Same Mistake || Luke Hemmings

-004

Anna-Claire Thompson:

Ik stond thuis voor mijn overvolle kledingkast. Ik was net terug van Luke, en ik moest nu gaan werken. Mijn baas betaalde niet veel, maar het was net genoeg voor mij. Ik werkte bij Nando's en kreeg regelmatig sjans van dronken mannen die hier kwamen eten na het stappen. Niet dat ik daar problemen mee heb, het hoort er nu eenmaal bij. Ik griste mijn werkkleding uit mijn kast, en trok die zorgvuldig aan. Vervolgens bond ik mijn haren in een eenvoudige rommelknot. Ik liep naar mijn auto, en plofte op de zachte stoel. Ik wilde mijn IPhone op de bijrijderstoel naast me leggen, maar hij begon als een gek te trillen. Fijn, weer een sms. Ik schoof het pijltje naar rechts, en mijn ogen gleden over de tekst.

Mooie auto heb jij! Jammer dat je er binnenkort niet meer in kunt rijden.

''What the fack.'' Zei ik in mezelf. Ik checkte of ik zag van wie het was, maar het was een onbekend nummer. Flauw hoor, zo'n grapje. Ik besloot er verder geen aandacht meer aan te geven, en reed naar mijn werk.

Daar aangekomen werd ik meteen door mijn baar achter de toonbank gezet. Ik stond wat suf voor me uit te staren, maar dat moment werd ruw verstoord door een groepje gillende meiden die binnenkwamen. ''Oh my god!'' Riep een meisje ''Dat is Anna-Claire Thompson!'' Riep een ander. Ik keek ze niet begrijpend aan. ''Uhm, hoi?!'' Wist ik alleen uit te brengen. Ze kwamen op me afgerend, en stonden te stuiteren. Nog even, of ze waren door het plafond heen gesprongen. De twee meiden die zo luidruchtig waren, vlogen me om mijn nek. Ik had werkelijk geen idee waar ik nu weer in beland was. Na een paar seconden nadenken viel het me in. Ik was vast op een paar foto’s met Luke gespot. ''Hoe gaat het met Luke?'' ''Is hij weer beter?'' ''Wat had hij?'' Ze bleven maar door ratelen. Maar wat ik niet begreep, waren al die vragen, had Luke een ziekte gehad ofzo? ''Ja, het gaat goed met hem.'' Zei ik uiteindelijk maar beduusd. Ik had het serieus nog nooit meegemaakt dat ik herkend werd in het openbaar. Meestal kreeg ik alleen maar aandacht op Twitter. En dan was het meestal negatief. Het derde meisje, dat me akelig bekend voorkwam, staarde me alleen maar kil aan. ''Wil jij geen handtekening?'' Vroeg een van de meisjes aan haar. Ze schudde heftig nee. ''Ik moet even naar het toilet.'' Zei een van de meisjes, en ze knikte naar haar 'plekje'. Ik grinnikte. De twee meisjes liepen naar de wc, terwijl het andere meisje nog steeds kil naar me staarde. Ik besloot er verder niet veel aandacht aan te geven. ''Hoe heb je Luke in het ziekenhuis gekregen? Door je lelijkheid, of heb je hem toch vergiftigd?'' Bracht ze opeens uit. Het bloed liep naar mijn kaken, en mijn handen balden zich tot vuisten. Luke had dus in het ziekenhuis gelegen, maar dan hoeft ze mij niet de schuld te geven en me al helemaal niet lelijk te noemen! Ik wilde haar slaan, haar schoppen, haar pijn doen. Maar ik wist dat, dat niet slim was. Ik beheerste me. ''Kan het lelijke eendje soms ook niet meer praten?'' Zei ze kort daarna. Nu was ik het zat. Ik pakte de fles mayonaise, en sprong over de toonbank. Ik rende als een achterlijke achter haar aan. En toen ik haar eindelijk te pakken had, spoot ik de fles mayonaise leeg in haar gezicht. Ik glimlachte tevreden, maar het meisje keek me woest aan. ''Eigen schuld, dikke bult!'' Zong ik alsof een ik klein kind was. Ondertussen was mijn baas in de deuropening gaan staan. ''Anna-Claire, hier! Nu!'' Riep hij kwaad. Ik liet mijn hoofd zakken, en sjokte naar het kantoortje. Daar wachtte mij een hele preek. ''Godverdomme Anna-Claire! Hoe kun je nu zoiets doms doen?!'' Riep hij verontwaardigd, toen ik het hele verhaal had uitgelegd. ''Je weet toch dat de klant altijd koning is?'' Vervolgde hij. ''Nou, mooie koningin was dat dan!'' Beet ik hem toe. Hij schudde heftig met zijn hoofd, en wees naar de toonbank. Ik ging weer verder met werken alsof er niets gebeurd was. Maar iets in me zei, dat dit niet het laatste was, wat ik van dat meisje heb gehoord.

*

Ik was net klaar met werken en reed nu naar huis, de rest van de avond was niet echt 'plezierig' geweest. Mijn baas had me de hele avond alleen maar kwaad aangekeken. Zijn probleem. Had die arrogante trut maar niet zo achterlijk moeten doen. Ik bedacht me dat het werken bij Nando's toch niet zo heel leuk was zoals het eerst leek. Natuurlijk had ik altijd free food, en kwamen er meestal leuke klanten, maar ik voelde me er niet echt op mijn plaats. Het geluid van een tierende toeter schrok me uit mijn gedachten. Ik was zo in gedachten verzonken, dat ik zomaar door rood reed. De bestuurder kon net op tijd uitwijken voor mij.

Maar het boeide me dus echt niks. She looks so perfect standing there, In my American Apparel underwear... Het vrolijke deuntje galmde door mijn auto.

Ik pakte mijn IPhone van de bijrijderstoel om op te nemen. Maar vreemd genoeg was het een onbekend nummer. ''Met Anna-Claire.'' Zei ik.

''Dag meid.''Zei een expres verdraaide stem.

‘'Zeg maar alvast gedag tegen iedereen die je lief is.'' Ging de rare stem verder. '

‘'Oké Luke, nu kun je stoppen.'' Zei ik lachend.

''Oh ja, je moet niet vergeten om óók van hem afscheid te nemen.'' Een angstig gevoel bekroop me.

''Who the fack are you?'' Vroeg ik geïrriteerd.

''Dag meisje, dag meisje. Zeg maar dag tegen iedereen.'' Bleef de stem zachtjes neuriën. Ik drukte het gesprek weg. Met een gespannen gevoel reed ik thuis de oprit op. Ik wilde uitstappen, maar het geluid van een sms'je hield me tegen.

Ga maar snel je huis in meisje, voordat het te laat is.

Zo snel als ik kon rende ik mijn huis naar binnen. Ik schopte mijn ballerina's uit, zei mijn ouders gedag, en sprintte naar mijn kamer.

Ik wist niet wat ik moest denken. Dit kon een flauw grapje zijn. Maar ik moest het zeker ook serieus nemen. Hoe vaak heb je wel niet op de televisie gezien, dat meisjes gestalkt worden, en vervolgens ontvoerd worden. Bij die laatste gedachte snakte ik naar adem.

Nee, ik moest niet zo gek denken. Wie zou míj nu willen stalken?! Ik moest het aan iemand kwijt. Ik keek op mijn wekker. Half tien. Ik kon nog wel even naar Luke. Aangezien Luke niet zo heel ver weg, besloot ik om te voet te gaan. Wat zijn we vandaag weer sportief!

Ik wilde over de drempel van mijn huisdeur stappen, maar zag dat het begon te schemeren. Ik durfde niet zo goed meer te voet. Oh nee! Daar had je het al! Door de gedachte over de stalker begon ik bang te worden.''Anna, niet bang zijn.'' Zei ik zacht in mezelf. Ik zette mijn voet over de drempel en liep stug door naar Luke’s huis. Van elk geluidje, ook al was het een langsrijdende auto of een fluitende vogel, dook ik achter een auto.

Ik herkende de hoek van Luke’s straat al. Nog een paar meter, en dan was ik er eindelijk. Een zucht van opluchting verliet mijn lichtroze lippen. Ik hoorde voetstappen achter me, en versnelde mijn passen. Maar precies dezelfde voetstappen, begonnen ook harder te lopen. Ik kreeg het aardig benauwd door deze situatie. De gedaantes achter me renden, en ik rende nu ook. Ik was bang, heel bang, en kon wel schreeuwen. Bijna was ik bij Luke. Bijna was ik veilig, maar zo ver kwam ik niet eens. Ik keek om, en een van de gedaantes pakte me van achteren vast. De ander drukte een vuist tegen mijn slapen, waardoor alles wazig werd. Ik zag hoe de kille buitenlucht wazig werd, en hoe de vogeltjes langzaam zachter begonnen te fluiten. Het werd zwart voor mijn ogen, en ik voelde nog net hoe ik over iemands schouder werd gelegd.

Jezus, wat was er nou weer aan de hand?!