Same Mistake || Luke Hemmings

-019

Anna-Claire Thompson:

"Wat gaan we doen?" Ik keek naar de grote, forse man die naast me liep, hij zei niets. "Dan niet" zei ik zacht. Ik voelde me gefrustreerd, zo ging het al vanaf het begin dat ik hier was... Meer vragen dan antwoorden.

"Hier" zei de man en hield de deur voor me open. Ik liep een stukje naar binnen, het was een grote kamer, er stond een tweepersoonsbed. Hoe verder ik de kamer in liep, hoe maffer het ging ruiken. Het rook muf en vies. "Er komen straks 2 jongens" zei hij. Gelukkig zag hij mijn gezicht niet... 2 jongens?? "Bah..." zei ik zacht. Niet lang daarna viel de deur met een klap dicht. 

Ik ging op het grote bed liggen en keek naar mijn pols. Er stond een diepe kras in en het deed pijn. "Godverdomme, stop met pijn doen!" Schreeuwde ik hard en balde mijn handen tot vuisten. "Kutleven! Ik haat alles!!" Schreeuwde ik hard. Ik stond op van mijn bed en pakte de lamp, van het kastje dat naast het bed stond, en gooide het tegen de muur aan. Het was een glazen lampje, dus overal lagen scherven. "Ik haat het!" schreeuwde ik nog een keer hard. "Ik haat het zo erg!" Schreeuwde ik nog harder dan alle andere keren. Grote tranen liepen uit mijn ogen en ik liet mezelf achterover op het bed vallen. Ik snikte. "Waarom ik?"

Ondertussen waren er al weer wat minuten om. Ik was met mijn rug tegen de leuning aan gaan zitten en wreef over mijn benen, ik had het koud. Al sinds de eerste minuut dat ik hier was... Het was hier altijd koud. Ik zuchtte nog een keer diep en besloot om te proberen te gaan slapen. Ik ging op mijn zij liggen, mijn hoofd keek naar een muur, als je goed keek zag je er kleine kerfjes in. Ik probeerde er iets uit te halen, maar dat was nog best moeilijk.

"Anna" fluisterde een stem in mijn oor. "Wakker worden" zei de stem opnieuw. Langzaam opende ik mijn ogen en zag een zwarte schaduw boven me hangen. Ik wist niet meer uit te brengen dan:

"Who the fack are you?"