Same Mistake || Luke Hemmings

-054

Luke Hemmings:

"Eindelijk" Pufte ik luid toen we op de gang aankwamen, van de kamer waar Anna op lag. Het was nog een hele klus geworden om hier te komen, want Ashton was verkeerd gereden. "Hier was het toch?" Vroeg ik aan Ashton en wees naar een kamer waar het getal 7 opstond. Ashton knikte en liet mij als eerste naar binnen gaan. Ik keek de kamer rond. Hij was nog altijd spierwit geweest en de rood gekleurde zonneschermen, waren nog altijd stuk. Maar er was iets veranderd in de kamer. Een doodse stilte viel in de grote, lege ruimte. Op het nachtkastje lagen eerst 2 tijdschriften, maar die waren ondertussen verscheurd op de grond gevallen, net zoals het doosje met pillen. Maar hetgeen wat het meeste opviel waren de vele glasscherven, die rondom het bed te vinden waren. "Calum had gelijk" Fluisterde ik zacht. In een reflex trok ik mijn telefoon uit mijn broekzak en drukte ik snel de cijfers van Anna's nummer in.

'Cause what about, what about angels?

They will come, they will go, make us special

Don't give me up

Don't give...

Me up

Galmde het nummer van Birdy door de kale, grote, maar vooral saaie ruimte. "Godverdomme!" Schreeuwde ik hard en trapte met mijn linkervoet tegen het, lege bed aan. Ashton keek me geschrokken aan. "Rustig Luke." Zei hij zacht en zette een stap naar achter, waarschijnlijk uit angst, voor mijn reactie, maar ik beheerste me. Ik sloot mijn ogen langzaam en ademde diep in en uit, om te zorgen dat ik niet boos zou worden op Ashton, want wat had hij met deze verdwijning te maken? Helemaal niets, dus mocht ook niet boos op hem worden. "Het is erg frustrerend, als altijd alles fout gaat." Siste ik geïrriteerd en gaf opnieuw een klein tikje tegen het bed, met mijn voet. "Sorry Luke" mompelde Ashton zacht. "Maar we gaan haar nu gewoon zoeken!" Opperde hij snel en zette zijn eerste stappen al richting de deur. Ik liet een zucht van angst bezinken en liep hem daarna achterna... Op naar het onbekende.

Ik duwde met mijn rechtervoet het portier van de auto open en wachtte tot Ashton ook in was gestapt. Ik voelde me zwaar schuldig en daarmee ook zeer verantwoordelijk voor de verdwijning van Anna, dus was ik degene die deze operatie verder zou proberen te gaan leiden. Ashton belde ondertussen met Michael. Gespannen ging ik achter mijn stuur zitten. Anna was opnieuw ontvoerd en ik voelde me slecht, slecht tegenover haar, maar ook tegenover mezelf en dat was kut, verschrikkelijk kut. "Ja, je moet gewoon naar daar komen ja." Ashton haalde het toestel bij zijn oor vandaan en glimlachte. "Lach eens asjeblieft." Ik keek stug voor me uit, haalde nonchalant mijn schouders op, draaide de sleutel om en wachtte tot de motor warm liep. "Allang gedaan." Bromde ik. Ashton rolde met zijn ogen en zuchtte geïrriteerd. Voor de rest besteedde hij niet veel aandacht aan mijn humeur en draaide de autoradio aan.

"Je moet dadelijk, daar even stoppen." Beval Ashton me en wees richting een klein, pittoresk restaurantje, in de verte. Ik knikte en reed stug verder. "Pff... Wat heb jij ineens?" Ashton draaide zijn gezicht geïrriteerd van me vandaan en staarde doelloos naar buiten. Ik reed langzaam de stoep op en zette de motor af. "Hey!" Een vrolijke stem begroette ons direct. "Hey." Antwoordde Ashton en rende met vlugge passen op Michael af. Ik zuchtte geïrriteerd en begon met mijn voet op de ondergrond van de auto te tikken. "Hoelang gaat dit theekransje duren, dames? Ik zou mijn vriendin graag willen gaan halen." Bromde ik en draaide de sleutel weer om in het contact. Ashton keek Michael met een strakke blik aan. "Misschien is het beter als wij hier blijven en op Calum wachten." Probeerde Michael onzeker. Ik haalde ongeïnteresseerd mijn schouders op. "Oké" mompelde ik zacht.

Met een hand aan het stuur en de andere in de richting van mijn broekzak, maakte ik gevaarlijke bochten. Het was een wonder dat ik nog niet was gebotst. Opnieuw probeerde ik Anna te bellen, ook al wist ik dat het geen nut had. Ik besloot dus maar om Calum te bellen, misschien wist hij meer. Ik gooide mijn telefoon geïrriteerd op het dashboard, naast me, toen ook hij niet opnam.

"Anna... Waar ben je?" fluisterde ik bezorgd. Net op dat moment, verscheen er een melding op mijn telefoon. Snel zette ik mijn auto in de berm en pakte mijn telefoon van het dashboard. Vervolgens ontgrendelde ik hem en ging naar WhatsApp. Ik keek naar de wazige foto, die aan het laden was. Ik kon er niet goed uithalen wat het was. Ik keek naar de afzender, maar het berichtje kwam van een onbekend nummer.

Ik wachtte geduldig af tot de afbeelding volledig getoond kon worden. Toen ik die melding kreeg, opende ik snel de foto. Mijn hart leek te stoppen met kloppen, alsof iemand mijn luchtpijp dicht kneep. Ik staarde een hele tijd afwezig naar de foto. Een meisje, in niet meer dan een slipje en beha. In elkaar gedoken op een klein, dun, wit matras. Ze zat ook vastgebonden aan een houten paal. Iedereen die deze foto zou zien, zou vanaf hier al kunnen weten hoe erg de stank was, hoe de grote, vieze ratten langs je voeten zouden lopen en hoe donker het zou zijn, aardedonker waarschijnlijk. Als een versteend, standbeeld zat ik in mijn stoel. Totdat alles tot me doordrongen. Het meisje dat op de afbeelding te zien was....

Dat was Anna-Claire...

________________________________________

Oeewwww! Zou Luke, Anna-Claire ooit nog kunnen vinden? :O

xxx Femke