Same Mistake || Luke Hemmings

-059

Olivia Smith:

Snel gooide ik al mijn spullen in de auto. Ik sloot het portier en nam plaats achter het stuur, van mijn auto. Ik had mijn twijfels over het plan van Calum. Hij had het vaag uitgelegd, maar het grootste deel van het plan snapte ik wel. Het enige wat ik niet snapte, was dat hij terug naar me kwam. Hij had het verpest, de eerste keer. Anna moest niet in die club terecht komen, ze moest naar mij! Ik zou haar brengen naar het buitenland en daardoor veel geld vangen, en Luke, Luke zou weer terug komen naar me. Om te smeken of hij Anna weer mocht zien. Ik zou hij hem grijnzend aangestaard hebben. ''Alleen als je weer voor me komt werken.'' Ik zou het zwoel in zijn oor fluisteren, zodat hij wel moest. Calum was een goede vervanger geweest van Luke, maar zo goed als Luke... Nee... Die waren er niet veel. Luke had het soort brein, dat niemand had. Hij bedacht zijn plannen behoedzaam, zodat niemand hem in de gaten kreeg. Hij was het meesterbrein achter veel van mijn verschrikkelijke moorden of handelingen, in drugs en meisjes. Luke wilde het niet, hij wilde geen slechte jongen zijn, dat wist iedereen, maar hij moest wel. Hij wilde geen puinhoop van zijn leven maken, ook al was het dat al. ''Gaan we nog rijden?'' Commandeerde Calum geïriteerd, terwijl hij het portier van mijn auto opentrok. Snel stapte hij in. ''Hallo? Ik vroeg iets!'' Siste hij. Twijfelend startte ik de motor, terwijl ik schuin over mijn schouder keek. Calum zat links op de achterbank en Anna-Claire rechts. Haar armen, zaten hulpeloos om haar lichaam heen geslagen. Haar adem ging onregelmatig, zenuwachtig en hunkerend naar de buitenlucht. Over haar volledige lichaam zaten blauwe plekken. Ze was in slechte staat, zeer slechte staat. Dus veel geld kon ik niet voor haar vangen. Het was jammer, dat het zo was gelopen, anders had ik bakken met geld aan haar kunnen verdienen. Ze was een mooi meisje, met een lieve uitstraling, maar als je haar kwetste... Daar was ik zelf ook achtergekomen. Helaas dat alles anders liep dan ik had gehoopt, maar ja... Ik had geld nodig, en beter iets, dan niets.

Ik reed de plek af en vervolgde mijn weg door dichtbegroeide paden. Calum zei niets. Anna-Claire zei niets. Ik zei niets. Er hing een doodse stilte. We zwegen als het graf. ''Gezellig.'' Probeerde ik nochalant. Calum bleef stug uit het raam kijken en Anna klemdde haar armen, nog steviger om haar benen. We reden steeds een stukje dichter naar de rand van het bos en kwamen zo uiteindelijk aan, op de grote, open plek aan. Langzaam liet ik de motor aflopen en zette de auto onopvallend aan de rand van de open plek. De twijfeling, of ik dit wel moest doen, werd steeds groter. Was Calum wel te vertrouwen? Was dit geen valstrik? Ik zuchtte diep, waarna mijn buik zich samen trok van spanning. Ik was niet snel gespannen, dat was een feit, maar deze keer was het anders. Een bepaald gevoel van 'angst' bekroop me.

Het duurde niet lang, of mijn gevoel werd bevestigd. In de verte zag ik een donkere schim aankomen rijden, het geluid van een ronkende motor, gleed mijn oren binnen. Nog voordat ik het me kon beseffen, opende Calum het portier van mijn auto en rende vlug weg. Ik keek hem bedachtzaam na, hem zou ik later nog wel spreken. Langzaam liet ik mijn hand naar mijn binnenzak glijden. Een grijns ontstond op mijn gezicht, toen ik het omhulsel voelde. Vastbesloten stapte ik mijn auto uit. Vrijwel direct daarna herkende ik de, auto van mijn grote vriend Luke Hemmings. Ik schraapte mijn keel en ademde diep. Ik moest me nu gaan concentreren en vooral niet in paniek raken. Snel liep ik een eindje verder de open plek op, maar vanuit mijn ooghoek hield ik mijn auto goed in de gaten. Luke zou sowieso als eerste bij zijn meisje willen komen, maar dat zou ik hem nooit toelaten. Ik moest hem voor die tijd kunnen stoppen. 

Het portier van Luke's auto sloeg open. En langzaam maar zeker werd het postuur van Luke zichtbaar. ''Hallo Luke, wat kom je doen?'' Mijn stem klonk verbaasd, ik wilde hem pesten en zo lang mogelijk irriteren. Luke leek niet geïntresseerd te zijn in mijn verhalen en liep stug door naar mijn auto. Ik stond nog geen 10 meter van mijn eigen voertuig af, dus ik zou er hoe dan ook, eerder zijn dan Luke. Calum was ondertussen achter de geblindeerde ramen, van Luke's auto gaan zitten. Met hem zou ik later wel afrekenen, Anna en Luke moest eerst. Langzaam bewoog ik richting mijn eigen auto, terwijl Luke me niet uit het oog verloor. Alles leek in tegenstelde richting met me te gaan. Luke stond nu ondertussen op de open plek en ik stond naast mijn auto. Voorzichtig liet ik mijn hand over de motorkap glijden, totdat ik bij het handvat van Anna's portier aankwam. In één beweging trok ik de deur open en trok Anna aan haar haren uit de auto. ''Blijf, verdomme, van mijn vriendin af!'' Luke was woedend, zijn wijsvinger wees naar mij en zijn ogen stonden vol kwaad. ''Waarom?'' Vroeg ik geamuseerd. Luke antwoordde niet terug, maar de blik in zijn ogen zei voor mij al genoeg. Hij was boos, kwaad, waarschijnlijk zelfs furieus, maar dat maakte me niets uit, ik vond het leuk om hem zo te zien. Ik zette een grijnslach op. ''Wat wil je eraan doen, dat ik haar zo aanraak? Je bent een klein, zielig ventje Luke, dat is wat je bent.''  Ik zag hoe zijn hoofd rood aanliep. ''Laat haar gaan! Zij heeft hier niets mee te maken.'' Schreeuwde hij kwaad. Ik glimlachte. ''Dat is het mooie juist.'' Ik trok nog een keer hard aan haar haren, waardoor Anna een angstige hulpkreet liet horen. Nijdig duwde ik haar naar voren, waardoor Luke ook een stap achteruit zette. 

''Wat jammer...'' Zei ik met een grijns. Luke volgde elke beweging die ik maakte geconcentreerd. Ik gaf Anna een flinke stoot, waardoor ze met een kreun in elkaar, op de grond, zakte. ''Handen op je hoofd, vieze trut.'' Gebood ik haar boos. Mijn bloed kolkte. Dan zou ik maar geen geld voor haar krijgen, dit was beter voor iedereen. Mijn hand gleed naar mijn binnenzak, waar ik mijn hand om het zwarte omhulsel sloot. Langzaam maar zeker, werd het ook voor Luke zichtbaar, waardoor hij me met een blik vol ongeloof aanstaarde. ''Dat doe je niet.'' Zei hij, met grote ogen. Opnieuw keek ik hem grijnzend aan. ''Je had niet moeten komen Luke. Dan had ze nog geleefd.'' Ik liet mijn pistool langzaam naar Anna zakken. Ik richtte het pistool nauwkeurig in haar nek. Langzaam bewoog ik de trekker een stukje naar achter en keek Luke lachend aan. De blik in zijn ogen deed me een plezier. Zo wanhopig, zo hulpeloos, zo alleen. ''Zeg maar dag Anna...'' Mompelde ik zacht tegen Anna-Claire. Ik hoorde haar zacht snikken. ''Luke...'' Zei ze zacht. ''Ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen...'' Zei ze zacht, waarna ze haar ogen sloot. De tranen liepen over haar wangen, haar lijf was in shock, maar het maakte me niet uit.

Vanaf toen, leek alles in slow motion te gaan. Het vuurwapen spuwde een kogel uit de loop, regelrecht op mijn doelwit af. Luke rende zo snel als hij kon naar Anna toe, maar daar was hij te laat mee. Ik zag voor mijn ogen, hoe mijn volgende slachtoffer, met een doffe klap op de grond terecht kwam. Kleine hoopjes bloed vormde zich op in de vochtige ondergrond, haar ogen waren rustig gesloten en haar hand verkrampte wat.

Ze was geraakt... Dat was duidelijk, maar eigenlijk spookte er maar 1 vraag rond in mijn hoofd...

Was ze dood of niet...? 

______________________________________________________

WAAAAAHHH!!!!!! Speciaal voor @paola_directioneer ga ik nu 4 weken niets schrijven...

Haha grapje schat, ik heb geen zin in bedreigingen xD 

PS: Sorry voor de cliffhanger, maar dat moet ik gewoon doen....

PPS: Ik hou van jullie allemaal!

xxx Femke