Same Mistake || Luke Hemmings

-056

Olivia Smith:

Ik wikkelde de sleutelhanger, die rustig op mijn hand rustte, om mijn wijsvinger heen en grijnsde, toen ik het houten, oude krot, waar Anna-Claire in lag, in de verte zag staan. Ik was ondertussen terug, uit het ziekenhuis en had, godzijdank, Anna's IPhone gevonden. Onopvallend had ik hem in mijn linker broekzak gestopt en, had snel alle overgebleven glasscherven bij elkaar geven en in het kleine afvalbakje, dat in de uiterste hoek van de kamer stond, gegooid.  Ik grijnsde. Wat deed dit werk me toch een plezier. Anna-Claire deed alles voor me. Ze moest wel...

Nonchalant reed ik het kleine paadje op, dat leidde naar het huisje. Deze locatie was perfect geweest voor mijn plan. Diep in het bos, waar nooit iemand kwam, via de voordeur kon ik snel mijn auto pakken en zat ik binnen no-time op de grote weg en als er dan toch een teken van gevaar zou ontstaan, kon ik snel ontsnappen in het dichtbegroeide bos, waar ze me toch nooit zouden kunnen vinden. Niemand zou ooit verwachten dat ik me hier schuil hield. Vooral Luke niet, waarschijnlijk zou hij meer van me verwacht hebben. Ik grijnsde met een bespottende lach op mijn gezicht.

'Cause what about, what about angels?

They will come, they will go, make us special

Don't give me up

Don't give...

Me up

Terwijl ik uitstapte, begon de telefoon van Anna, in mijn zak te trillen en een deuntje af te spelen. Lachend haalde ik het toestel uit mijn zak en gooide het portier van de auto, met een geweldige klap dicht. De naam, van degene van wie ik het verwachtte, verscheen op het beeldscherm. "Hallo, Luke..." Zei ik met een donkere stem. Het was echter volledig stil aan de andere kant van de lijn. Het duurde een paar seconden, totdat ik zijn gebroken stem hoorde. "Hallo Olivia." Ik begon er spontaan van te glimlachen, die zielige, gebroken stem, gaf me een goed gevoel. "Moet jij niet allang in bed liggen? Het is al half elf! Moet je, je niet zorgen maken over je vriendinnetje?" Ik speelde met zijn gevoelens, en dat gaf mij een heerlijk gevoel. "Waar is ze?" Klonk zijn stem opnieuw. "Hmmm... Dat ga ik je niet vertellen, denk je wel?" Zei ik spottend. Luke was stil, maar ik hoorde wel een deur, waarschijnlijk was hij naar buiten gelopen, want niet lang daarna hoorde ik een aantal tjippende vogels en voorbijrijdende auto's. "Wat heb je bij haar gedaan?" Een kalme klank klonk in zijn stem. Ik grijnsde opnieuw. "Niets" antwoordde ik rustig. "Nog niets." Vervolgde ik mijn antwoord, ik beeldde me al in, hoe kwaad Luke zou zijn, na dit antwoord, maar hij blijf opvallend kalm. "Als ik jou was zou ik maar van haar afblijven, ze is sneller in mijn armen dan je denkt." Ik trok een wenkbrauw op en schudde mijn hoofd. "Luke, Luke, Luke.... Snap je het na al die jaren nog niet?" Zei ik spottend. Ik hoorde Luke aan de andere kant van de lijn grijnzen. "Ik snap het maar al te goed, maar ik ga... Er wacht iemand op me." Zei hij spottend terug. "Of course." Antwoordde ik en liet mijn ogen, 360 graden, rollen. "Nog bedankt hè?" Zei hij grijnzend, waarna hij direct de verbinding verbrak. Ik trok mijn beide wenkbrauwen op, er ontstond een verbaasde grimas op mijn gezicht.

Hoezo bedankt?

_____________________________________________

Wieeeeehhh! :) :) :) :)

Heeft iemand een idee, wat er gaat gebeuren?

Wat zouden de jongens kunnen doen om Anna te redden? En is ze nog wel te redden?

:) :)

xxx Femke