Same Mistake || Luke Hemmings

-065

Luke Hemmings:

Die ochtend werd ik laat wakker. Nou ja, ochtend, het was inmiddels half twee, dus je kunt het middag noemen. Het leek wel eeuwen te duren voordat ik die avond in slaap viel. Anna-Claire spooktte de hele tijd door mijn hoofd. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Ik vond Anna-Claire leuk, heel erg leuk zelfs. Maar tegelijker tijd denk ik steeds, dat ik niet verliefd mag worden op haar. Als ze ooit zal ontwaaken, zal ze veel vragen hebben... Ik moet haar dan ook vertellen, hoe mijn verleden in elkaar gestoken zit. Hoe moeilijk, zwaar en lastig ik het had. Hoe erg ik wou, dat het stopte. Maar dat, dat niet gebeurde. Tot die dag.... Die dag dat ik Calum, Ashton en Michael leerde kennen. Totdat ze me uit mijn heftige situatie haalde. Totdat ik gelukkig werd... Ik moest Anna-Claire gewoon uit mijn hoofd zetten. Tenminste, op liefdesgebied. Niet als het aankwam op vriendschappelijk. Dan zou ik Anna-Claire nooit laten vallen. Ik wil niet dat er weer een vriendschap van mij kapot gaat.  Ik wilde koste wat het kost 'de verliefde Luke' uit mijn hoofd zetten.

Ik stapte uit bed, en liep naar mijn kledingkast. Daar pakte ik een sweater en een iets te wijde joggingbroek. Ik trok mijn pantoffels aan, en liep naar beneden. Daar trof ik de jongens aan. ''Zo slaapkop, lekker geslapen?'' Vroeg Michael opgewekt. Ik mompelde iets in een onverstaanbare taal, en liep richting de keuken. ''Oke dan.'' Antwoorde hij zacht. Ik warmde een paar, waarschijnlijk een week oude, pannenkoeken op, en schonk een glas chocolademelk in. ''Hey, lekker geslapen?'' Vroeg een hese stem. Ik draaide me om, en zag Calum in de deuropening staan. ''Ligt eraan wat je lekker slapen noemt.'' Antwoorde ik nors, geen idee waarom ik zo deed. ''Je moet de hele tijd aan Anna-Claire denken hè?'' Vroeg Calum. Ik draaide me om, zodat Calum, de opkomende, tranen in mijn ogen niet kon zien. ''Onder andere.'' Zei ik met een bibberende ondertoon in mijn stem. De magnetron was ondertussen aan het piepen, als teken dat mijn pannenkoeken warm waren. Ik pakte mijn gloeiend hete bord, en mijn ijskoude glaasje chocolademelk, en liep naar de woonkamer. Daar nestelde ik me tussen Michael en Ashton. Ik had in de gaten dat ze naar mij keken, en daarna weer naar elkaar. ''Ja?'' Vroeg ik geïrriteerd. De twee jongens zeiden niks, en gingen door met waar ze mee bezig waren. Gulzig at ik mijn ontbijtje op. Er hing telkens een stilte. Een nare, vreemde stilte. Niemand die iets zei. Alleen een kille, angstige, doodse, stilte. ''En wat gaan we vandaag doen?'' Vroeg Ashton om de stilte te verbreken. Ik had geen zin om in deze 'opgewekte' boel te blijven zitten. Ik liep naar mijn kamer. Ik pakte mijn telefoon en keek op twitter. Mijn hele timeline stond vol met tweets. Ik vond het zo leuk en lief, hoe alle fans tegen ons deden. Ik scrolde wat naar beneden, en dacht dat mijn hart in elkaar zakte. @Luke5SOS Heeft een moord gepleegd op Olivia Smith! #Moordenaar 

Normaal trok ik me niks aan van onzin, en mensen die negatief tegenover me deden, maar deze tweet raakte mij echt. Dit was de waarheid! Hoe kon iemand dit ooit weten?  De eerste paar tranen ontsnapten uit mijn ooghoeken. Ik hoorde langzame voetstappen richting mijn kamer. Een zacht geklop kwam mijn gehoorgangen binnen. ''Ja?'' Vroeg ik zacht. De deur ging langzaam open, en een donkere schim liep mijn kamer binnen. '''Huil je?'' Vroeg een bekende stem zacht. Het was Ashton. ''Nee, dat lijkt maar zo.'' Beet ik hem toe. Ik zag zijn gezicht betrekken. ''Sorry.'' Zei ik meteen. Ashton kwam naast me op het bed liggen, en bekeek mijn telefoon. Ook hij zag de tweet. Zonder iets te zeggen begreep hij me. Hij pakte me vast, en duwde me tegen hem aan. Ik vergat alles om me heen. Ik vergat de tweet, mijn zorgen, de stress en Anna-Claire. Ashton keek me aan, en er ging een rilling over mijn rug. Een fijne rilling, geen angstige. Ashton gaf me steun, en medeleven. Een vriend als Ashton, kon iedereen wel wensen. Hij was een geweldige jongen, die echt om andere gaf. Waarschijnlijk was hij een robot... Zo'n jongen als Ashton... Die bestonden toch niet in het echte leven? Dat kon toch niet. Hij moest wel een robot zijn. Ik wist dat dit eigenlijk niet kon. Maar ik wist al een tijdje niet meer wat ik moest denken. Ik was in de war. Mijn grote liefde ligt in het ziekenhuis. Ze was niet zomaar een vriendin. Nu wist ik het zeker. Ik was verliefd. Op Anna-Claire. Ik vind haar leuk.

Maar ik weet, dat dit niet het goede is.

____________________________________________________

Allereerst: Sorry dat ik zolang geen stukje heb geplaatst! Maar hier is dan eindelijk jullie beloofde chapter!

Allertweest: Ik heb een weddenschap met @Noukieexoxo -

ALS DIT VERHAAL 100K READS KRIJGT.... HEB IK EEN VERRASSING VOOR JULLIE... EN KRIJG IK OOK NOG PIZZA VAN HAAR ! 

DE VERRASSING GA IK NU VERTELLEN: DAN KOMT ER EEN DEEL 2! VAN DIT VERHAAL HÈ?! ENNUHHHHH...... 

Allerdriest: Iedereen, echt allemaal, lees het verhaal Missing You || Luke Hemmings Dutch van @Noukieexoxo , want dat verhaal is serieus geweldig ! Echt waar, het is super mooi, dus iedereen neem een kijkje!

xxx Femke