Same Mistake || Luke Hemmings

- 071

Anna-Claire Thompson:

 10 juli 2006

 Luke.

Dat is zijn naam. Die mooie naam. Van die mooie jongen. Luke Robert Hemmings. Een naam die voor altijd bij me zal blijven staan. Een jongen die nooit meer uit mijn gedachten zal gaan. Mijn besluit staat vast. Ik wil hem. Hem en niemand anders. Hij is de ware. Hij is gewoon perfect. Zijn heldere blauwe ogen, lichten mijn dag weer op. En wanneer hij zijn ondeugende glimlach opzet, lopen de rillingen over mijn rug. 

Vandaag was hij voor het eerst op onze school. Door zijn nonchalante houding, benam hij direct mijn adem. Mijn luchtwegen leken wel dicht geknepen te worden, zoveel pijn deed het toen zijn ogen de mijne ontmoetten. Voor een kort moment bleef hij me roerloos aanstaren. 'Je mag daar zitten Luke, langs die blonde dame.' Had juffrouw Vlinder zacht in Luke's oor gefluisterd, terwijl ze hem een zetje in zijn rug gaf. Met de, nog altijd, achteloze blik in zijn ogen, kwam hij met brede stappen naar me toe gelopen. Onzorgvuldig schoof hij zijn stoel naar achter, terwijl hij er leunend plaats opnam. Langzaam liet hij zijn ogen naar me afdwalen, waarna hij me met een onderzoekende blik aankeek. 'Hoe heet je?' Zijn stem drong amper tot me door, maar toch antwoordde ik met een voorzichtige glimlach. 'Anna-Claire.' Een kleine stilte volgde, maar al snel klonk zijn prachtige stem weer. 'Ik ben Luke.'

Maar lief dagboek onthoud...

Dit blijft tussen ons, en niemand anders.

Anna-Claire.

Geconcentreerd liet ik mijn vingertoppen over de geschreven woorden glijden. Sommigen waren licht vervaagd door de jaren heen, waarin het dagboek veel geleden had. Langzaam slikte ik de krop in mijn keel weg, en draaide het boekje om in mijn handen. Mijn dagboek, dat verscholen lag onder papieren in mijn nachtkastje. Alsof ik het uitgerekend had, stond het laatste velletje papier vol geschreven over Luke. Furieus smeet ik het boekje tegen de muur, terwijl de bladen protesterend ritselden, waarna het in doodse stilte op de grond belandde. Ik was woedend.  Vooral op mezelf omdat het me nooit opgevallen dat Luke er al die tijd voor me was geweest. Misschien had hij me kunnen helpen. Met een trillende zucht sloot ik rusteloos mijn ogen.

Hij had me kunnen helpen.

----

''Anna?!''  Verstoord rolde ik met mijn ogen, terwijl ik geen aanstalten maakte om de wielen van mijn rolstoel te laten rollen. Het nadeel was dat Luke een sleutel had, iets wat me een goed idee leek, omdat ik ondertussen mindervaliden was, maar al snel stond hij vlak langs mijn rolstoel. Nog steeds kon ik het niet opbrengen om te bewegen, maar zodra ik hem in mijn ooghoeken zag bukken om mijn dagboek op te rapen, reed ik naar hem toe en griste het uit zijn handen. ''Afblijven.'' Beet ik hem vijandig toe. Gechoqueerd keek de blonde jongen me aan, wat mij meteen een schuldgevoel deed opborrelen. Verslagen klemde ik zijn hand om de mijne heen en liet een diepe zucht horen. ''Sorry Luke.'' Mompelde ik terwijl ik het dagboek terug in de lade stopte. ''Is niks.'' Zei hij stil, nog steeds onder de indruk van mijn actie, waardoor ik me nog schuldiger voelde over mijn onnodige uitbarsting. ''Ik heb boodschappen voor je gedaan.'' Probeerde hij de ongemakkelijke stilte te verbreken. Ik knikte dankbaar, maar hield het vol om niks te zeggen. ''Ik wil best wel iets voor je maken.'' Mompelde Luke waarna hij snel uit mijn kamer verdween, en een luide knal de stilte in mijn kamer opvulde. Onwennig liet ik mezelf terug naar het nachtkastje rollen en trok de lade voorzichtig open. ''Het spijt me Luke.'' Fluisterde ik zacht. ''Het spijt me voor alles...''

Een zachte tik op de deur liet me geschokt opkijken. Luke stak zijn hoofd door de kier van de deur en keek me met een bezorgde blik in zijn ogen aan. ''Sorry dat ik stoor, maar kom je eten?'' Met een kleine glimlach op mijn gezicht keek ik terug naar hem. ''Ik hou van je Luke.'' Ik hoorde hem zacht gniffelen, terwijl hij zijn hoofd naar beneden liet zakken. Een diepe zucht verliet zijn lippen, waarna hij weer opkeek.