Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 34

P.o.v Aphril

 Half slaperig openende ik mij ogen en keek een beetje verward om mij heen.  Ik voelde dat ik tegen iets warms aanlag. Iets mij warmte gaf. Snel veegde ik al het slaapzand uit mijn ogen , en nam snel de ruimte waarin ik mij in bevond ik mij op. De geur van het muffe stoffige stro drong al snel binnenin mij neusgaten. De geur van stro kende ik uit duizenden , het leek mij al gauw duidelijk dat ik in de stal was. Naast mij hoorde ik een zachte bries die in eerste instantie tevreden klonk.  Het was het gebries van Silverstar die zojuist waar genomen had dat ik wakker was geworden en mij overduidelijk verwelkomde met een zachte bries.   Ik glimlachte liefelijk naar de albino ruin , en haalde mijn vingers langs zijn gladde hals.  De ruin kromde zijn hals en keek mij met beide ogen vriendelijk aan waarbij hij voorzichtig zachtjes zijn zalmkleurige neus tegen mij aanduwde. Er verscheen een glimlach op mij gezicht en streelde hem lieflijk over zijn zachte snuit heen.  Ik had geen besef van hoe laat het nu precies moest zijn en besloot maar is om overeind te komen. Voorzichtig schoof ik wat naar achteren , waarbij ik met mn hand in het schone stro naar ondersteuning zocht. Het stro knisperde. Langzaam wist ik mijzelf omhoog te krijgen , waarbij het alleen niet zo soepel en snel ging.  Na op het einde een beetje wat te hebben wankelen met mij evenwicht stond ik weer met beide benen op de grond.  Ik herinnerde mij dat ik mijn mobiel nog in mn broekzak had zitten.  Hoewel ik mij mobiel dan misschien niet vaak gebruikte had ik hem toch altijd bij me.  Silverstar lag nu in een mooie rustige postitie waarbij hij mij vragend aankeek met een vriendleijke blik in zn ogen.  Hiervan moest ik een foto maken , zodat ik hem toch nog een beetje bij me had als we terug zouden gaan naar huis , hoewel ik het ergens niet van plan was om met mij ouders mee terug te gaan.

Toen ik een paar foto's genomen had van Silverstar borg ik mijn mobiel op in mn broekzak en draaide mij rug naar hem toe , waarbij ik langzaam de boxdeur openschoof.  Achter mij hoorde ik hoe Silverstar overeind kwam , en hoe hij binnen een paar tellen achter mij tot stilstand was gekomen waarbij ik zijn warme adem in mij nek voelde.   Het was moeilijk om nu bij hem weg te gaan , omdat ik mij bij hem erg op me gemak voelde.  Vastbesloten stond ik achter mij besluit en verliet een paar minuten later het stallenblok. Een paar paarden die nog binnenstonden begonnen zachtjes te hinniken toen ze mij aanwwezigheid vernomen hadden.  Sommige begonnen met hun voorbenen tegen de voorkant van hun staldeur aan te bonken om zo aandacht te krijgen.  Langs mij voelde ik een zachte koude windvlaag en besefte al gauw dat de voordeuren van het stallenblok open moest staan.  Krekels maakte een rustgevend geluid tussen de hooge sprietjes van het graanveld , terwijl enkele paardenhoeven over het erf weerklonken. Het moest wel begin avond zijn , ik had werkelijk geen idee hoelang ik bij Silverstar gelegen moest hebben.

 Ondertussen wandelde ik stilletjes over het erf heen , terwijl ik onder mijn schoenen de kleine schelpen hoorde verpulveren.  De veranda van Duke kwam al in zicht , en zag dat hij op zn oude houten schommelstoel buiten voor het huis zat. Hij wiebelde met zijn schommelstoel naar voren en naar achteren. Het oude hout van de stoel kraakte zo nu en dan omdat het al deels versleten was en de sleuren er in sommige houtdelen zaten.  Duke tuurde voor zich uit terwijl hij tussen zn vingers een oude sigaar geklemd had. Hij bracht de sigaar naar zn mond toe en nam er een trekje van waarbij die het vervolgens weer uitblies.  De blauwige rook van de sigaar baande zich langzaam een weg omhoog waarbij het al snel in het niets oploste.   Duke duwde met zijn vingers zijn hoed een stukje omhoog waarbij hij me met zijn ogen in zich opnam.  Zonder iets te zeggen of een woord te wisselen liet ik mij in de schommelbank neerdalen waarbij ik kort voor me uitstaarde.  Woorden had ik op mij tong klaar leggen die ik wilde gaan zeggen , om zo deels een last van me schouders te kunnen neerleggen. Het enige was alleen dat ik er een beetje mee zat , en twijfelde of ik Duke hier wel mee moest gaan belasten. Hij had er niets mee te maken dat ik wilde weglopen ,  maar hij wist er vast van af dat Silverstar ingeslapen zou worden ,  hij moest het wel eerder weten als Bradd,  hij moest het hem misschien wel zelfs verteld hebben.  Nog steeds was ik er laaiend over dat ze Silverstar gingen laten inslapen , maar ergens kon ik het deels wel begrijpen. Artose was niet zomaar iets. Het was is een vreselijk iets wat je botten langzaam tot slijten doen , zo langzaam dat je de pijn voelt met elke stap die je zet. Alleen word het op een bepaalde tijd erger , zo erg dat alles opgegeven moment pijn doet. Silverstar verdiende dat soort pijn niet , en vroeg me af hoeveel pijn hij wel niet moest hebben. Aarzelend haalde ik een haar pluk weg uit mijn gezicht en krulde een beetje mijn bovenlip op.  Duke duwde zijn hoed een beetje omhoog en staarde voor zich uit waarbij hij zn sigaar plat drukte in de asbak. Hij ging een beetje verzitten en nam een andere houding aan. Niet veel later was hij opgestaan en had zich zonder iets te zeggen naast mij plaatsgenomen op de schommelbank.  Met zijn ogen staarde hij kort naar mij , en slaakte een zachte zucht. Hij schraapte zijn keel en legde zijn hand neer op de witte leuning van de bank.