Same Mistake || Luke Hemmings

-051

Anna-Claire Thompson:

Ik lag in het ziekenhuis, in mijn bed. Luke en Ashton waren net weg en ik moest proberen te gaan slapen. Het lukte niet echt, mijn hoofd zat vol met allerlei vragen. Ik zuchtte diep en duwde mezelf een klein stukje omhoog. Ik keek nog een keer de kamer rond. Het was er saai, verschrikkelijk saai. Ik keek nog een keer naar het nachtkastje, dat naast mij stond. Eén doosje met pillen, twee Teen Vogues en mijn IPhone. Snel griste ik hem van het nachtkasje af en schoof het pijltje naar rechts. Vervolgens ging ik naar WhatsApp en keek of ik berichten had gemist. 

Zin om vanavond te komen? X-jes Luke

Ik glimlachte, terwijl ik naar de datum keek. ''6 dagen geleden'' fluisterde ik zacht. Nou ja, ik had tenminste een reden dat ik niet had gereageerd. Toen ik zag, dat ik voor de rest niets had gemist ging ik weer lui uit op mijn bed liggen en staarde naar het plafond. Ik wilde mijn IPhone op het nachtkasje naast me leggen, maar hij begon als een gek te trillen. Een sms. Ik schoof het pijltje naar rechts, en mijn ogen gleden over de tekst.

Fijn hè? Zo liggen op je warme bedje... Straks kan dat niet meer!

''What the fack'' fluisterde ik in mezelf. Ik checkte of ik zag van wie het was, maar het was een onbekend nummer. Ik besloot er verder geen aandacht meer aan te geven en nestelde mezelf weer, in mijn bed.

Ik werd direct achter de toonbank gezet. Ik stond wat suf voor me uit te staren, maar dat moment werd ruw verstoord door een groepje gillende meiden die binnenkwamen. ''Oh my god!'' Riep een meisje ''Dat is Anna-Claire Thompson!'' Riep een ander. Ik keek ze niet begrijpend aan. ''Uhm, hoi?!'' Wist ik alleen uit te brengen. Ze kwamen op me afgerend, en stonden te stuiteren. De twee meiden die zo luidruchtig waren, vlogen me om mijn nek. Ik had werkelijk geen idee waar ik nu weer in beland was. Na een paar seconden nadenken viel het me in. Ik was vast op een paar foto’s met Luke gespot. ''Hoe gaat het met Luke?'' ''Ligt hij nog in het ziekenhuis?'' vroegen ze nieuwsgierig. ''Ja, het gaat goed met hem'' zei ik uiteindelijk maar beduusd, had Luke in het ziekenhuis gelegen? Nou ja, whatever. Ik had het serieus nog nooit meegemaakt dat ik herkend werd in het openbaar. Meestal kreeg ik alleen maar aandacht op Twitter. En dan was het meestal negatief. Het derde meisje, dat me akelig bekend voorkwam, staarde me alleen maar kil aan. ''Wil jij geen handtekening?'' Vroeg een van de meisjes aan haar. Ze schudde heftig nee. ''Ik moet even naar het toilet.'' Zei een van de meisjes, en ze knikte naar haar 'plekje'. Ik grinnikte. De twee meisjes liepen naar de wc, terwijl het andere meisje nog steeds kil naar me staarde. Ik besloot er verder niet veel aandacht aan te geven. ''Hoe heb je Luke in het ziekenhuis gekregen? Door je lelijkheid, of heb je hem toch vergiftigd?'' Bracht ze opeens uit. Het bloed liep naar mijn kaken, en mijn handen balden zich tot vuisten. Luke had dus in het ziekenhuis gelegen, maar dan hoeft ze mij niet de schuld te geven en me al helemaal niet lelijk te noemen! Ik wilde haar slaan, haar schoppen, haar pijn doen. Maar ik wist dat, dat niet slim was. Ik beheerste me. ''Kan het lelijke eendje soms ook niet meer praten?'' Zei ze kort daarna. Nu was ik het zat. Ik pakte de fles mayonaise, en sprong over de toonbank. Ik rende als een achterlijke achter haar aan. En toen ik haar eindelijk te pakken had, spoot ik de fles mayonaise leeg in haar gezicht. Ik glimlachte tevreden, maar het meisje keek me woest aan. ''Eigen schuld, dikke bult!'' Zong ik alsof een ik klein kind was. Ondertussen was mijn baas in de deuropening gaan staan. ''Anna-Claire, hier! Nu!'' Riep hij kwaad. Ik liet mijn hoofd zakken, en sjokte naar het kantoortje. Daar wachtte mij een hele preek. ''Godverdomme Anna-Claire! Hoe kun je nu zoiets doms doen?!'' Riep hij verontwaardigd, toen ik het hele verhaal had uitgelegd. ''Je weet toch dat de klant altijd koning is?'' Vervolgde hij. ''Nou, mooie koningin was dat dan!'' Beet ik hem toe. Hij schudde heftig met zijn hoofd, en wees naar de toonbank. Ik ging weer verder met werken alsof er niets gebeurd was. Maar iets in me zei, dat dit niet het laatste was, wat ik van dat meisje heb gehoord.

Ik schrok op uit mijn gedachten. Mijn ademhalig ging onregelmatig en ik voelde me angstig. Ik had een nachtmerrie, een nachtmerrie die ik ooit had meegemaakt. Ik liet mijn hoofd in mijn nek vallen en sloot mijn ogen. Ik ademde diep uit en beet daarna zacht op mijn lip. Ik had dit meegemaakt, en het was eng. Ik herinnerde me, het meisje nog goed. Blond haar, blauwe ogen, duivels blauwe ogen, ogen waar vuur instond. Ze had een strakke, blauwe skinny aan en een wit hempje. Ik huiverde bij de gedachten aan haar. Ze was eng. 

'Cause what about, what about angels?

They will come, they will go, make us special

Don't give me up

Don't give...

Me up

Het mooie deuntje, van Birdy's liedje, vulde de eenzame stilte in de ruimte op. Ik pakte mijn IPhone van de het nachtkasje om op te nemen. Maar vreemd genoeg was het een onbekend nummer. ''Met Anna-Claire'' zei ik twijfelend. ''Hallo, Anna'' zei een verdraaide stem. ‘'Deze keer kom je niet weg bij me hoor, deze keer laat ik je niet ontsnappen, je zult boeten voor je fouten'' ging de rare stem verder. Een raar gevoel bekroop me, maar ik had een groot vermoede dat het Luke was. ''Uhh... Luke, stop maar'' zei ik lachend, in de hoop dat de lach een beetje zelfverzekerd overkwam, ondanks ik zo bang was.''Oh ja, je moet niet vergeten om óók van hem afscheid te nemen'' een angstig gevoel bekroop me opnieuw. ''Dag Anna, dag Anna, dag Anna... Zeg maar dag tegen iedereen!'' zei de stem lachend en drukte daarna de verbinding weg. ''What the fack'' fluisterde ik zacht, op mijn armen stond kippenvel en ik had  het koud. Allemaal door dat telefoon gesprek. De monitor naast me, gaf een hartslag aan, die beangstigend was. Ik wilde weer gaan liggen en rustig nadenken, maar het geluid van een sms'je hield me tegen.

Het is te laat om te gaan slapen, je zult boeten.

Het zelfde nummer als net, stuurde het sms'je. Ik wist niet wat ik moest denken. Dit kon een flauw grapje zijn. Maar ik moest het zeker ook serieus nemen. Hoe vaak heb je wel niet op de televisie dat mensen hier ontvoerd door worden? Ik snakte naar adem bij deze gedachte, ik wilde het niet nog eens meemaken! ''Nee, niet zo gek denken Anna!'' beval ik mezelf. ''Adem diep in en uit'' beval ik mezelf opnieuw.

Ik moest het aan iemand kwijt. Ik keek op mijn wekker. Half acht. Ik kon Luke nog wel even bellen, waarschijnlijk hadden ze Calum al gevonden en waren ze nu op weg naar mij. Ik wilde net mijn IPhone pakken, maar zag in mijn ooghoek schaduwen. Ik keek snel op en zag dat het verpleegsters waren, die over de gang liepen .''Anna, niet bang zijn.'' Zei ik zacht in mezelf. ''Er gebeurd niets'' maakte ik mezelf wijs en ademde diep. Ik typte geconcentreerd de cijfers, van Luke's nummer in, op mijn mobiel. Van elke schaduw, ook al was hij zo klein, keek ik op. Ik herkende het geluid, van het overgaan. Nog een paar seconde en ik had Luke, waarschijnlijk aan de lijn. Een zucht van opluchting verliet mijn lippen. 

Ik hoorde voetstappen op de gang, ze gingen zachtjes heen en weer. Ik zag in mijn ooghoek opnieuw een schaduw ontstaan, maar wist zeker, als ik op keek dat het een verpleegster was. De schaduw kwam steeds dichter bij. Ik kreeg het aardig benauwd door deze situatie. De gedaante, die in de schaduw te zien was, kwam steeds dichter bij. Bijna had ik Luke aan de telefoon. Maar zo ver kwam het niet eens. Ik keek op. Een wijnfles, raakte mijn slaap, waardoor alles wazig werd. De lucht werd steeds benauwder en voor mijn ogen ontstond een zwarte waas. Ik voelde nog net hoe ik over iemands schouder werd gelegd. Het laatste wat ik hoorde was Luke's stem, die aan de telefoon klonk. 

''Anna? Wat is er....?''

_______________________________________________________

WAAAAAHHHH!!!!!

Anna is weer ontvoerd....  Maar dit is volgens mij wel het langste hoofdstuk ooit in dit boek! :')

xx Femke