Same Mistake || Luke Hemmings

-061

Luke Hemmings:

Een, grote, verschrikkelijke, doffe klap klonk. Het meisje waar ik zoveel van hield, viel nu, recht voor mijn ogen, neer op de koude, vochtige ondergrond. Ik voelde tranen, tranen in mijn ogen. Ze brandden, uit woede en verdriet. Vervolgens liepen ze, subtiel over mijn wangen heen, en kwamen daarna, als kleine waterige druppeltjes, neer op de ondergrond. Olivia hield haar adem in, waarschijnlijk was ze geschrokken van haar eigen actie. Ik besefte het me niet, maar het meisje waar ik al jaren verliefd op was, lag daar. Kleine naschokken verlieten haar lichaam, haar vingers versteenden en haar lichaam lag doodstil. ''Nu ga je eraan, Smith.'' Spuuwde ik richting Olivia. Woede klonk in mijn stem. Ze had zojuist een kogel, door het lichaam van mijn bloedeigen vriendin laten gaan. Ik keek vlug naar Anna. Nog steeds was ze aan het naschokken, dat betekende dat ze nog in leven was. Vanuit mijn linkerooghoek zag ik hoe Olivia, zonder op of om te kijken, de open plek probeerde af te rennen, waar het saaie, modderige pad, plaats maakte voor kleine, subtiele bospaadjes. Twijfelend, liet ik mijn hand afzakken naar de binnenzak van mijn jas. Voorzichtig sloot ik mijn hand om het zwarte omhulsel. Ik liet hem langzaam uit mijn zak glijden en richtte het pistool geconcentreerd, op mijn doelwit. Met een trillende zucht legde ik mijn vinger op de trekker. Een luide knal klonk. Vogels die zich verscholen hielden onder de bladeren, van de bomen, vlogen verstoord weg en daarna niks meer.

Enkel een stilte...

Ik slikte. Ik slikte uit angst. Ik had zojuist iemand vermoord. Iets wat ik nooit in mijn leven had willen doen, maar wat blijkbaar toch was gebeurd. Ik keek doelloos voor me uit. Ik was in shock. Ik besefte me niet, wat ik had gedaan. Mijn hand liet met een trilling, het pistool vallen. Ik voelde mezelf trillen. Trillen, uit allerlei gevoelens. Angst, woede en verraad. Een traan ontstond in mijn oog, maar ik had geen tijd om te huilen, of mijn gevoelens te uiten. Ik moest Anna-Claire redden. Mijn benen begon te rennen. Rennen, rennen, rennen. Zo hard als ik kon. 

''Anna..'' Fluisterde ik zacht en schoof haar haren, die voor haar gezicht waren gaan hangen, aan de kant. ''Olivia, ze is dood. Je bent veilig.'' Fluisterde ik nog zachter, terwijl ik mijn hand op haar wang legde. Hij was ijskoud. Ze begon nu al aan onderkoeling te lijden, wat betekende dat ze zo snel mogelijk naar een ziekenhuis moest. ''Kom, Anna.'' Ik hoorde een trilling in mijn stem, een trilling die ik bijna nooit had. Vaak was die alleen in mijn stem te vinden als ik angst had. En dat had ik. Angst, zoals ik nog nooit angst had gehad. Mijn bloedeigen vriendin, lag hier dood te gaan en ik, ik was in paniek. Ik wist niet wat te doen. Ik wist überhaupt niet, of ze nog wel te redden viel. ''Anna.'' Zei ik opnieuw zacht, een kleine, schattige glimlach ontstond op haar gezicht. ''Oh mijn God.. Je leeft...'' Ik opende mijn mond, maar de woorden die ik zei, waren bijna niet te horen. Snel plaatste ik mijn hand, op haar onderrug. Een harde kreun verliet haar mond. ''Rustig Anna.. Het komt goed.'' Fluisterde ik in haar oor. Ze mocht de moed nu niet opgeven, ze moest nu blijven. Blijven bij mij. Voor altijd. Ik zou haar nooit meer laten gaan. ''Anna...'' Zei ik opnieuw. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen. Hoe zou ze me ooit begrijpen? Een kogel had haar halswervel doorboord. Ze zou me niet begrijpen. Ik keek haar in haar ogen aan. Wonderbaarlijk had ze die open. Opnieuw glimlachte ze naar me. Ik glimlachte terug. ''Je kunt dit Anna.'' Fluisterde ik heel zacht. Niemand zou het me horen zeggen, behalve Anna. Anna en ik. Ik en Anna. Meer was er niet nodig voor me. Ik was verliefd op haar. Verliefd zoals ik nog nooit eerder op een meisje was geweest. Ik hield van dit meisje, met heel mijn hart. Ze was in korte tijd mijn alles geworden, maar hoelang zou ze dat nog blijven? Misschien was ze er over een paar minuten niet meer. Ik huiverde bij deze gedachte.

''I love you.'' Fluisterde ze zacht. Ik keek haar aan, opnieuw. Haar ogen, vielen langzaam dicht. Ik zag het, met mijn eigen ogen gebeuren. Haar ogen vielen dicht. Langzaam en met tegenzin. Maar ze vielen dicht. ''Nee Anna.....'' Fluisterde ik zacht. Een branderig gevoel ontstond in mijn ogen.

''Nee Anna... Je mag niet dood... Blijf bij mij...''

____________________________________________________

Sorry voor het kleine stukje :$ 
Had niet veel tijd :$
Sorry 
xxx Femke