Same Mistake || Luke Hemmings

-055

Olivia Smith:

"Hier blijven, trut!" Geamuseerd keek ik naar Anna, die vastgebonden zat aan een houten paal. Ze antwoordde niet terug, maar keek me aan, met een blik die vol afschuw stond. "Dag Anna..." Mompelde ik zacht, met een grote grijns op mijn gezicht en sloot de deur achter me dicht. Het was zo makkelijk om haar te ontvoeren! Vooral met die domme vriendjes van haar. Een bespottende lach verliet mijn lippen, terwijl ik stilletjes het huisje verliet. Ik moest en zou haar IPhone gaan halen, die was ik helaas vergeten toen ik haar over mijn schouder heen legde, maar ik zou hem vinden. Ik voelde het aan alles!

Waarschijnlijk had ze duizend gemiste oproepen van Luke. Ik grijnsde bij deze gedachte, wat had ik dit plan goed bedacht! Snel opende ik het portier van mijn auto en ging in de grote, zwarte Range Rover zitten. Ik pakte de sleutel en stopte hem in het contact. Het rokende geluid van de motor gaf me een goed gevoel. Ik zette mijn voet op het gaspedaal en reed met grote snelheid weg. Weg bij Anna, weg uit dit bos, maar op weg naar het ziekenhuis.

Luke Hemmings:

Ik had geen idee waar ik Anna moest gaan zoeken. Ik was naar het industrieterrein, net buiten de stad, gereden en reed telkens in cirkels over het terrein heen. Ik leek net een kip zonder kop! Ik moest Ashton bellen, dat was zeker. In een hoopvolle vlaag, toetste ik de cijfers van Ashton's nummer in, op mijn telefoon. Ik hoorde de tonen, van het overgaan. "Hallo met Ashton." Begroette de jongen me vrolijk. "Hey, Ash... Ik ben het, Luke." mompelde ik bezorgd. "Wat is er?" Vroeg Ashton twijfelend. Ik zuchtte diep. Dit zou nog een lang gesprek worden.

In sneltrein tempo had ik hem het verhaal uitgelegd, daarna had ik gesmeekt of ik hem kon halen en vervolgens kreeg ik Calum aan de lijn. "Luke." Zei hij kortaf, het ritme van zijn ademhaling klonk door de telefoon. "Ja?" Vroeg ik verbaasd. "Ik heb een hoop aan je te vertellen." Zijn stem klonk bloed serieus. "Oké..." Mompelde ik verstrooid, dit was een raar gesprek. "Maar nu moet je zo snel mogelijk richting ons komen." Beval hij me vervolgens en hing direct de lijn op.

Na een paar minuten, stond mijn auto weer op de stoep, voor het restaurantje. Ik stapte aarzelend uit en zette mijn route verder in, richting de andere jongens. In de verte, helemaal in het uiterste hoekje van de ruimte, zaten de jongens om de tafel heen. "Hi." Begroette ik ze vriendelijk en nam plaats langs Calum. "Hey." Antwoordden ze alle 3 tegelijk. Plots viel er een ongemakkelijke stilte. "Uhmm... Luke... Uhmm..." Stotterde Ashton zacht en ongemakkelijk. "Ja?" Zei ik zei nieuwsgierig en leunde wat dichter naar Ashton toe. "Zouden we de foto mogen zien?" Mompelde hij zacht, terwijl hij op zijn onderlip beet. Ik twijfelde. Ik wilde hem dit niet aandoen, maar vooral Anna niet. Toch haalde ze me, na een poos flink zeuren, over en liet ik ze zuchtend, de afschuwelijke foto zien. "Olivia..." Was het enige wat Calum uit kon brengen. Ik keek hem verbaasd aan. "Wat?" Hij keek op en zuchtte aarzelend. "Het is Olivia, Luke" zei hij zacht. Ik voelde mijn hart in tweeën scheuren. "Waar is ze? Is die vuile trut nog steeds bij haar? Wat doet ze met Anna?!" Vooral bij de laatste vraag, die ik overigens hard op uitschreeuwde, dook Calum  in elkaar. "Geen zorgen Lukey..." Probeerde Calum me te kalmeren. "We mogen de hoop niet opgeven." Ik keek hem boos aan. "De hoop niet opgeven?! Wat denk je wel niet! Een van mijn beste vrienden beweerd dat ik me geen zorgen moet maken over mijn bloedeigen vriendin, die in handen, van een van de grootste schurken op de wereld is beland?!" Ik voelde mezelf koken, maar brak in snikken uit. "Het maakt niet uit Luke. Het komt goed!" Mijn schouders schokten, terwijl Calum zijn hand op mijn rug plaatste. Ik voelde de warmte, die van zijn hand afstraalde, dwars door mijn shirt heen branden. Ik zuchtte diep. "Wat is het plan?"

Calum Hood:

"Wat is het plan?" Vroeg Luke zuchtend. Zijn ogen waren zo rood als tomaten, zijn houding zo nonchalant en krom en zijn haar zat in de war, zoals ik het nog nooit had gezien. Ik had het echt te doen met Luke. In 2 weken tijd, 2 keer je vriendin kwijtraken is niet niets! "Er is geen plan Luke." Mompelde Ashton zacht. "Oké." Zei Luke kalm, terwijl ik de koffiepot, die naast me stond, pakte en een kop koffie voor Luke inschonk. "Maar dat komt nog wel." Probeerde ik hem moed in te spreken. Luke roerde wat door zijn mok met koffie, maar nam er geen slok van. "Luke, eet wat... Voor mij?" Luke glimlachte flauwtjes en pakte een kaal bolletje van de mand, die voor ons stond. Voordat Luke er was, hadden wij al een mand met broodjes en een pot met koffie besteld. Ik liet mezelf naar achter glijden in mijn stoel en haalde mijn hand door mijn haar. Starend keek ik naar buiten. Het begon al te schemeren en langzaam maar zeker begonnen er kleine regendruppels uit de lucht te vallen. Ineens schoot Luke overeind. Ik keek hem met een verbaasde blik in mijn ogen aan. "Wat?" Snel haalde hij zijn telefoon uit zijn broekzak te voorschijn, waar vervolgens zijn vingers overheen vlogen om een nummer in te typen. Het nummer van Anna-Claire. "Luke... Je kunt haar niet horen, dat weet je!" Toch gaf Luke niet op. Zijn ogen werden groter, waarna iemand de telefoon had opgenomen. Hij wees ongecontroleerd naar de halfopen geklapte laptop, die voor mijn neus stond en gebaarde hysterisch dat ik naar het Internet moest gaan. Ineens begreep ik wat hij bedoelde. Mijn vingers vlogen als maniakken over de letters, terwijl Luke wat onverstaanbare dingen mompelde. Ikzelf had alle aandacht bij de laptop en geen flauw idee wat Luke aan het lullen was. Pas na een aantal minuten besefte ik het me...

Dit zou Anna's redding kunnen zijn!

________________________________________

Haaaaaiii!

Vinden jullie mijn verhaal nog een beetje leuk? Of kan ik er gewoon beter mee ophouden?

(dit stuk heb ik snel getypt en ik zit in een restaurant, dus kan niet alles gaan lezen :$, dus sorry als er veel fouten in staan)

xxx Femke