijk veel voor me, Luke. Ik kan dit niet zonder jou." Een warm gevoel bekroop mijn lichaam. In plaats van 'we' gebruikte ze 'ik'. Ze klonk zo gebroken, maar oprecht. "Alsjeblieft Luke, ga met ons mee" ze leek het me haast te smeken. "Oké, ik doe mee" bevestigde ik, terwijl ik een waterige glimlach opzette.

"Dan zien we je morgen, Luke."

__________________
Ik zit in Frankrijk, dus dit is even niet gecontroleerd op foutjes!