Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 35

Ten eerste sorry allemaal dat ik zo lang niets meer van me heb laten horen. Ik heb het de laatste tijd nogal druk waardoor ik 's avonds nog aan mn tekeningen in opdrachten werk en daarna het meestal zat ben. Niet dat ik niet wil schrijven ofso , maar ik loop dan ook soort van vast , weet ook niet wat het is.  Maar goed ik ben denk van plan na deze boek ( verhaal) er een paardenverhaal bij te maken en de roep van de idaan te verwijderen omdat ik die niet zo vind. Zouden jullie het leuk vinden? anders moeten jullie ff met een paar sugesties komen ;)

P.o.v  Aphril.

Het was nog steeds niet helemaal te bevatten dat ik binnenkort langzamerhand afscheid moest gaan nemen van deze ranch. Van Silverstar en Bradd gedag moest gaan zeggen. Maar ik moet me hierbij neerleggen en het zien te accepteren. Hier op deze ranch heb ik dingen geleerd , deels mijn angst weten te overwinnen waarvan ik dacht dat ik die nooit zou overwinnen en weer op een paard drufde te komen , laat staan in de buurt ervan. Ondanks ik een grote stap had genomen blijft de gedachten van het ongeluk met Hillwood nog iedere dag rond spoken in me hoofd. Zo iets vergeet je niet snel , zeker niet als je bij iedere seconden waarbij je je ogen sluit het weer voor je ziet gebeuren en de pijn bij wijze van spreken weer ervaard.   Nog iedere dag had ik zo mijn momenten dat ik bepaalde dingen lastig vind , maar heb er iets beter mee leren omgaan. 
Ik werd verstoord uit mijn gedachten door een hand die op mij schouder ruste. In een snelle reflex had ik mij omgedraait waaebij ik niet veel later Bradd recht in zn groene ogen aan keek. Hij glimlachte liefelijk naar me , terwijl hij in zn andere hand een halstertouw had rusten waar een boogje in zat. Naast hem had hij Silverstar staan , die in een rustige positie erbij stond.  Bradd wierp weer een blik naar mij en gebaarde toen of ik het leuk vond om samen met hem nog een ritje te gaan maken over de heide. Ergens kon ik natuurlijk dat aanbod niet afslaan , en glimlachte een beetje verlegen.  Bradd knikte en had mij begrepen dat ik met hem mee wilde. Bradd zou op Cosha gaan , die hij al gezadeld en wel had klaarstaan buiten aan de paal.  Vandaag beloofde het een mooie dag te worden. Vogels floten vrolijk hun melodieén. De zonnenstralen lichte een deel van de uitgestrijke opervlakte op van hectare land.  Het meeste werk op de ranch wat gedaan moest worden was al gedaan door de staljongens. Stan was met een jonge ruin bezig in de kraal. Hij voerde een join-up uit , omdat de gevlekte mustang erg onbehandel was , en haast niet benaderbaar. Maar vroeg of laat moest het dier toch de mensheid leren te accpeteren , en hier op de ranch gingen ze er goed mee om.  Hier behandelde ze paarden met respect , rust en namen ze er de tijd voor de jonge dieren aan nieuwe situaties te laten wennen.
Het ontbijt van vannochtend was simpel , maar o zo lekker. Duke had bacon gebakken met een gekookt ei erbij en pancake's met jam erover heen.  echt typish amerkikaans.  Duke slenterde wat over het erf met een houten kist waar materiaal in zat. Het leek er op het eerste gezicht op alsof hij een paard ging bekappen , maar misschien ging die ook wel iets anders doen. Hij duwde een stukje zn hoed omlaag en knikte kort.  Ik glimlachte wat bescheiden terug , en keerde mij daarna weer toe naar Silverstar die met zn hoef kort over het stenen grint heen schraapte om zo zn aandacht te krijgen. Met mij vingers streek ik over zijn gezicht heen tussen zijn ogen , en fluisterde hem lieve woordjes toe. Hij was al gezadeld door een van de stalknechten , waarschijnlijk omdat Bradd hen dat had bevolen .
" Volgens mij wil die dat je opschiet." riep Bradd met en spottende toon uit. Hij had pretoogjes gekregen , en was wat dichterbij bij mij komen staan. Snel wist hij een zoen op mij lippen te drukken die ik niet aan had zien komen. Deze gedeelte van hem mocht ik wel , en voelde weer zo een typishe bloosmoment opkomen. Zacht gerinnikte ik , en staarde even naar de grond.
' Ons ritje kan toch ook wel wachten?  riep ik met een zwoele stem , terwijl mijn ogen zich geficeerd hadden op zijn goddelijke lichaam.  Bradd glimlachte speels , en pakte met zijn vrijehand mij beet bij mn middel waarbij hij mij iets dichter naar zich toe trok.
Ik wilde wat uitbrengen , maar hij wist snel zijn vinger op mijn lippen te plaatsen als gebaar dat ik nu niets moest gaan zeggen om dit moment tussen ons te verstoren. Hij keek me onderzoekend aan , en bracht zijn lippen naar de mijne toe. Achter ons hoorde ik een gefluit van Amber die het kennelijk door had dat Bradd en ik elkaar probeerde te zoenen , en er ons momentje van probeerde te maken. Ik wierp Amber een - ga weg blik aan. Amber gerinnikte luidruchtig en schaaterde deels van het lachen. Kort rolde ik met mij ogen en concentreede mij toen weer op Bradd. 
" Kus me Aphril. " wist hij koeltjes uit te brengen.  Dat liet ik mij geen tweede keer zeggen , en wist niet hoe snel ik mij naar zijn lippen toe moest om de aanraking tussen Bradd en mij weer te mogen ervaren. Dat ene moment waarbij je elkaars lippen raakt en alles kort om je heen even vergeet door de kracht van de liefde die je op dat moment overspoeld. Niks kon mij nu nog schelen , ik was samen met Bradd , en dat moest ik goed koesteren. 
Langzaam na wat aarzelen maakte ik mij van hem los , en speelde een beetje met zijn geruite blouse. '  Bradd , zullen we maar is gaan dan , anders komt er niets van die rit in.'  zei ik met een zachte sussende stem. Bradd keek mij met glunderende ogen aan en knikte kortaf.  Ik wandelde naar Silverstar toe waarna ik al snel de knop van het westernzadel beet pakte. Mij vingers klemde ik om de leren donkerbruine knop heen , en probeerde mij voet in de brede stijgbeugel te krijgen. Met moeite wist ik mij voet omhoog te krijgen en die te plaatsen in de beugel. Bradd ondersteunde mij deels met zijn handen rondom mij middel. Het was gelukt , ik zat erop. Een trots gevoel ging er door mij heen , dit had ik helemaal alleen gedaan , Bradd had mij alleen een klein beetje ondersteuning gegeven meer niet.  Ergens was ik stiekem achteraf toch wel een beetje benieuwd hoe het zou gaan als ik weer thuis was , maar achteraf ik toch geen eigen paard meer had , waar maakte ik mij dan zo druk om?
Het voelde weer heerlijk om op hem te kunnen zitten , en voor mij te kunnen kijken waarbij ik een overzicht had over het gehele erf.  Bradd was snel in het zadel van Cosha gestegen en liet de quater horse merrie een paar passen vooruit doen waarbij die voor mij tot stil stand kwam en naar me gebaarde of we konden gaan.  Glimlachend knikte ik , en klakte een beetje met mij tong. Silverstar begon te stappen , en hield al gauw zijn hoofd in een mooie gebogen houden , als teken dat hij ontspannen was. Zijn oren draaide haar naar voren en opzij. Hij luisterde naar mij , hij hield alles in de gaten.   Het rustige geluid van hoeven die over hen gerint pad heen knisperde bracht mij tot rust .  We verlieten het erf steeds meer achter ons , totdat we uiteindelijk aankwamen bij het begin van de heide. Omgeven door bomen en hoog gras. De zon die met zijn warme stralen de groene grassprietjes verlichte en de zonnigedag verwelkomde.  Afentoe wierp ik een blik naar Bradd die rustig op Cosha zat , en afentoe weer een blik naar mij terug wierp. Hij kwam wat dichter naast me rijden , en pakte onverwachts mijn hand beet die ik vrij had hangen. Met mij andere hand bestuurde ik Silverstar.  De warmte wat van zijn hand af kwam voelde ik door mijn lichaam heen stromen , het voelde naar meer.  Silverstar leek het niet erg te vinden dat hij Cosha naast zijn zijde had wijke. Hij had nog steeds tevreden beide oren naar voren toe gerricht staan.  
" Wat dacht je van een stukje draven." stelde Bradd voor toen hij zachtjes in mijn hand kneep. 
' Klinkt als een goed idee.' antwoorde ik terug met een opgetogen blije toon. Bradd had Cosha in een sukkeldrafje aangezet , waarna Silverstar al snel het voorbeeld van Cosha volgde. 
Samen reden Bradd en ik over het gras wat naast de rustige weg lag , hier reden haast nooit auto's , dus je kon hier goed rijden. En als er auto's reden dan had je nog genoeg plek om over het gras te rijden.  Het draven of zoals ze het in het western noemde " Jogg" ging lekker. Allebei de paarden draafde op een rustig tempo naast elkaar , terwijl mijn hand nog steeds verbonden was met die van Bradd. Na een tijdje maakte hij zijn hand los van de mijne , en gebaarde of we nog een stukje verder zouden gaan naar een galopje.  In eerste instantie twijfelde ik , maar dat was al snel weggenomen toen ik weer dacht aan die ene keer dat ik op Silverstar zat en galoppeerde in de pure vrijheid.  Silverstar had zo een fijne galop , dat ik wist dat ik het op hem wel durfde.   Paar seconden later reden Bradd en ik in galop over het gras. Het laatste beetje weg hadden we nu achter ons gelaten en bevonden ons nu volledig op de heide. Ik voelde hoe Silverstar veranderde , met name in zijn galop tempo. Hij werd meer actiever , en leek hiervan te genieten. Tevreden liet hij een paar keer gebries ontsnappen , en gooide hij afentoe vrolijk zijn hoofd omhoog waarbij hij daarna weer tevreden op zn bit begon te knabbelen. 
Een gevoel van blijheid voelde ik in mijzelf opbloeien , het was een soort van adrealine stoot. Het was een verlangen naar meer , van deze vrijheid wilde ik meer proeven.  In de verder werd er een heuvel bergopwaarts zichtbaar en stuurde zonder te overleggen met Bradd Silverstar op de kleine heuvel af.  Bradd zei niks op de actie die ik deed. Inplaats daarvan besloot die met mij actie mee te gaan , en was weer naast mij gaan rijden.  
Na een tijdje rijden was ik onverwachts gaan stilstaan. De wind bespeelde mijn haren , en luisterde naar het rustegevende geluid.   Dit hier , dit alles moet ik straks allemaal weer achter me laten , maar buiten dat heb ik het wel mogen ervaren hoe het is om op een ranch te leven tussen de paarden en tussen de ruimte waar je beperkt ben tot vele dingen. 

Bradd staarde me aan met een vriendelijke glimlach op zn gezicht , maar zei niks. Hij genoot even min als ik van de rust die je hier vinden. Boven ons vloog er een amerikaanse zeearend. Het dier spreiden zn vleugels wijd uit , en krijsde kort. Met een rustige beweging sloeg hij zn vleugels op en neer , en vloog ietsjes verder. Hij begon circels te vliegen in de lucht , en had duidelijk het op een aas gemunt. 
Met vol bewondering keek ik naar de arend die in de lucht zweefde loerend naar zijn prooi die zo op de dodenlijst geschreven stond. Niet veel later maakte het dier een duikvlucht naar beneden en kwam even later weer omhoog met een dode eend tussen zn klauwen.   Zacht slaakte ik een zucht , en keek daarna weer voor me uit.
" wat is er ?  vroeg Bradd opgemerkt.  ' Niks , het is alleen zo jammer dat dit alles binnenkort afgelopen is.' antwoorde ik een beetje met een verslagen stem.  Bradd keek van me weg , en daarna mij weer aan. Hij glimlachte dit keer niet , maar zijn ogen vertelde mij genoeg. Ik wist dat ik hier altijd welkom was, dat had hij gezegd.  
' Laten we maar terug gaan.' riep ik tussen de doodse stilte door.  Zonder een antwoord af te wachten van Bradd zetten ik Silverstar aan in een rustige stap. De gehele duurende terug rit had ik geen woord meer gesproken , maar genoten van de stilte om ons heen. We gingen terug via het bos dat vlakbij de heide lag waar we op de heen weg overheen reden.

Silverstar genoot van de rit , en heeft zowel als de heen weg en terug weg alleen maar zn oren naar voren gehouden. God , wat ging ik hem missen , en al helemaal bij het idee dat hij uiteindelijk werd ingeslapen om zo verlost te zijn uit zn pijn.  Hij liet het niet merken dat hij pijn had ,  maar hij zal die pijn ongeacht wel hebben.  Vandaag kon hij zn energie kwijt in sommige stukken die we gegaloppeerd hadden , en de stukken die we gedraafd hadden. Vandaag kon hij weer paard zijn , buiten , en weer is wat anders doen.  Toen we terug kwamen op de ranch zaten Duke , Lisbeth en Jhonn samen met Amber onder de veranda te genieten van het gitaarspel van Duke.  Dat moment wilde ik niet voor hen verspeste , dus besloot nog even wat tijd met Silverstar door te brengen in het weiland. Nadat ik hem naar de wei had gebracht was ik zelf op de rand van het hek gaan zitten , en had daar een boek geopend waarin ik begonnen was met lezen.  De tijd verstreek langzaam , en de middag maakte plaats voor het begin van de avond.  Na een tijdje kwam Amber aangelopen die naast mij op het hek kwam zitten , turend voor zich uit.
" Je moeder vroeg of je nog wat kwam drinken bij de andere." riep Amber uit het niets op een rustige toon.  Kort staarde ik Amber aan en knikte toen kort.  De paarden in het land stonden er rustig bij , en stonden met zn alle tevreden van het gras te knabbelen.  Silverstar was erbij gaan liggen terwijl die op zn dooie gemak van de grassprietjes genoot.  Naast hem stond Cosha die kort een blik toe wierp naar Amber en mij.  Er verscheen een bescheiden glimlach op me gezicht. Cosha had zo een lief gezicht , waarvan je gewoon moest glimlachen. Maar achter die ene glimlach verscholt zich verdriet , en gemengde gevoelens.   Amber legde haar hand neer op mijn schouder , en keek me even doorzoekend aan.
" Aphril , het komt goed. Als het moet help ik je door de barre periode heen als je het thuis even niet makkelijk hebt." riep Amber met een vriendelijke stem. 
' Dankje Amber. ' antwoorde ik haar kort maar vriendelijk.  Nog steeds voelde ik me schuldig tegenover haar dat ik niet zoveel tijd met haar had doorgebracht buiten het slapen om dan en het ontbijt. Amber was in die korte tijd een goede hulp geworden bij de klusjes die gedaan moesten worden op de ranch , zij had zich snel weten aan te passen , en zich weten te mengen tussen de andere staljongens.  Haar angst voor paarden was ook verminderd , het leek zelfs alsof ze nooit anders gedaan had. 
Uiteindelijk kwam ik voorzichtig van het hek af en begon wat te lopen. Ik realiseerde mij dat ik nog niet met Silverstar zelf op de foto stond , alleen dat ik een foto van hem had.  Hij lag er nu zo lief bij , dat ik benieuwd was geworden of hij bleef liggen als ik naast hem kwam liggen. Ik besloot het gewoon te doen , en ik zag dan wel wat er ging gebeuren. 
' Wat ga je nou weer doen?  vroeg Amber met een opgetogen stem. 
" Bij Silverstar liggen." antwoorde ik haar kortaf terug.  Amber bleef in eerste instantie op het hek zitten , maar was er niet veel later ook vanaf gekomen.  Langzamerhand had ik Silverstar benaderd , en hij bleef gewoon liggen zoals ik niet anders had verwacht van hem.

" Hé vriendje. Ik ben het Aphril. "  riep ik op een zachte sussende toon tegen de Albino kleurige ruin. Silverstar hief een stukje zijn hoofd omhoog en keek me met duffe oogjes aan. Zijn oren draaide hij naar voren , en liet daarna weer zn hoofd zakken alsof hij wilde zeggen ;  ' kom er lekker bij liggen. Ik vind het prima.' 
Aan de ene kant was ik verrast en verbaasd omdat ik dit in eerste instantie niet verwacht had. Maar aan de andere kant voelde het goed. Het voelde vertrouwd , alsof we elkaar al langer kende , en elkaar door en door begrepen.  Er ontsnapte een zachte bries , en legde zn neus neer in het gras.  Voorzichtig liet ik mij neerdalen in het hoge gras , en begon daarna met mij vingertoppen zn hals te strijken. 
' Wat er ook gebeurd maatje. Onthoud dat je voor mij altijd speciaal zult zijn. Jij hebt mij door barre situaties heen geholpen. Jij hebt mij weer leren vertrouwen te nemen. '   sussde ik zachtjes tegen hem terwijl ik voorzichtig iets meer onderuit ging liggen en mijn hoofd tegen zijn zachte warme vacht aan legde.  Silverstar kreunde zachtjes , en draaide heel even zn hoofd naar mij richting toe , waarbij hij met zn neus mijn arm aanraakte. Hij had zijn ogen nu iets meer open als voorheen , maar nog steeds die lieve uitstraling in zn blik.  Voor het idee sloot ik mijn ogen , en dacht verder even na aan niks anders. Nu was het een Silverstar en mij moment. Niemand , maar ook niemand kwam daar nu tussenin.  Amber vond het er zo lief uit zien dat ze haar mobieltje had gepakt en er een paar foto's van had geschoten. Natuurlijk hoorde ik haar camera wel klikken , maar stiekem vond ik het wel leuk dat ze er foto's van maakte.  Cosha had het voorbeeld van Silverstar opgevolgd en was op een paar meter naast hem ook gaan liggen.   Ik hoopte dat dit moment nooit voorbij hoefde te gaan , maar helaas kwam er aan alles een einde.

Een week vloog voorbij , en had leuke dingen gedaan. Ik mocht helpen met een schrikttraining bij een jong paard. Het was een gevlekte paint horse , van 2 jaar oud. Hij scheen een heel lief karakter te hebben , en heel vriendelijk te zijn in de omgang. En dat klopte , het was werkelijk een schatje. Voor mij zelf was het ook een hele onderneming om eraan deel te mogen nemen. Maar volgens Stan bleef ik kalm onder de situatie , waardoor het paard ook niet heel erg schrok van bepaalde dingen.  Nu pas zag ik in dat als jezelf rustig bleef onder bepaalde omstandigeheden dat het paard dan ook minder hefig schrok van jou reactie.  Het was een bijzondere ervaring. Buiten dat heb ik ook mogen helpen bij stallen klaar maken voor paarden die er nieuw bij waren gekomen.  Het leukste vond ik nog wel van alle klusjes het voer geven in de avond en ochtend. Elke keer bleven de paarden er zo entausiast onder als ze hoorde dat hun eten eraan kwam.  
Deze week , was de laatste week die aanbrak , en die wilde ik hoe dan ook min of meer doorbrengen met Amber , Bradd en Silverstar. Mij ouders waren hier wel in hun element en die redde zich wel.  Hun vonden het hier waarschijnlijk ook geweldig , maar het was toen met name ook het voorstel van mn moeder om hierheen te gaan , en achteraf ben ik toch heel blij dat ik ben mee gegaan. Al kan ik bepaalde dingen nog steeds niet bevatten.   
Deze week , deze week wilde ik bijzonder aflsuiten , en ik weet dat een deel daarvan een minder fijne term was. Namelijk het afscheid nemen van mn maatje. 
De vraag was of ik het uberhaupt wel kon verwerken dat ik hem straks nooit meer kon zien. Nooit meer die lieve blik van hem  , of dat lieve tevreden gebries. Of die keer dat hij zn neus tegen mij aanduwde , hopend dat ik iets lekkers bij me had. Dat waren mooie momenten , en hoe dan ook ging ik die altijd koesteren. Niemand kon dat van me afnemen.
Silverstar was in mij ogen mij Silverstar,  Silverstar het paard met een vechtend hard , dat keer op keer onder zn eigen pijn moet leiden , maar het niet laat merken. Het is een paard met een hart van goud......

Beste wattpad lezers. Dit was dan weer hoofdstuk 35 van Silverstar het paard met een vechtend hart. Ik hoop dat jullie het weer een goed hoofdstuk vonden , en mag altijd blijven vote!! :)

en nog steeds bedankt voor de zoveel reads , alweer 5,0019 wauw.  Bij deze wil ik dit hoofdstuk opdragen aan Iris-vanrossum. Zij is alweer mn 64ste volger hiero , en daar ben ik heel dankbaar voor. :) 

:  Buiten dat wilde ik hier ook vermelden dat ik hierna de epiloog ga schrijven , en wie weet later mischien weer een nieuw paardenverhaal. Maar aan dit verhaal komt een einde. Wie weet gaat die verder , en wie weet begin ik aan een heel ander paarden verhaal. Hoe dan ook , ben zo superblij met het aantal reads , jullie zijn de beste :)