Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 11

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Het begon steeds meer harder te waaien , en het onweer kwam met de minuut dichterbij. Ik voelde met elke seconden de angst toenemen. ' waar ben ik aan begonnen. Waarom ben ik weggelopen van de boerderij van meneer Duke.' zei een zeurende stem in mijn hoofd. Ik besloot meer onder de grote boom te kruipen en hoopte dat het de regendruppels een beetje tegen hield. Ineens verlichte een felle bliksemflits mijn gezicht. Ik straalde een doodsangst uit , maar kon verder niets. De bliksem was ingeslagen in het midden van de boomtop. Het duurde dan ook niet lang voordat de boom begon te kraken omdat hij zo goed als doormidden aan het splijten was. Ik probeerde weg te komen , maar het lukte niet , ik kwam niet op tijd bij mijn krukken , en was daarom al mijn hoop op weg komen al verloren. De boom scheurde verder doormidden , en een paar bladeren van de boom waren door de hitte en warmte van de bliksemflits in de brand gevlogen. Nadat een paar bladeren in de brand waren gevlogen volgde de rest van de andere bladeren ook totdat het uiteindelijk het hout van de boom bereikte.  Snel probeerde ik te graaien naar mijn stalen krukken en probeerde naar voren te leunen. Ik was er bijna , maar kon niet verder komen omdat de rest van mijn lichaam wel verstijfd leek te zijn. " O god sta mij alsjeblieft bij en help mij uit deze vreselijke hel." zei ik diep binnen in mijn gedachten.
Een vreselijk gekraak van de gespleten scheur in de boom werd steeds luider en harder. Toen gebeurde het , een dikke tak van de boom landen op mijn lichaam. Een vreselijke pijnscheut gierde door mijn gehele lichaam heen , en niet kort daarna zag ik alles voor mijn ogen zwart worden. Het laatste van alles wat ik nog zag , was het neerdalende regen , en het verlaten oppervlakte aan weilanden.

Silverstar rende zo snel hij kon door de paden van de openvlaktes heen. Hoeken nam hij scherp met gevaar voor eigen risico. Op de paden die er waren waar de auto's reden was het glad geworden door de regen die er viel. Silverstar schrok niet van de onweer die steeds erger werd , de regen deed hem naderhand ook niets  , hij deed alles om mij van die vreselijke plek af te halen. Hij brieste in de koude lucht.  Hoeven kletterde over de natte paden. Hij schudden met zijn witte manen heen en weer , en hief daarna weer zijn hoofd op. Hij begon te hinniken toen hij dicht in de buurt kwam , maar bleef stil staan toen hij de rook van het vuur opsnoof. Met zijn hoef schraapte hij over het gras heen , en gooide zijn hoofd kort in de lucht. Zijn vacht was helemaal doorweekt van de regen. Hij was bang voor het vuur , maar zetten zijn angst toch aan de kant om het meisje te redden. Hij ging dichterbij naar de brandende boom , en snoof aan het meisje die bekneld onder de boom lag. Haar benen lagen bekneld onder een dikke afgebroken tak. Een andere deel van de boom lag iets naast haar , waaronder een grote tak met een paar bladeren aan op haar rug. Haar arm zat onder de schrammetje. Boven haar wenkbrauw had ze een open snee , omdat ze met haar hoofd deels tegen een steen was aangekomen die daar ook in de buurt was. Al gauw herinnerde Silverstar zich het meisje , en begon met zijn been over de dikke tak te maaien in de hoop dat die misschien van haar benen af ging. Het lukte niet . Het vuur had zich verspreid en had nu de helft van de boom overgenomen. Aphril had het allemaal niet door omdat ze buiten bewustzijn was. De klap die ze dan had gekregen was ook heel erg hard. 

" SILVERSTAR!" schreeuwde Bradd die galopperend met Sugerbeat over de heuvels van de weilanden en landschappen heen galoppeerde. Sugerbeat begon te hinniken omdat ze de geur van Silverstar herkende. Toen Bradd Silverstar naast het meisje zag staan steeg hij meteen van zijn paard af en rende met het touw naar Aphril toe. " Aphril! Aphril! , kan je me horen , zeg alsjeblieft iets. " Hij hurkte naast Aphril , en voelde aan haar pols. " gelukkig , ze leeft nog , ze is buiten westen. Ik moet haar hier zo snel mogelijk zien weg te krijgen , voordat zij straks nog in brand staan. Hij rende terug naar Sugerbeat en nam de paint merrie mee naar de half brandende boom. " Meisje , ik heb je hulp nodig. Ik bind het touw om de knop van het zadel heen , en de andere helft om de boomstronk." Sugerbeat keek angstig naar de brandende vlammen van het vuur , en begon een beetje op haar plaats te trappelen. ' Rustig meisje , je kunt het. Ik moet je nu echt kunnen vertrouwen ik heb je hard nodig.' moedigde Bradd Sugerbeat aan. Hij bond snel het sterke touw om de boomstronk heen die nog niet in brand stond. Hij legde de knoop erin , en begon eraan te trekken. Sugerbeat begreep deels de situatie en wist wat ze moest doen. Ze ging een paar passen achterwaarts en zetten al haar paardenkracht op alles.   Eerst leek het alsof er geen beweging in de boomstronk te zien was , Bradd was nog niet zijn moed en hoop verloren , hij had veel vertrouwen in zijn Merrie. Silverstar bukte met zijn hoofd naar beneden en probeerde met zijn tanden een paar takken met bladeren weg te trekken uit de buurt van Aphril. Toen hij een paar bladeren van haar had weg getrokken begon hij te snuffelen , en snoof even. Daarna begon hij haar te likken in haar gezicht. Sugerbeat begon het voor elkaar te krijgen om erin te slagen om de boomstronk langzaam te verwijderen , terwijl de andere helft van de dikke boom er slap bij hing aan de andere kant. Sugerbeat begon uitgeput te raken van al het trekken aan de boomstronk , maar ze gaf niet op en probeerde het nog een keer. Ze ging weer een paar flinke passen achterwaarts en deed het op de commando van Bradd. Silverstar zag dat Sugerbeat het moeilijk had en deed iets wonderbaarlijks. Hij liep naar Bradd toe , en legde zijn snuit neer op zijn schouder. Met zijn zwarte blinkende ogen keek hij Bradd met een moedigste blik aan. Het leek alsof hij wilde zeggen ' Kom gebruik mij , ik neem het wel van haar over.' Bradd leek wel overdonderd te zijn en wist niet wat hij moest zeggen , dit was voor het eerst dat hij zichzelf vrijwillig aanbood na die maanden dat hij zich voor alles afsloot. Bradd twijfelde geen moment en haalde het zadel van Sugerbeat af en deed het op de rug van Silverstar. De ruin gaf geen kick tegen de singel die werd aangespannen en strak getrokken. Hij deed zijn hoofd omlaag als eerbetonning om zich open te stellen. Bradd  had geen tijd om het hoofdstel bij hem om te doen en moedigde Silverstar aan waarbij hij zelf ook hielp met trekken. Uiteindelijk lukte het hen te slagen om de boomstronk te verwijderen van het lichaam van Aphril. Bradd was opgelucht dat de boomstronk van haar lichaam was verwijderd. " Dankje wel jongen voor je dappere daad." zei Bradd terwijl hij een klopje gaf op de hals van de prachtige albino ruin. Silverstar pakte met zijn tanden de mouw van Aphril beet en trok haar van de boom weg. Hij snoof daarna nog even met zijn snuit in haar haren en brieste al gauw. Bradd haalde het hoofdstel van Sugerbeat af , en haalde het touw van de boomstronk los. Hij deed het touw om de hals van Sugerbeat heen zodat hij niet met zadel en hoofdstel hoefde terug te sjouwen. Sugerbeat had haar eerbetoon al bewezen door de eerste halfuur te trekken aan het touw. Bradd was nog steeds overdonderd van wat er was gebeurd en liep naar Aphril toe om haar op te tillen. Silverstar liet zich vallen op de grond , en ging liggen in het gras van een veilige afstand van de brandende boom. Aphril leek weer enig sinds teken van leven te geven. Langzaam opende ze haar ogen  , in de nog steeds vallende regen. Silverstar lag nog steeds naast haar en was inmiddels begonnen met grazen van het gras. Bradd had inmiddels het hoofdstel bij Silverstar ingedaan wat erg gemakkelijk ging. Daarna hurkte hij naast Aphril en keek haar aan. " Je bent gelukkig weer bij , je was geraakt door de boom die getroffen was door de bliksem. Silverstar heeft mij naar jou toe geleid , je mag hem heel dankbaar zijn." zei Bradd zachtjes tegen Aphril. Hij ging met zijn hand langs mijn voorhoofd en haalde zijn hand er weer af. ' je bloed. Ik neem je mee naar de ranch.'
" N.. nee alsjeblieft doe dat niet , mam zal heel bezorgd zijn en misschien wel boos of woedend.' zei ik half van streek. Bradd keek mij met zijn ogen aan , en ging met zijn vingers door mijn haar heen.
' Je moeder zal best van slag af zijn en misschien woedend , maar dat is logies. Het is aan het stormen , iedereen vraagde zich af waar je ineens uithing. Je was al lang weg , maar we merkte het pas toen we rond de tafel zaten. Je moet echt mee terug gaan met mij , je wonden moeten schoongemaakt worden. ' zei Bradd met een zorggelijke stem. " Je hebt gelijk , alleen ik voel mij heel erg duizelig , en mijn krukken heb ik hard nodig , zonder krukken kan ik niet lopen."
' Alles kan , zolang je hebt maar wilt en het er voor over hebt. Trouwens , je gaat nu zeker niet lopen.'
" Hoe wil je mij dan terug brengen? dragend."  Bradd glimlachte , en schudden met zijn hoofd. Ik wist toen ineens wat hij daarmee probeerde te zeggen. " Nee,  o nee echt niet. Je denk niet dat ik daarop ga." zei ik wijzend naar Silverstar.  Bradd zuchtte en keek mij een beetje aan alsof ik iets stoms had gedaan. ' Aphril , je hebt geen keus. Ooit zal je over je angst heen moeten. Silverstar heeft zo net een daad verricht , je moet hem juist dankbaar zijn , kijk hij is zelfs gaan liggen hij heeft gewacht tot het moment tot je bij zou komen. ' Ik keek naar Silverstar , en het verbaasde mij dat ik nog niet was gerend of was gaan schreeuwen. Nu drong het mij ineens door dat dit precies het zelfde paard was toen ik vertrok met mijn wegloop idee. " Verrekt." zei een stemmetje in mijn hoofd. "Dat paard had mij constant gevolgd, en kwam galopperend op mij af. Maar zo als hij er nu bij lag , en voor mij zo dicht bij het vuur is geweest , blijkt het dus dat paarden ook hele lieve betrouwbare dieren zijn. Misschien moet ik het een kans geven. " zei een stemmetje in mijn hoofd.
" Oké ik doe het." zei ik kort en twijfelde nog steeds aan wat ik zonet gezegd had. Silverstar lag er heel rustig bij , en kauwde nog steeds van het hoge gras wat tot boven zijn witte neus kwam. Bradd tilde mij op en zetten mij op het westernzadel neer. Daarna klom hij erop en ging achter mij zitten. Silverstar leek te weten alsof hij wist wat hij moest doen. Hij ging zo voorzichtig mogelijk omhoog , omdat hij nog lichte angst in mijn lichaam voelde. Bradd had het uiteinde van het touw waar Sugerbeat aan vast zat vast. Sugerbeat was inmiddels naar Silverstar toe gelopen en stond nu naast hem. Silverstar stond op , en er ging een overweldigend gevoel van angst en opgewondenheid door mijn lichaam heen. Het was een schok , een nieuwe stap in mijn leven. Dit deed mij weer denken aan Hillwood. Ik glimlachte lichtjes , maar glimlachte zo dat Bradd het niet kon zien. ' Pak de teugels maar beet. Vertel hem waar je heen wilt sturen.' zei Bradd met een warmhartige maar zelfverzekerende stem.