Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 13

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Inmiddels was ik naar de woonkamer gegaan met behulp van Amber. Ik probeerde in evenwicht op mijn eigen benen te staan , maar dat was gemakkelijker gezegd als gedaan. Ik zakte door mijn benen heen en kreunde zachtjes van de wanhoop.

" O lieverd gaat het !" zei Lisbeth die op mij afgerend kwam. Ik probeerde zelf overeind te komen op eigen kracht. ' Ja mam ik ben oké ' zei ik met een kreunende stem. Ze rijkte haar hand naar mij uit en wilde mij overeind helpen. Ik gebaarde dat ik het zelf moest leren en pakte de houten stoelleuning vast om grip te zoeken. Amber keek toe hoe ik aan het worstelen was om overeind te komen. Ik moest er gewoon doorheen bijten en vooral niet opgeven.
Uiteindelijk was ik aangeschoven aan de ontbijttafel , alleen ik had niet zo een trek. Ik staarde naar de broodjes die op tafel stonden. Hoe heerlijk het ook rook naar crosantjes sloeg ik het toch af.
Er zat iets dwars van binnen , alleen wist ik niet precies wat.
," Lieverd je moet echt iets eten anders val je om." zei Lisbeth met een bezorgde stem. Ik keek haar niet aan en staarde een beetje voor mij uit. Ze wist dat mij iets dwars zat , maar zag ook aan mij gezicht dat ik het niet wilde vertellen.
" Ik heb gister voor het eerst weer op een paard gezeten." zei ik zachtjes , en keek mijn moeder aan. Lisbeth knikte , omdat ze het half gezien had , maar er gisteren niet op was in gegaan. " je wist het al he' mam." zei ik met een rustige stem. Lisbeth knikte en keek mij een beetje onderzoekend aan.
' Ik vind het heel dapper van je dat je het gedaan hebt Aphril.' zei ze met een hart verwarmde stem. Ik zweeg , ik had immers gisteren toch geen keus , maar het was wel een bijzondere rit die ik niet ging vergeten.
Bradd kwam vrolijk de woonkamer binnen met zwarte vegen op zijn gezicht. Duke was buiten op de veranda zijn krant aan het lezen en keek op toen Bradd de woonkamer in was gelopen.
" Zeg Bradd heb je met een varken lopen stoeien ofzo , je zit helemaal onder de zwarte vegen jongen." zei Duke opmerkelijk. Bradd glimlachte naar Duke en liep daarna verder. Ik trok mij er immers niets van aan , het stond eerlijk gezegd best wel schattig bij hem.  Bradd kwam naar mij toe gelopen en ging voor mijn neus stil staan.
' Zeg Aphril , vind je het een leuk idee als ik je leer rijden , dan mag je dat op Sugerbeat doen.' zei Bradd met een vriendelijke stem.
" R.. rijden , nee absoluut geen denken aan Bradd. Dat ik gisteren dat paard op was geweest , ik had geen keus nu. '  Ik zag een jammerend gezicht bij Bradd en slaakte een zucht. " Bradd ik kan voor geen meter rijden , ik wil niet meer..
' Wat wil je niet meer , je kan harstikke goed rijden , je hebt het gisteren zelf bewezen!'
" Luister nou , ik wil niet meer , ik ben bang dat ik een terugval krijg en weer het vreselijke moment meemaak." Lisbeth keek Bradd met een moeilijke blik aan en gebaarde dat hij mee naar buiten moest komen. Bradd ging met Lisbeth later mee naar buiten en gingen samen op een stoel zitten in de voortuin.
Lisbeth hield haar handen tegen elkaar aan en keek Bradd met een bepaalde blik aan.
" Bradd eerlijk waar ik ben blij dat je mijn dochter het paard weer op wilt helpen , maar ik denk dat het niet zo makkelijk zal gaan. Je moet haar een beetje de tijd geven , uiteindelijk zal ze zelf misschien wel het contact gaan opzoeken.
Vroeger heeft ze een eigen paard gehad , Hillwood. Maar sinds het ongeluk met haar vorige paard wil ze niets meer met paarden te maken hebben , laat maar zo zeggen , ze vermijd ze liever. Het is al heel wat dat jij haar gisteren erop hebt gekregen."  Bradd keek Lisbeth met een zoekende blik aan.
' Ongeluk met haar vorige paard Hillwood. Wacht mag ik misschien weten wat er precies in gebeurd?'
" Ik was er zelf niet bij , alleen vertelde ze door de telefoon dat ik moest komen. Als je meer wilt weten kan je het beter haarzelf vragen , alleen durf ik je niet te vertellen dat ze het er over zal hebben." Bradd knikte kort en keek toen even over zijn schouder opzij.  Lisbeth keek naar het erf van Duke en leek even afgeleid te zijn. " Sorry Bradd ik moet even iets doen." zei Lisbeth. Bradd haalde zijn schouders op en vond het prima.  Lisbeth ging weer naar binnen de woonkamer in en ging recht tegen over haar dochter staan.
" Lieverd , ik wil het er over hebben over het rijden."
' Mam nee echt vergeet het! dat van gisteren was omdat ik geen keus heb.'
" Aphril luister nou even. Je moet toch ooit over je angst heen , het zal niet nog een keer gebeuren dat je zo iets meemaakt. Kijk dat van het ongeluk was vreselijk , maar je moet het jezelf ook kunnen vergeven en het afsluiten."
' Hoe.. Hoe kun je dat nou zeggen mam! jij hebt het ongeluk niet meegemaakt! Jij hebt verdomme niet een paard op je gekregen en hem zien lijden. '  Lisbeth had nu een teleurgestelde blik op haar gezicht gekregen en keek naar de grond. Ze stond op en liep naar buiten.

" Shit verdomme , nu heb ik haar gekwetst." ging er door mijn hoofd heen. Ik zuchtte en keek naar voren. Amber keek opzij alsof ze niets van het gesprek van me moeder en mij had gehoord. Ik voelde mij een beetje schuldig. Als ik nu mijn krukken had of gewoon normaal kon lopen op eigen benen was ik ergens heen gegaan om tot rust te komen.
Buiten ging Lisbeth naar een boom toe die op het gazon stond rond de boerderij en liet zich naar beneden glijden. Haar hoofd begroef ze hopeloos in haar handen. Ze wist wel waar ze het over had , zij had ooit ook een ongeluk meegemaakt met een paard , maar dat was heel anders als dat van Aphril met Hillwood. Ze haalde diep adem en keek voor zich uit. Het uitzicht wat ze had was prachtig. Als ze naar de zijkant van haar keek zag ze paarden in de paddock buiten staan die heerlijk van de zon genoten of elkaar aan het krauwen waren.

Ik had een besluit genomen , ik moest het zonder krukken doen. Vroeg of laat moest ik het ook ooit zonder krukken kunnen doen , ondanks ik misschien weinig gevoel in mijn benen had moest ik ook toch gewoon kunnen lopen. Net toen ik op wilde staan kwam mijn moeder naar mij toe.
" Lieverd weetje je hebt gelijk , ik weet niet hoe het voelt om een paard op je te krijgen."
' Mam , het spijt me echt waar. Ik ben tot een beslissing gekomen , ik wil mijn benen laten amputeren.'
" Wat.. wat zeg je nou? je benen laten amputeren maar waarom.'
" Omdat.. ik er toch amper gevoel in heb , en ik wil gewoon leren lopen net zoals iedereen. Misschien dat ik daarna dan wel weer wil leren rijden."  Lisbeth leek in een grote schok verkeerd te zijn en wist even niet wat te zeggen. Ze leek wel een beetje bevroren te zijn van binnen. Zonder antwoord liep ze van mij weg en ging ze naar Jhonn toe.  Ze vertelde aan Jhonn die zich bij het apparatuur van Duke bevond in een houten schuur aan wat ik had verteld over het amputeren van mijn benen. Jhonn zei dat het mijn eigen beslissing was , en als ik mij daarbij gelukkig voelde ik het moest doen.
" Jhonn , denk nou is even na. Hebben wij er het geld voor? en wat zal de koste daarna er wel niet van zijn!"
' Rustig .. rustig nou lieverd , we vinden wel er een oplossing voor.'
" En waar zouden we dan heen moeten? ik ga hier niet in een wild vreemde locatie heen om even twee benen van mijn dochter te laten amputeren.'  Jhonn zuchtte , daar zat wel iets in.
" Ik weet het even niet lieverd , misschien vinden we wel een oplossing ervoor echt waar." Lisbeth zweeg en leek nu in een nog zwaardere dilemma te zitten. Jhonn legde meelevend zijn hand op haar schouder en keek haar even met een warme begrijpelijke blik aan.
" Misschien heb je gelijk en vinden we wel een oplossing , maar hoelang zal het wel niet duren voordat ze volledig hersteld is?"
' Lang , maar misschien kan ze hier wel een paardentherapie volgen voor volledige herstel nadat ze natuurlijk heeft leren omgaan met haar twee kunstbenen.'
" Dus je wilt daarmee zeggen dat we het gaan doen?"
' Ik denk het wel , maar dan moeten we het eerst vragen of meneer Duke het goed vind.'  Lisbeth knikte en keek Jhonn met een strakke blik aan.

Amber had mij inmiddels overeind geholpen naar de veranda toe. Met een hand van haar die mij vast hield liep ik op eigen benen naar buiten toe , het lukte wel al had ik veel moeite om in evenwicht te blijven omdat ik er constant bijna doorheen zakte. " Mam , het spijt mij echt enorm van mij malloten gedrag , ik had zo niet mogen praten." Lisbeth kwam naar mij toegelopen en gaf mij een knuffel. ' Het is al goed. En wie weet na goedkeuring van Meneer Duke gaan we die amputatie doen.' zei Lisbeth met een gewone stem. Mijn ogen werden groter. " echt waar , dat zou .. echt geweldig zijn! nou ja dan kan ik misschien ooit weer is normaal lopen zonder door mijn benen te zakken. "
Nadat het ongeluk met die boom is gebeurd , was mijn andere been nu ook zo zwak als een slappe zak geworden , dus waarom kon ik ze dan niet meteen beide laten amputeren. Met een goed been verder gaan is ook niks , trouwens zo goed was die andere ook weer niet. 
Lisbeth keek mij met een warme blik aan en knikte. Ze vertelde dat ze het nog met Duke moesten overleggen.