Same Mistake || Luke Hemmings

- 069

Anna-Claire Thompson:

De nabijheid van onze lichamen was zo dichtbij, ik voelde zijn adem in mijn nek branden. Aftastend liet ik mijn hoofd weer terugzakken, wetend dat elk moment confronterend kon zijn. Zijn zware, luidruchtige adem was duidelijk te horen, tussen alle andere geluiden. Ik voelde zijn ogen op mij gericht, ze brandden. Brandden als vuur. Zelfs wanneer ik hem niet aankeek, zag ik de betoverende kleur van zijn blauwe ogen. Langzaam, maar geconcentreerd liet ik mijn ogen omhoog glijden, waarna ik hem zag.

Daar zat hij. Gehurkt op zijn knieën voor mij. Zijn afgetrapte zwarte Vans die op de grond stonden. Met een nonchalante blik keek ik op. Zijn ogen ontmoette de mijne, waarna hij me voor een kort moment bleef aanstaren. Een rilling nam mijn lichaam over, die zijn weg vervolgde door over mijn rug te lopen. Aarzelend zag ik hoe hij zijn blik weer afwende, en naar mijn rolstoel keek. Zijn perfect gevormde gezicht, hing enigszins naar beneden, waardoor de helft van zijn gezicht, als een schaduw in mijn ogen terechtkwam. Een zenuwachtige zucht verliet zijn lippen, wat mij een klein glimlachje op mijn gezicht bezorgde. "Anna?" Vroeg hij op een toon, die me een rustgevend gevoel gaf. Ik knikte bevelend, als teken dat hij zijn verhaal kon voortzetten.

"Als ik zeg... Dat ik voor altijd bij je blijf... Wat er ook gebeurd, geloof je me dan?" Een hunkerende blik stond op zijn gezicht geborduurd. Ik voelde een warmtegloed door mijn lijf heen lopen. Voorzichtig knikte ik.

''Ja.'' Antwoordde ik met een trillende stem. Een kleine knik, was zijn antwoord.

''Als ik zeg... Dat onze vriendschap alles kan overwinnen... Wat dan ook, geloof je me dan?''

''Ja... Ik denk het?'' Was mijn twijfelende antwoord. Ik wist het niet. Was er een vriendschap? Of meer?

Even viel er een stilte, maar die vulde ik alweer snel op.

''Luke...?'' Ik voelde mijn stem even haperen.

''Ja?'' Vroeg hij zachtjes.

Hij keek mij aan.

Ik keek hem aan.

Onze blikken op elkaar gevestigd.

Onze ogen in elkaar verstrengeld.

Een klein slikkend geluid klonk vanuit mijn keel

''Geloof je me als ik zeg...'' Ik sloeg mijn ogen neer. Moest ik het wel zeggen? Voorzichtig sloot ik mijn ogen, terwijl ik een grote hap adem nam. Ik moest het zeggen. Nu.

''Dat wij een relatie kunnen opbouwen...?'' Ik opende mijn ogen, en liet mijn ogen weer richting Luke glijden. Een kleine glimlach stond op zijn gezicht.

''Ja Anna... Dat geloof ik.'' Voor ik me nog kon realiseren wat Luke had gezegd werd ik zachtjes, een stukje verder in mijn rolstoel geduwd en voelde ik zijn warme lippen op die van mij. Hij legde zijn handen in mijn nek, terwijl hij me teder op mijn lippen kuste. Ik trok hem voorzichtig dichter naar me toe, wanneer ik voelde hoe hij zijn lippen ruwer over de mijne liet glijden. Al snel waren we beland in een gepassioneerd liefdesgevecht.

Voorzichtig haalde hij zijn lippen van de mijne, waarna hij me met een grote glimlach op zijn gezicht aankeek.

''Ik hou van je.''

__________________________________________________________

Luke en Anna hebben eindelijk gezoend! Wohooo!

xxx Femke