Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 12

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Ik voelde hoe mijn handen zich om de teugels heen verwarmde. Diep van binnen voelde ik een apart gevoel , een gevoel die haast niet te omschrijven was. Silverstar had weinig aanleiding nodig om te gaan lopen en deed het dan ook vrijwillig. Het was een onzichtbaar contact tussen mens en paard noemde ik het maar.

Bradd leek onder de indruk te zijn , en keek van achter toe hoe ik de teugels vast hield en het paard vertelde wat hij moest doen. Ik hield voetstuk bij kopstuk en besloot het maar om het op stappen te houden omdat bepaalde in mijn lichaam nog steeds pijn deden , waaronder mijn hoofd. Soms voelde ik mij bepaalde momenten duizelig en stopte toen ook heel even.  Bradd vroeg dan meteen of het wel ging , omdat ik zo nu en dan ook een beetje wankelde in het zadel. Ik zei dat het wel ging , alleen dat ik een beetje duizelig was. Aanraken dors ik nog niet , ik vond het al heel wat dat ik op het paard zelf zat.

Bradd leek mij echt een aardig en openhartig persoon. Maar volgens mij kon hij soms ook best koppig en eigenwijs zijn , maar volgens mij had elk persoon dat wel is.  Silverstar brieste tevreden en gooide zijn hoofd even kort te lucht in. Het enige wat ik kon was naar het paard kijken , en bestuderen wat hij allemaal aan het doen was. Het was anders dan ook een erg stil ritje , zowel Bradd als ik spraken amper een woord. Even kort sloot in mijn ogen en dacht toen terug aan vroeger.

" Jaaa Hillwood harder , harder!! je kunt het. Samen gaan we de woestijn beklimmen."

De woestijn was voor mij vroeger gewoon een lang stukje zandpad wat geen einde had. Natuurlijk had het ooit wel een keer een einde , maar vroeger was het leuk om in te beelden dat ik samen met hem de woestijn door reed en niemand om je heen had.

" Aphril , je mag er af hoor we zijn er." zei Bradd die bij mij contact probeerde te zoeken. Ik knipperde even een keer met mijn ogen en keek hem een beetje vragend aan. Hij was inmiddels al afgestegen , en stond nu op mij te wachten. Silverstar knabbelde geduldig op zijn bit en sloot een seconde zijn ogen even. Hij gaf een diepe zucht en daarna volgde er weer een tevreden bries. Het leek wel alsof hij zelf trots was op zijn daad. Bradd klopte op zijn hals en keek ondertussen mij weer een beetje ongeduldig aan.

' Uhm.. Bradd , ik vrees dat ik er niet af kan. Ik heb geen gevoel in mijn benen , dat had ik hiervoor al niet , maar nu helemaal minder.' zei ik een beetje beschuldigend. Bradd keek mij aan en realiseerde zich toen weer dat ik daarom ook krukken had. Mijn armen waren ook nooit echt prima geweest , maar daarmee kon ik nog genoeg dingen doen. " O , shit mijn krukken liggen nog vast daar op de heide." schoot er door mijn hoofd heen. 

Silverstar ging ineens door zijn benen heen , en liet zich voorzichtig op de grond vallen. Ik gaf een korte schrik reactie maar verbeterde die al snel door een rustige gedachten. Silverstar , hij lag op de grond! hij lag op de grond , voor mij.

Ik was een beetje geschokt , en verbaasd tegelijk. Dit paard was zojuist door zijn benen gegaan en op de grond gaan liggen , alleen voor mij!

Ik moest het laten bezinken , dit was nog best een heel speciaal en bizar moment. Bradd glimlachte en keek naar hoe rustig Silverstar erbij lag. " Zo heb ik hem werkelijk nog nooit gezien!" zei Bradd verbaasd. Ik had inmiddels mijn benen uit de beugels gedaan en voorzichtig over het zadel heen gelegd. Bradd hielp mij en pakte mijn handen beet. Ik steunde mij aan hem en trok mijzelf overeind met de krachten die ik nog overhad.

' O Aphril lieverd je bent terug! ' zei mij moeder half huilend die op mij af gerend kwam. Ik voelde mij een beetje ongemakkelijk hoe ik mij gedragen had. " Mam het spijt me wat ik heb gedaan , dat was stom van me.' Lisbeth drukte mij stevig tegen haar aan waardoor ik een beetje een gebrek aan lucht begon te krijgen. " Mam ik ben ook blij om jou te zien echt waar , maar je drukt mij nu een beetje plat." zei ik met een piepend stemmetje. Lisbeth liet meteen los en keek mij met een glimlach aan.

' Je mag Bradd wel heel dankbaar zijn voor zijn daad.'

" Dankje wel mevrouw , maar eigenlijk was het Silverstar die haar had opgezocht. Hij voelde het waarschijnlijk aan dat er iets niet klopte. " Lisbeth knikte en gaf Bradd een knuffel. ' Dankje wel Bradd voor dat je haar hebt terug gebracht. '  Bradd knikte en keek mij toen weer aan. Ik was even kort verbaasd , sterker nog verrast dat mijn moeder niet boos of woedend reageerde.

" Aphril , je moet naar binnen. Je gaat zo lekker onder de warme douch en je warm aankleden. Je zult het wel koud hebben gehad."

' Mam , toe het was maar voor een paar minuten , misschien een half uur of een uur. Ik kan heus wel tegen een stootje hoor.'  Soms kon ze net een beetje iets te opgaan in haar moederrol.  Ze pakte mij vast en hielp mij mee naar binnen. Ze vroeg natuurlijk meteen waar mijn krukken waren , waarop ik antwoorde dat die nog waarschijnlijk op de plek lagen waar het allemaal gebeurd was , de heide. Ik was niet van plan om allemaal te gaan vertellen wat er gebeurd was, nou ja niet dat ik mij dat überhaupt kon herinneren , maar ik was niet van plan te vertellen wat ik had gedaan. Bradd bracht de twee paarden terug naar de houten rode schuur en zadelde Silverstar op stal af. Hij was rustig , en leek weer een beetje op de oude Silverstar van voorheen. Sugerbeat had hij inmiddels op stal gezet en haar eerst afgenomen met een zweetmes om het overige water uit haar lichaam te verwijderen en deed haar daarna een zweetdeken op. Silverstar stond weer tevreden te knabbelen van het kuilgras wat nog in zijn stal lag. Het leek wel alsof er niets gebeurd was.

Bradd hing het westernzadel op aan de stang , en hing het hoofdstel terug op de hanger. Hij liep gelijk nog even na bij alle andere paarden , maar alles stond er rustig en vredig bij.

" Je hebt jezelf vandaag overtroffen jongen , je hebt goed werk verricht." zei Bradd met een zachte warme stem tegen de albino kleurige ruin.  Silverstar brieste tevreden in het kuilgras en had zijn oren naar voren staan.  Bradd keek nog naar zijn been waar het toen open was gegaan doordat hij een gat in de staldeur had getrapt. Het was vanzelf al een beetje dichtgegaan. " Ik ga nog even je wond schoonmaken gozer , en daarna haal ik ook bij jou nog het overige nattigheid van je lichaam af, en tot slot een zweetdeken voordat je niet ziek wordt.  Bradd liep naar de zadelkamer toe en pakte een middel om wonden mee schoon te maken. Niet veel later bracht hij het aan bij het half dichte wondje van Silverstar. Hij gaf geen kick en vond het allemaal prima. Bradd haalde het overige nattigheid van zijn lichaam af met de zweetmes en gooide er tot slot een zweetdeken op.

Het gat in de stal van Silverstar moest nog gerepareerd worden , maar dat ging hij direct de volgende dag doen die er aanbrak.

Inmiddels was ik klaar met douchen , en was meteen mijn bed in gedoken. Ik was gesloopt , op en helemaal brak. Mijn moeder en vader en uiteraard Amber waren blij dat ik verder nog ongedeerd was. De wond op mijn voorhoofd was mijn moeder nog geen eens opgevallen , nou kwam het ook omdat mijn blonde pony er voor hing. Misschien was ik het ook niet van plan om het tegen haar te zeggen. Ik legde mijn hoofd neer op het kussen en sloot meteen mijn ogen.

De nacht verliep rustig , ik sliep aan een stuk door zonder wakker te worden. De volgende ochtend brak al snel aan , en Amber was zoals gewoonlijk al waker ." Hey goedemorgen slaapkop. Lekker geslapen?"  Ik knipperde met mijn ogen en keek Amber een beetje suffig aan. ' Ik heb heerlijk geslapen.' zei ik tevreden en wreef even in mijn ogen. " Amber , zou jij me misschien naar beneden kunnen helpen , aangezien ik mijn krukken nu niet tot beschikking heb?" Amber knikte en stond meteen naast mijn bed. Ze rijkte haar hand uit en hielp mij overeind.