Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 2

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

" En hoe liep het Shara af?" vroeg een van de nieuwsgierige leerlingen die achteraan in de klas zat. De meester keek op uit zijn boek , en peinsde even met een vinger onder zijn kin. Ik zag in de blik van de meester dat hij het niet van plan was te vertellen. ' Dat mijn beste Rinny zal ik morgen gaan onthullen. Trouwens jullie moeten morgen een proefwerk afleggen van het verhaal we het laatst over gehad hebben over de oude Egyptenaren. Alle leerlingen zuchtte en jammerde dat de meester het niet verder wilde vertellen hoe het afliep met het meisje Shara. De meester legde het boek weg , en pakte zijn krijt en schreef iets op het zwart gepoetste schoolbord. Ik was volledig afgeleid en had niet de instructies van de meester opgevolgd wat de volgende opdracht was. " Aphril wat was de laatste zin wat ik op het bord schreef? Juist , dat dacht ik al je bent weer is niet aan het opletten. Als dit zo door gaat , dan kan je slechte cijfers op je rapport gaan verwachten meisje."  zei Barend met een licht geïrriteerde stem.  'Sorry meester.' zei ik met een nonchalante stem. Ik rolde met mij ogen en was blij als deze dag weer voorbij was. Amber legde haar hand op mijn rug en keek mij een beetje bemoedigend aan. Ik glimlachte nadrukkelijk naar haar. Ik was er vandaag gewoon niet echt helemaal bij , ik kon mij alleen maar bezig houden met de gedachtes aan Shara. Amber leek mij afwezigheid te merken omdat ik niet op haar verhalen reageerde die ze mij in de pauze aan het vertellen was. ' Sorry Am , ik denk dat ik er niet echt helemaal bij ben vandaag. Wat zei je daarnet precies?’  ‘Laat maar Eef , het was niet zo belangrijk.' Ze noemde mij altijd Eef omdat dat een makkelijkere afkorting van mijn naam was. Ik slaakte een zucht en pakte mijn krukken die tegen de tafel aan stonden van de tafel van de kantine. Mijn armen stak ik er ligt geïrriteerd er door heen en zuchtte. Ik stond op en liep van de kantine weg , weg van de kantine , weg van de mensen die mij niet namen zoals ik ben. Ik probeerde zoveel mogelijk door te lopen , ook al had ik pijn in mijn arm. Gewoon de pijn negeren en doorlopen. Zei een stemmetje in mijn hoofd. Amber was mij half roepend geachtervolgd in de hoop dat ik zou stoppen. Ik hoorde haar roepende stem , maar negeerde het. Ik moest tot mijzelf komen , en dat kon niet met andere in de buurt. Over een paar minuten begonnen de lessen weer , en waarschijnlijk zou de meester vreemd opkijken als ik er niet bij was. Het maakte mij weinig uit , ik had er nu even geen zin in. Nergens meer zin in , als het kon was ik nu ergens op een weg gaan staan en had mij dan vrijwillig gesteld om overreden te worden. Amber pakte mij beet bij mijn arm en wist mij tot stilstand te brengen. ' Moest dat nou serieus Amber! waarom pak je ineens mijn arm beet.' Amber beet op haar lip en zocht naar het juiste woord om op mijn zin te antwoorden. " Omdat je mij vriendin bent , en weet hoe lastig dit voor je is. Ik laat je niet zomaar in de steek”

‘ Maar snap het dan ik wil nu alleen zijn en niemand om mij heen hebben , ik ben klaar met mij leven! Er viel een kortdurende stilte , misschien had ik wel iets verkeerds gezegd , en nu een deel van mijn vriendin haar hart gebroken. Amber staarde naar de grond , ze leek wel vast genageld aan de stenen ondergrond ze zijn. " Am.. zo bedoelde ik het niet sorry. Je bent echt een goede vriendin , alleen verkeer ik in een lastige tijd.' Ik liep met mij krukken naar Amber toe die naar het picknick tafeltje was gegaan. Ze was bovenop de tafel gaan zitten met haar schoenen op de zitting van de tafel. Amber keek op en staarde met haar groene ogen mij aan. ' Het is al goed Eef , voor mij ben je de enige vriendin waarmee ik dingen wil bleven. Ik wil je gewoon niet vinden op een weg langs het bos  overreden door een auto alleen maar omdat je kaar bent met je leven. ' Amber haar stem klonk een beetje half verslagen , ze had mij wel vaker wel is down meegemaakt , alleen het was de laatste tijd erger geworden. Door de herinneringen aan Hillwood. Telkens als ik een paard zag ergens , of bos dan deed het mij nare herinneringen opkroppen.  " Kom Eef , laten we maar is terug gaan naar de les, en vanmiddag na school het er over hebben. Misschien had Amber wel gelijk , afleiding deed bij dit soort dingen soms wel goed. Ik keek Amber afentoe aan , hoewel zij niet terug keek. Barend keek op toen Amber en ik samen het klaslokaal in gewandeld kwamen. " Amber , Aphril  waar hingen jullie zo laat nog uit , de les is al weer twaalf minuten bezig. Als jullie de volgende keer weer zo laat zijn mag je naar de conrector. ' Ja meneer Barend. ' antwoorde Amber met een licht geschrokken stem. Amber had nog nooit op deze school een waarschuwing gekregen. Met een half beschamend gezicht liep Amber naar haar zitplaats toe , en keek een beetje met een verdovende blik naar voren toe. Ik voelde mij schuldig , als ik mij niet zo kinderachtig gedragen had en weg gelopen was , dan hadden we nu geen waarschuwing gekregen.'

De laatste les van de schooldag was afgelopen , de schoolbussen waren zich een voor een aan het verzamelen op de parkeerplaats van het schoolgebouw. Sommige leerlingen hingen weer op hun vertrouwde plek , op de picknick tafels , of onder een boom in de schaduw. Een groepje jongens waren een basketbal toernooitje aan het spelen tegen de verveling. De eerste twee gearriveerde bussen werden al snel volgestroomd met leerlingen van de hogere klassen. Amber en ik zaten allebei in de derde. De volgende twee bussen die later kwamen waren voor de lagere klassen bedoelt zoals waar Amber en ik inzaten. Dan had je natuurlijk ook de kleuters nog , die werden opgehaald door hun eigen ouders met de auto. Amber en ik gingen de bus in , en gingen weer ergens achteraan in de bus zitten. Helaas was die vervelende gast weer die mij in de ochtend ook voor mankepoot uitschelden. Het enige wat ik deed was rollen met mijn ogen naar hem. Ik wist dat mijzelf verlagen tot zijn niveau heel erg zinloos kon zijn , want dan had hij juist alleen maar zijn zin gekregen en dat liet ik mooi niet gebeuren. Amber had haar moeder gebeld en gevraagd of het goed was als ze met mij mee ging naar mijn huis. Haar moeder vond het gelukkig goed , immers woonde ze maar een klein stukje van mij vandaan. Zelf had ik geen zin om het aan mij moeder te vragen , zij kende Amber toch wel. Een half uur later was de halve bus nog steeds niet leeg , er waren er maar een paar uit. De pestkop Liam gelukkig ook. Amber en ik waren in het gesprek gekomen van het meisje Shara. Het verhaal boeide mij eigenlijk best wel , omdat het gewoon te wreed voor woorden was dat je in die tijd als kind met een afwijking of beperking gewoon vermoord werd of als slaaf werd gebruikt. Amber was ook erg benieuwd wat het vervolg erop zou zijn. Toen de bus bij mijn huis stopte stapte Amber en ik de oude gele schoolbus uit en liepen door het houtenhek van de oprit van de boerderij. Mijn moeder had net warme thee gezet en schonk het in de antieke theekan. " Lieverd wat fijn dat je er weer bent , ik heb je niet horen binnenkomen hoe was je schooldag. Ik zie dat je Amber hebt meegenomen , wat gezellig.' Het verbaasde mij altijd hoe mij moeder zo opgewekt en positief kon zijn. Ik had het ook niet verwacht dat ze het überhaupt zou goed vinden dat ik Amber met mij had meegenomen. ' Mam ik ga met Amber even oefenen voor het proefwerk van morgen. Amber en ik zijn in de voortuin te vinden.' Ik had geen antwoord gegeven op haar vraag , wat misschien een beetje onbeschoft was. Ze knikte en liep met de antieke theekan weg naar de woonkamer. Ze schonk voor mij vader een kop thee in die net was thuisgekomen van zijn werk. Hij werkte als schrijver voor het blad mysterieus. Het blad ging over abnormalen dingen wat je niet zo vaak in het dagelijkse leven mee maakte. Er werden dingen ingeschreven door mensen die soms hele vreemde dingen aantroffen of vrede dingen hadden gezien. Amber en ik waren in de voortuin gaan zitten onder de grote eikenboom die in het grasveldje stond. Bij de boom hadden we altijd een Picknick tafeltje staan. Onze boerderij was groot , we hadden een groot grasveld wat onze achtertuin was , de voortuin had een klein grasveldje , waar we nu dus zaten aan de picknick tafel. In de voortuin stond op het grasveldje ook een stenen beeld , wat een boogschieter was die een pijl aan het afvuren was. Het grasveldje was dicht in de buurt van de woning zelf , je hoefde maar een klein stukje te lopen om naar de schuifdeuren van het huis te gaan. Bij de ingang van onze boerderij hadden we een hoog donkerbruin hek wat van eikenhout was gemaakt , en aan de onderkant ook nog dikke planken liepen zodat er als we dieren hadden die niet onder het hek door konden ontsnappen. Aan beide kanten van het hek zaten

er dikke omheiningen heen van de heggenstruiken.  Als je door het hek heen was liep je meteen het erf op. Je moest eerst het hele grindpad over om bij de boerderij aan te komen. Het enige dier dat we hadden was een herdershond genaamd Spike. Spike lag nu languit op de andere grashelft in de voortuin die aan de overkant was te genieten van de zonnestralen die op zijn vacht scheen. Op het grasveld waar Amber en ik zaten kon je meteen naar de andere stuk van het grasveld kijken die groter was als waar wij ons nu bevonden.

Amber en ik waren even later klaar met het huiswerk voor morgen , en ging verder genieten van de zon die scheen. Mij krukken had ik aan de kant gelegd. Amber had aan mij moeder gevraagd of we een kleedje mochten lenen voor om op het gras te leggen. Even later kwam Amber aan met het rood wit geruite kleed. Amber gooide het neer op het gras en streek het daarna nog even glad met haar handen. Ik had mijn krukken weer opgepakt , en was later neergeploft op het kleed. Amber had het kleed naast Spike neergelegd die het geen probleem vond dat er gezelschap naast hem lag. Spike stond op en kwam naast mij op het kleed liggen aan de kant van het gras. Amber lag aan de andere kant naast mij na te denken over vanmiddag.