Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 18

Daar stond ik dan met het zwarte halstertouwtje van Silverstar in mijn hand. Er ging een apart gevoel door mijn lichaam heen , een gevoel die ik niet zo snel kon beschrijven.  Silverstar stond rustig voor zich uit te staren terwijl hij z'n oortjes naar voren had gericht. Ik wenkte een korte blik naar hem en keek daarna naar het weiland wat een stukje verder op voor ons lag. Het was een groot stuk weiland waar ook andere paarden stonden te grazen van het gras. Bradd had mij de vrijheid en tijd gegeven om Silverstar naar het land te brengen. Met een kruk in mijn rechterhand zocht ik de eventuele steun op als ik die nodig had. Met de kruk in de linkerhand samen met het halstertouw die ik vast had moest ik een manier vinden hoe ik hem het makkelijkste kon weg brengen. Voorzichtig verplaatste ik mijn rechter been naar voren en zetten mijn rechter kruk ook naar voren. Daarna volgde mijn linkerbeen en gaf ik een klein seintje aan de witte Albino ruin dat hij moest lopen.  Diep in mijn gedachten spookte er van alles rond. Het ergste waar ik mij zorgen om aan het maken was dat als ik ineens op de grond viel , en wat er dan kon gaan gebeuren. De eerste paar stappen waren goed gegaan , Silverstar had zich keurig aangepast aan mijn wandel tempo. Zodra ik ook maar even twijfelde of ik nog wel door moest gaan  voelde hij dat aan en ging dan netjes stil staan en wachtte tot ik weer zo ver was. Hij gaf mij ergens een goed gevoel. Het gras was soms best een moeilijk obstakel omdat niet alle stukken even gelijk waren en er soms ineens een klein kuiltje kon inzitten.  Ik was helemaal verbaasd van hoe goed het ging , sterker nog ik was misschien iets te enthousiast.  Vastbesloten had ik mijn wandelpas iets voortgezet en was een tandje sneller gegaan. Silverstar begon zachtjes te hinniken , zijn neusvliezen waren aan het trillen. Het leek wel alsof hij mij iets wilde vertellen , en ineens kwam hij dichter naar mij toe gelopen en duwde zijn neus tegen mij aan. Ik verloor deels mijn evenwicht waardoor ik opzij viel. Mijn krukken lagen aan de zijkant van mij , en Silverstar had ik spontaan natuurlijk los gelaten.  Bradd was meteen in de actie houding geschoten en was naar mij toe gerend. " Het gaat wel met me , ik ben oké." zei ik op een toon van dat hij niet meteen zo bezorgd moest zijn. Ik Realiseerde mij later pas dat Silverstar mij wilde waarschuwen voor een steen die ik niet had gezien. Eigenlijk moest ik hem nu juist dankbaar zijn. Het eerste wat er in mij opkwam was: Loopt hij niet over mij heen van de schrik dat ik gevallen was. Ik kon dan ook geen eens een gil uitbrengen , omdat ik totaal verrast was en geen tijd had om echt een kreet te geven. Door mijn arm voelde ik een lichte pijn gaan , maar die was nog wel te verdragen. Bradd was inmiddels naar het halstertouw van Silverstar gelopen en had het halstertouw in handen genomen. Silverstar was gewoon blijven staan , vredig voor zich uit aan het kijken. Hij duwde zijn neusje tegen Bradd zijn jaszak aan en keek daarna weer naar mij. Ik keek een beetje verward naar Silverstar , en moest ergens van binnen wel een beetje lachen om wat die bij Bradd aan het doen was. In de jaszak van Bradd zat een appel die voor een van de andere paarden bedoeld was , maar het was al te laat want Silverstar had hem al ontdekt. Silverstar had op een ondeugende maar slimme manier de appel uit de jaszak van Bradd wezen te vissen en was hem smakkend aan het opeten. Ik moest lachen van de actie van Silverstar. Silverstar deed een pas naar voren en stond nu recht voor mij. Nog half smakkend van de appel ging hij met z'n snuit naar mijn hoofd toe waarbij er een paar druppels boven op mn haar vielen. " Hé moest dat nou." zei ik half lachend. Silverstar keek mij met van die onschuldige oogjes aan alsof hij van niets afwist.  Voorzichtig probeerde ik overeind te zitten , en daarna op te staan. Met veel moeite lukte dat ook. " Ik wil hem naar de wei brengen. " zei ik met een vastberaden stem. Bradd fronste met zijn wenkbrauwen en leek nogal verbaasd te zijn. Hij haalde zijn schouders op en reikte mij weer opnieuw het zwarte halstertouw van Silverstar. Nu lukte het wel , en uiteindelijk kwam ik met Silverstar bij het weiland aan waar de andere paarden aan het grazen waren. Ik stond stil , en Silverstar volgde mijn voorbeeld. Geduldig was hij aan het wachten voor het houten hek totdat ik hem open ging doen. ' Ik open hem wel voor je. Als je in het weiland bent dan draai je eerst het paard naar je toe , en pas als jij hem het seintje geeft dat die mag gaan , maak je het touw los.' zei Bradd. Ik knikte langzaam en deed wat Bradd mij verteld had. Op een rustig tempo liep ik het weiland vol paarden die verspreid stonden het hek door. Ergens was ik nog steeds heel erg angstig , maar Silverstar haf mij een gevoel dat het wel goed was. Zijn witte oortjes gingen meteen gestrekt naar voren , terwijl er in de verte een Bruine Quater-horse kwam aan gedraafd . Ik bleef rustig staan en keek naar hoe die dravend naar voren rende. Ik draaide Silverstar op mijn eigen moment om , en toen ik mij er zeker bij voelde klikte ik het haakje van het halstertouw los. Silverstar bleef nog even staan en gebaarde met zijn oren dat het jonge Bruine paard niet te dicht in de buurt mocht komen.  Silverstar drukte zijn neus tegen mijn borstkas aan , wat ik wist te accepteren en niet meteen in de angst modus vloog.

Uiteindelijk was Silverstar in een rustige stap van mij af gelopen verder het weiland in naar de andere paarden. Hij werd meteen op zijn rangorde gesteld door de oude goudkleurige Palomino ruin Goldbrand. De Palomino ruin deed zijn oren naar achter en keek dreigend naar Silverstar. Silverstar wist exact wat het betekende en liep met een grote boog om naar de andere kant van de kudde waar die in de buurt van een paar bomen tot stil stand kwam.

Verwonderend keek ik naar hoe de paarden met elkaar aan het communiceren waren. Een kleine witte Welsh die onderhand bijna bruin was van het rollen kwam naar het hek toe gelopen , en kwam iets voor mij tot stil stand. De Bruine Quater-horse was inmiddels achter Silverstar aangegaan en was bij hem in de buurt gaan stil staan. Silverstar had zonet zijn oren naar achteren gedaan toen de Bruine Quater-horse ruin naar het hek kwam toe gedraafd maar nu stond hij er ontspannen bij. Hij had er vrede mee. De kleine witte Welsh had zijn oortjes naar voren en begon zachtjes te hinniken. Ik moest er van glimlachen , het zag er zo schattig uit. Ik draaide mij om en liep door het houten hek het weiland uit. Zonder ook maar enig oogcontact met Bradd te wisselen draaide ik mij om en liep ik met mijn krukken terug naar de ranch. Mijn arm deed nog een beetje zeer , maar het was nog enig sinds dragelijk.  Bradd had mijn negerende gedrag opgemerkt en sloot het hek achter zich. De kleine witte Welsh stond nog steeds vlak voor het hek stil terwijl Bradd hem een aai over zijn zachte voorhoofd gaf. ' Sorry Snow , ze heeft er denk even geen zin in.' zei Bradd met een jammerende toon.

Toen ik aankwam bij het huis van Duke was ik van plan meteen door te lopen naar mijn kamer , maar bij aankomst werd ik tegen gehouden door mijn moeder die mij bij mijn arm beet pakte. " Mam laat mij alsjeblieft los. Ik heb geen zin om even gezellig te babbelen." zei ik een beetje op een licht geïrriteerde toon. Ik trok mijn arm weg en gebaarde dat ik hier totaal geen zin in had. Lisbeth slaakte een zucht en bleek dit gedrag van mij te herkennen , het klopte immers ook wel. Dat was in het begin voordat we hier heen gingen ook al zo , alleen dan veel erger. Gelukkig had ze me de mogelijkheid gegeven om weg te lopen. Ik had mijn koppigheid niet op haar moeten africhten , maar het was gewoon allemaal even te veel. Zodra ik boven aan de trap was en op mijn kamer was aangekomen liet ik mij meteen vallen op het bed. Ik drukte mijn hoofd in het kussen en begon te huilen. Ik huilde omdat ik in onzekerheid verkeerde , niet wist van wat er allemaal in een korte tijd was gebeurd. Het was gewoon teveel. Allemaal even te veel , het ging te snel.  Lisbeth klopte aan de deur en kwam later gewoon binnen gewandeld zonder dat ik ook maar een antwoord had gegeven. Ik hief mijn hoofd op van het kussen en keek haar met betraande ogen aan.

" Het lukt me gewoon niet! het gaat allemaal veel te snel. "

' Je moet het gewoon allemaal verwerken , en dat gaat bij jou misschien gewoon niet zo snel.'  zei Lisbeth op een troostende toon. Met haar hand ging ze langs mijn wang om de tranen weg te vegen. Ze drukte mij liefelijk tegen haar lichaam aan om troost te bieden. ' Weetje wat hierbij misschien helpt.'

" Wat?" vroeg ik met een snikkende stem. ' Een lekkere warme kop thee.' zei Lisbeth met een zachte stem. Ik keek haar aan en glimlachte zwakjes.

" Ik zal al vast het thee water voor je opzetten."  zei Lisbeth.  Ze drukte een zoen op mijn kruin van mijn voorhoofd en stond daarna op en wandelde naar beneden toe. Ik veegde de laatste tranen weg die onder mijn ogen naar beneden wilde druipen.  Ik slaakte zachtjes een zucht en probeerde weer wat moed te verzamelen . Misschien had ik inderdaad wat meer tijd nodig.