Same Mistake || Luke Hemmings

-058

Anna-Claire Thompson:

Snel trok ik mijn koude, stijve lichaam richting de deur. Het touw, dat via mijn buik aan de houten paal vastgebonden zat, voelde ik al niet meer, het deed geen pijn, hoe hard ik ook trok, ik voelde het niet. Ik voelde niets meer. Er ontstonden een paar striemen op mijn buik, maar ik voelde ze niet. Mijn lichaam leek verlamd te zijn tegen pijn. Ik probeerde het gesprek dat Olivia voerde, zo goed mogelijk op te vangen. Mijn hoofd leunde tegen de deurpost, terwijl ik met mijn handen, mezelf zo min mogelijk leed van pijn aan te doen, ook al was die er bijna niet. Olivia's vrouwelijk stem, was goed te onderscheiden met de andere, mannelijke stem.

''Wat doe je hier?'' Olivia's stem klonk verbijsterd. ''Luister Olivia. Ik weet dat de vorige klus, een klein beetje uit de hand liep...'' Olivia liet, de jongen niet uitpraten, maar bulderde direct over zijn stem heen. ''Een beetje?! Ik zei dat je haar naar die club moest brengen en dat we haar daarna samen naar het buitenland zouden brengen... Je hebt het verpest Calum!'' Kippenvel rilde over mijn hele lichaam. Het was Calum die me had ontvoerd en het was Calum die nu naast Olivia stond. ''Ik weet het... Het was een grote, stomme fout! Maar des te meer reden ik heb om het Anna-Claire betaalt te zetten!'' Zijn stem klonk vastberaden, hij wilde het me betaalt zetten, samen met Olivia. Nu wist ik het zeker... Ze zouden me dood gaan maken. Hier midden in het bos... Ze zouden me dumpen en niemand zou me ooit nog vinden. Ik rilde bij deze gedachte. Ik voelde hoe warme tranen zich in mijn ogen opwelden. Ik snoof een keer en veegde de tranen, die ondertussen over mijn wangen liepen, weg van mijn ijskoude huid. Nu Calum me zelfs liever dood als levend wilde zien, zou Olivia niet lang meer wachten. ''Oké, wat is je plan?'' Zuchtte Olivia en gaf Calum een tweede kans. ''We moeten dieper het bos in.'' Begon Calum vastberaden. Olivia lachte een keer, zo'n vieze, grote grijnslach, wat betekende dat ze het geen goed plan vond. ''Ik heb Luke gesproken, hij en die andere 2 weten waar je zit. Als we niet opschieten, liggen we vannacht nog in de cel te slapen.'' Siste Calum geïriteerd. Olivia zuchtte geërgerd. ''Oké dan, ik haal dadelijk mijn wagen en dan rijden we dieper het bos in.'' Ik hoorde haar weglopen. ''Ik dacht meer aan een open plek, daar verwachten ze ons nooit.'' Zei Calum. Ik voelde mijn ademhaling zwaarder worden. Een open plek? Misschien waren er wel mensen! Misschien was er nog een beetje hoop. Olivia zuchtte opnieuw. ''Best, jij je zin. Maar als die 3 er morgen nog niet zijn, dan brengen we haar naar het vliegveld. De tickets zijn al geboekt.'' Mompelde ze zacht, waarna ze weer verder liep.

Zachtjes ging ik terug op het matrasje zitten. Huilend legde ik mijn hoofd tegen de houten paal aan. Ik sloot mijn ogen en probeerde Luke voor me te zien. Een kleine verbeelding van hem kwam voor mijn ogen te staan. Ik glimlachte bij deze gedachte.

''Ik hou van je Luke...''

____________________________________________________

Sorry, ik had niet veel tijd om te schrijven.... Dus het is een kort stukje!

Maar het einde komt in zicht! Of toch niet... Ik weet nog niet wat ik doe... Ik zie wel!

Love you all!

xxx Femke