Same Mistake || Luke Hemmings

-060

Anna-Claire Thompson:

Langzaam voelde ik, hoe mijn lichaam voorover viel. De energie en tijd om te gillen, had ik niet. Met een doffe klap voelde ik, hoe mijn rechterwang in aanraking kwam met de natte, vochtige ondergrond. Ik voelde letterlijk hoe de kogel, mijn halswervel doorboorde. Vanuit mijn linkerooghoek, zag ik, hoe kleine plasjes bloed zich ophoopte. Langzaam maar zeker, voelde ik mijn ogen dicht vallen. Opnieuw klonk er een schot. Ik probeerde me te focussen, op de geluiden die ik hoorde en hoe mijn omgeving eruit zag, navenant ik mijn ogen dicht had. Ik bereide me voor, op mijn dood. Het tweede schot dat had geklonken, zou me waarschijnlijk mijn leven kosten. Ik probeerde me opnieuw te concentreren, en wachtte geduldig af, totdat ook deze kogel mijn lichaam binnen zou dringen. Maar het kwam niet, ik voelde niets... Was ik verlamd? Was ik gevoelloos? Of was er geen kogel, die mijn botten doordrong? Zodat ik weg was... Weg van deze wereld. Langzaam opende ik mijn mond, maar geluid kwam er niet. 

Het dreunen van de grond, toen Luke naar me toe kwam gerend, deed pijn aan mijn oren. Mijn lichaam leek verlamd, maar mijn zintuigen overgevoelig voor alles. Mijn ogen deden pijn wanneer, ik ze open deed en naar de lucht keek en in mijn oren leek een oorlog te zijn, tussen geluid en stilte. Luke knielde naast me neer, terwijl hij me iets probeerde duidelijk te maken. Niets drong tot me door, ik leek van de wereld af te zijn. De woorden die hij fluisterde, in mijn oor, leken niet binnen te komen. Ze raasde wel door mijn brein, maar echt begrijpen deed ik niet. ''Olivia.'' Fluisterde hij opnieuw. ''Ze is dood.'' Vervolgde hij zijn zin, maar nu een stuk zachter. Ik begreep niet wat hij zei, niets kwam tot me doorgedrongen, behalve een verschrikkelijke pijn, die over mijn gehele lichaam te voelen was.

Langzaam maar zeker, werd alles om me heen een waas, niets leek vanzelfsprekend  meer. Mijn oren suisden en sloten zich af van de wereld, om me heen. Ik voelde nog net hoe Luke zijn hand op mijn onderrug plaatste, een harde kreun verliet mijn mond, ook al had ik de kracht en energie er niet meer voor. Ik voelde hoe mijn lichaam, met de seconden, kouder werd. Mijn oogleden werden zwaarder, maar ik hield ze open.  Heel voorzichtig, zag ik mijn dood voor me, het kwam me gewoon tegemoet. Ik probeerde een glimlach op mijn gezicht te toveren, zodat het leed voor Luke minder zwaar werd, maar het lukte niet. Alles leek verlamd, mijn lichaam, mijn gedachten en zelfs mijn gevoel, leek weg te zijn. 

In mijn hoofd telde ik langzaam tot drie en liet toen mijn oogleden zakken.

Goodbye world. 

Goodbye everyone. 

Thanks for the things you did to me. 

Thanks for all the people who gave me love. 

 

Bye Luke.

Please don't miss me too much. 

I see you soon.

Maybe not here, but in another place.

 

But I promise you.

I'll be back, one time.

It's happening.

Soon.

I'm coming back as somebody else.

I'll see you again.

And it is love at first sight for me.

Again.

I love you

__________________________________________________________

Ik weet niet helemaal zeker of het Engelse wat ik hier heb geschreven goed is... Maar ik hoop van wel. 

Ik vind het echt super leuk, dat jullie mijn verhaal leuk vinden en dat ik zoveel reads, votes en comments krijg! 

Ik hou van jullie ♥ 

xxx Femke