Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 15

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoeven kletteren over het harde zand heen. Het water van de zee gaat langs de hoeven van Hillwood heen. Manen wapperen in het ritme mee van de wind. Zijn oren staan tevreden naar voren toe gedraaid , terwijl hij zijn hoofd tevreden en ontspannen er bij loopt. Hij briest vrolijk en galoppeerd in een rustig tempo het strand over langs de branding van de zee. De zonsondergang maakt ons samen een zwarte schim in de ondergaande zon. Ik ben zelf in de verlichte zit gaan zitten om het zo wat makkelijker voor hem te maken. Hij kan dan makkelijker sneller gaan , omdat ik mij een stuk lichter maak.  Een glimlach op mijn gezicht maak het plaatje helemaal compleet. Ik voel mij helemaal verbonden met hem. Ik laat Hillwood overgaan in een drafje , en daarna in stap. Ik geef hem een teken dat hij moet stilstaan en laat hem halthouden. Samen zien we de zon langzaam achter de zee verdwijnen. Ik heb mijn armen om zijn hals heen geslagen , en geef hem een kusje op zijn hals.

De zon was achter de zee verdwenen , er gebeurde iets wat niet verklaarbaar was te noemen. Ineens ging Hillwood liggen. Ik begreep niet goed wat er gaande was , maar het leek wel alsof dit een afscheidsmoment was.  Ik was van hem af gegaan en naast hem gaan zitten. Hij staarde mij met zijn ogen aan. Het leek alsof ik precies begreep wat hij mij wilde vertellen. Toen ik het had geaccepteerd was hij ineens verdwenen van de aardbodem. Alsof hij was opgegaan in stof , of was mee gewaaid met de wind. Hij was weg , gewoon weg!  Tranen vulde langzaam zich in mijn ogen. Hij was er niet meer.

Ik schrok wakker , en merkte toen ineens dat ik op een bed lag. De kamer was ruim er hing een grote breedbeeld tv. Aan mijn bed zat een systeem waar ik op kon drukken als ik iets wilde hebben. Het leek wel alsof mijn maag draaide , ik voelde mij misselijk. Ik had mijzelf niet meer in de hand , en moest spugen. Een van de artsen had gemerkt dat ik wakker was en kwam meteen bij mij langs. Mijn gezicht was bleek , en mijn spieren voelde voor mij idee nog slap aan. De arts zag het dat ik gespuugd had en had een schoonmaker opgepiept. Hij liep naar mijn bed toe en vroeg ik mij voelde. Ergens diep van binnen slaakte ik een licht geïrriteerde zucht. Hij kon toch wel zien dat ik mij niet lekker voelde , waarom zou ik anders gespuugd hebben over de vloer. Ik vertelde dat ik mij niet lekker voelde , en voornamelijk moe. Hij adviseerde mij genoeg te rusten , daarna zou ik mij volgens hem veel beter voelen.  Mijn been hadden ze netjes ingepakt met verband. Het voelde wel raar , ik voelde wel nog gevoel in mijn benen , maar het was anders. Nu leek het bed ook wel groter omdat nu volledig mijn benen weg waren , behalve dan de stompjes natuurlijk.  Zoals gezegd had ik nog wat rust genomen en had nog vijf uur geslapen. Toen ik wakker werd waren mijn ouders en Amber er. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik mij moeder zag , mijn vader zag en boven dat alles Amber weer eindelijk zag.

"Hey" zei ik zachtjes en keek met duffe ogen hun aan. Lisbeth kwam naar mij toe gelopen en ging naast mij staan. Met haar hand ging ze langs mijn gezicht en gaf een kus op mijn voorhoofd.

' Hoe voel je je?' vroeg ze bezorgd. " Het gaat wel , ik voel me beter als daarnet."  Lisbeth glimlachte en liep weer terug naar waar de andere twee stonden.

' Van de arts mogen we een uurtje blijven , daarna moeten we weer weg. Ik heb nog iets voor je meegenomen.' zei Lisbeth die met een cadeautje mij richting op kwam. Ik nam het pakje aan en haalde de strikjes er van af. Het papier scheurde ik er vanaf en was toen helemaal versteld en verrast van wat ik toen zag.

" H...Hillwood..  Wauw , mam , papa en Amber , dank jullie wel. Dit betekend heel veel voor me."

' Dat weten we lieverd , nu kan je Hillwood voor eeuwig bij je dragen. Iemand heeft hem voor je geschilderd als Sleich paardje.'

Ik was verbijsterd , hij leek echt zo echt op mijn Hillwood. De twinkeling in zijn ogen , zijn prachtige rood bruine manen leken exact op zijn echte manen. Zijn voskleurige vacht was prachtig geschilderd , elk haartje leek exact op zijn echte haren in zijn vacht. En dan de aftekening op zijn voorhoofd , dat was misschien nog wel het mooiste. Tranen vulde mijn ogen , het was een moment dat ik hem weer werkelijk echt voor mij zag. Het leek alsof ik hem weer tegen kwam , net als in de droom waar ik met hem over het strand galoppeerde.  Het was nog steeds niet eerlijk dat hij er niet meer was , alleen door dat stomme ongeluk met die ene heuvel. Als ik hem niet gedwongen had de heuvel over te gaan , was dit allemaal niet gebeurd. Amber kwam naast mij op bed zitten en haalde mijn tranen weg met haar vinger.