Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 32

-----------------------------------------------------------------------------------------------

" Een paard is een eerlijk dier die niemand zal beoordelen op zn uiterlijk. Hij zal je respecteren , als jij ook respect naar hem toont. "

-----------------------------------------------------------------------------------------------

P.o.v  Aphril.

Zonnenstralen schijnen door het glaswerk van het raam heen.  Volgens tjilpen vrolijk hun ochtendlied. Langzaam open ik mij ogen en neem de lichtstralen die in de kamer schijnen in mij op.  Buiten hoor ik paardenhoeven over het erf weerklinken en besef dat de stalknechten in deze vroege ochtend al begonnen zijn met hun werk.  In een snelle beweging sla ik de dekens van mij af en ga overeind in bed zitten. 

" Hoe laat is het?!' roept er een opgewekt stemmetje in mijn hoofd. Met mijn ogen glijd ik langs de kamer , en werp een blik op het bed van Amber.  

" Haar bed is leeg , dat betekend dat ik te laat ben." roept er een jammerend stemmetje door mij hoofd heen.  Mijn ogen glijden naar de houtenvloer.  De hoop om te onstnappen samen met Silverstar mocht ik nog niet opgeven , er moest een manier zijn.  Minder dan slechts een paar minuten had ik de benodigde dingen die ik nodig had bij elkaar weten te sprokkelen en in de rugtas gepropt.  Stilletjes wandelde ik naar het raam toe die nog op een kiertje stond.  Mijn vingers raakte het koude glas aan , waarbij ik met mijn blik naar buiten tuurde.  Het erf zag er verlaten uit , zo nu en dan kwam er een stalknecht voorbij met een paard naast zich.  

Diep binnen ik mij riep er een stem dat ik het niet moest doen. Dat ik de kans om weg te lopen moest laten schieten.  Mijn ouders zou ik erg teleurstellen als ik ging weglopen , opnieuw. Maar hier blijven , en straks afscheid nemen van Silverstar voor goed? , nee dat kon ik gewoon niet.  Een diepe zucht ontsnapte er uit mijn mond. Warme vochtdeeltjes besloegen een deel van het raam.  Ondanks het stemmetje in mij hoofd riep het niet te gaan doen , besloot ik koppig te zijn  en het toch te doen. En buiten dat had ik mij al voorgenomen dat ik op Silverstar wilde zitten. Ondanks ik misschien maar een keer echt op hem gereden had , voor het eerst na tijden weer had gegallopeert mij voor het eerst weer vrij gevoeld. Had Silverstar mij een bepaald gevoel gegeven van vertrouwen en durven waar ik meer van wilde weten.  

Met een vastberaden gevoel pakte ik mijn rugtas beet en hief die soepel over mijn schouder heen. Mijn hart klopte als een bezetene tekeer , en was onregelmatig. Langzaam haalde ik diep adem en sloot enkele seonden mij ogen. Dit kon ik. Hiervoor had ik al een keer eerder weg gelopen , al was het toen niet helemaal soepel gegaan. Maar dit keer moest het beter gaan.  Ik opende weer mijn ogen waarbij ze bleven hangen bij de kamerdeur. Niemand was ook maar mijn kamer binnen gekomen om te roepen voor het ontbijt. Waarschijnlijk hadden ze zo iets van;  ' we laten haar nog maar even lekker liggen.'   half lachend schudde ik mijn hoofd toen ik nadacht bij de opkomende gedachtes. Voetstappen weerklonken over de houten vloer. Met enige aarzeling wandelde ik stilletjes de trap af naar beneden , hopend dat niemand het zou opmerken en vervolgens gaan vragen waar ik naar toe ging of wat ik ging doen.  Half peinzend beet ik op mijn onderlip , terwijl mijn ogen de woonkamer afzochten. Er was niemand te bekennen , de gehele woonkamer was leeg.  Opgelucht haalde ik adem en liet mijn schouders er wat ontspannender bij hangen.  Terwijl ik door de woonkamer liep glunderde ik met mijn blik nog goed alle hoeken door van de woonkamer , maar er viel echt niemand op te merken. Het was zo stil als dat het maar kon. Het gefluit van de vogels kon ik zelfs hierbinnen horen.  Zachtjes huiverde ik , terwijl ik langzaam naar de voordeur toe liep. Bij de deurknop bleef ik even stilstaan en slikte.  Snel schudde ik de twijfelende gedachtens van mij af , en pakte de zilverkleurige hendel beet. Het metaal van de deurknop voelde koud aan.