Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 1

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Voetstappen kwamen de houten trap opgelopen. De deur van mij kamer werd opengedaan ik wist al hoe laat het was , maar had geen zin om mijn gezicht te laten zien. " Mam ik weet dat je er bent , ga maar weer weg ik kom zo naar beneden." Een zware zucht ging door mijn kamer heen van mij moeder die probeerde zo aardig mogelijk over te komen. ' Lieverd je kunt niet eeuwig weglopen voor je handicap.' ondanks ik mijn ogen dicht had rolde ik diep van binnen met mijn ogen. ' Mam alsjeblieft heb het er niet over! ik wil het niet horen.' Ik wist dat ik soms misschien een beetje te bod overkwam naar haar , maar zodra het over mijn handicap ging zakte ik elke keer opnieuw door een zwarte diepe put heen die geen einde kende. Met een ruk trok ik de dekens nog meer over mijn heen totdat het uiteindelijk over mijn hoofd heen getrokken zat. Mijn moeder bedacht een ander idee en liep naar het raam toe. Met een ruk werden de gordijnen opengetrokken en zetten meteen het raam een stukje open voor wat frisse lucht. Voorzichtig deed ik de dekens van mij af en keek een klein beetje over de deken heen naar mijn moeder die het gordijn had geopend. ' Moest dat nou echt , je weet dat ik zo mijn bed uitkomt , alleen ik ben niet zo snel.'
' Dat weet ik Lieverd , daarom wil ik je ook helpen , je kunt nou eenmaal niet alles alleen doen. Kom ik pak je krukken alvast.'  Ik slaakte een zucht en gooide mijzelf met mijn hoofd weer naar achteren op het zachte goed opgevulde kussen. Waarom , waarom moest ze nou telkens weer dat ene woord zeggen , ik wist dat ik het had , en dat ik minder kon als gewone mensen. Maar ik wil gewoon gezien worden als een normale puber van vijftien en niet als een klein kind die niets kan. Binnen in mij hoofd kon het soms wel ontploffen aan de hoeveelheid gedachtes die er doorheen gingen , dingen waar ik constant maar over nadacht of er mee zat. Toen mij moeder uiteindelijk mijn slaapkamer had verlaten ging ik recht overeind in mijn bed zitten. Met moeite was het gelukt , al kosten elke beweging die ik maakte veel energie. De krukken had ik omdat die mij een beetje steun gaven aan mijn armen. Ik schopte met mijn benen de dekens weg en legde mij beide benen over het bed heen. Het enige vervelende was is dat mijn rechterbeen amper meewerkte , je kon het beter gezegd zeggen dat die eigenlijk niet meedeed met wat ik wilde. Toen ik eindelijk mijn rechterbeen er toch overheen gekregen had , pakte ik de twee krukken die tegen mijn nachtkastje aangeleund stonden. Mijn armen stak ik door de ronde grijze dingen heen en pakte daarna de handvaten van de ijzeren krukken beet. Toen ik eenmaal mij steun had gevonden zetten ik mijn linkervoet neer , en maakte daar de loop bewegingen mee , en trok als het waren mijn rechterbeen die het bijna zo goed als niet deed mee. Toen ik eenmaal beneden aankwam strompelen hield mij moeder een advertentie onder mij neus gedrukt.  " Kijk hier gaan we met de vakantie heen , naar Wyoming er schijnen daar prachtige stukken natuurgebieden te zijn. Daar komen we allemaal tot rust , we gaan dan drie weken verblijven op een ranch genaamd Buffalo Hill. Ze hebben daar veel Paarden , en mensen die prima met die dieren overweg kunnen. Je kan daar leren koeien verdrijven , mooie wandelingen maken en nog veel meer."  Ik liep van mijn moeder weg en ging aan de eettafel zitten , en begon aan mij kom met muesli die mij vader had klaargemaakt. Mijn krukken had ik tegen de andere stoel aangezet zodat ik er als ik ze nodig had er meteen bij kon. ' Sorry hoor mam , maar maak je een grap? Je weet dat ik een hekel heb aan paarden , die beesten zijn eng en koeien verjagen , we zijn toch geen cowboys ofso? Ze haalde haar schouders op en glimlachte even. " Misschien vind je het nu een stom idee , maar misschien word het wel hartstikke leuk!" Tss ja tuurlijk ik zie mijzelf al helemaal de koeien verjagen met een lasso. Tuurlijk ze droomde maar lekker verder in haar gedachten. Snel nam ik een hap van de chocolade muesli. Mijn vader was weer is zoals elke woensdag ochtend de krant aan het lezen. Over een half uur zou de schoolbus komen , dan begon de vernedering weer opnieuw. Mijn moeder kwam even later al aangelopen met mij gympen en schooltas. " Ik heb er een appel in gedaan , twee boterhamen en een stukje chocolade voor in de pauze als je daar dan zin in hebt. Hier zijn je schoenen over een paar minuten is je bus er al."  Ik keek haar aan en pakte daarna de sneakers van mij moeder aan die ze in haar handen vast hield. Door mijn linkerarm ging een pijnscheut die niet te omschrijven viel. Kort kneep ik mijn ogen dicht en probeerde aan iets anders te denken dan aan pijn. Pijn die mij nooit een keertje met rust liet , het enige wanneer ik het niet voelde was als ik sliep. Ik zag dat mijn moeder mij wilde helpen , maar ik zei dat ik het zelf moest doen , later zou ik ook alles zelf moeten kunnen. Ik zuchtte en stopte de veters in mijn rood-witte sneakers. Toen ik de veters van mij andere schoen erin had gedaan hoorde ik zware banden op ons erf tot stilstand komen. Ik stond op en gooide met mijn arm die minder zeer deed mijn rugtas over mijn schouders heen. De ouderwetste gele schoolbus stond aan het begin van onze oprit geparkeerd met al een halve bus gevuld met leerlingen van de school. Mijn moeder drukte snel een zoen op mijn wang , en mij vader stak half afgeleid door de krant zijn hand omhoog. Ik rolde kort met mijn ogen , omdat het voelde alsof de halve bus mij zo nog wel is kon uitlachen omdat ik zonet gezoend werd door mijn moeder. Waarschijnlijk hadden de kinderen het toch niet gezien , omdat ze mij bij de deuropening zoende. Met mijn armen door de krukken heen liep ik het erf over naar de schoolbus. Toen ik aankwam bij de bus stopte ik heel even voor het opstapje en keek de chauffeur even een paar seconden aan. Dit moest ik kunnen , ik was al vaker het opstapje opgegaan. Ik zetten mijn krukken op de eerste trede van de opstap en tilde daarna eerst mijn slechte been op waarmee ik het minst voelde op. Door die zelfde arm ging weer diezelfde pijnscheut heen maar probeerde dat te negeren. Nog twee trede 's te gaan en dan was ik boven aan de opstap van de zwarte trap. " Hey schiet nou is op mankepoot! Of moet ik je zo misschien een handje komen helpen. " riep een van de pestkoppen met een norse en ongeduldige stem. ' Kan ik het helpen dat ik niet normaal kan lopen.!' zei ik vastberaden terug. Ik had de laatste trede gehad en stond nu in de bus. Aan de voorkant was zoals gewoonlijk weer is geen plek , dus dat betekende dat ik helemaal achteraan moest zitten. De forse jongen met een stevig lichaam keek mij aan en grinnikte daarna toen ik langs hem was gelopen. Zijn bruine krullende korte haar zat door de war , zijn schoenen waren gewoon een paar simpele oude verrotte kisten. Zijn gezicht kon ik dus ook echt totaal niet uitstaan. Hij nam altijd wel iemand voor het uitzoeken uit , altijd de zwakste werd te grazen genomen alleen omdat diegene anders was of niet snel genoeg was. Het stomme was nog dat die stumper een hele groep met meelopers had die dan ook mee gingen pesten. De heenrit naar de school duurde minstens bijna een half uur. Na een half uur kwamen we aan op school , waarna de bus al gauw genoeg stopte en zijn deuren opende. Andere leerlingen waren al op school en waren verspreid over het hele gebouw. Sommige zaten onder een boom met elkaar te praten , andere stonden bij hun kluisjes hun spullen erin aan het stoppen. Ik had ging er als laatste uit , omdat ze mij niet de bus uit wilde laten gaan. Ik slaakte zachtjes een zucht , en ging zoals gezegd als laatste de oude gele schoolbus uit. Buiten op het plein stond mijn vriendin mij op te wachten. ' Aphril  ! je bent er.' Riep mij vriendin blij uit. Ze omhelsde mij voorzichtig en gaf mij zoals wij het noemde een bff knuffel. Ik zuchtte blij toen ik haar weer eindelijk zag , zij was misschien de enigste die mij een beetje normaal nam en mij niet aanzag als een puber met een zichtbare afwijking en handicap.  De bel van de school ging , iedereen wist dat het tijd was voor de lessen. Langzaam verzamelde leerlingen zich in hun klaslokalen en gingen op hun plaatsen zitten. Amber en ik zaten in de zelfde klas , en gelukkig zaten we ook nog is naast elkaar. De meester klapte het stoffige dikke boek dicht en keek ons allemaal aan.
" Goed allemaal een goedemorgen , en leuk dat jullie er weer zijn. Ik heb super nieuws voor vandaag! we gaan een nieuwe uitvinding doen en zullen ons gaan voorbereiden op een terugreis naar de periode waar kinderen of mensen met een handicap of afwijking niet werden geaccepteerd. We maken ons gereed om naar 1298 af te reizen.'

Met mijn goede hand ging ik door mijn bruine haar heen en slaakte een zucht. Wilde ik hier wel iets van af weten , het moest in ieder geval een vreselijke tijd zijn geweest. Misschien moet en mag ik blij zijn dat ik nog leef , en nog is in een goede tijd.
De meester pakte een boek voor zich die een donkerbruine voorkant had met gouden letters erop 1298 De tijd van onrechtvaardigheid. Hoe kon de meester hier zo opgewekt over zijn , alleen het idee al vond ik niet prettig. Als ik in die tijd had geleefd , dan had ik het waarschijnlijk niet gehaald en was ik misschien vermoord met een bijl of een riek of andere voorwerpen. Ik was afgeleid door alle gedachtes en beelden die in mijn hoofd kwamen opzetten.

Ik zag een klein meisje voor mij met lang golvend blond haar die hele heldere diep zee blauwe ogen had. Ze had een witte kreukelende jurk aan waar scheuren in zaten. Haar gezicht zat onder de wondjes en schrammen. Haar kapotte pop die van hout was gemaakt had een oog minder. Het oogje wat van een zwarte knoop was gemaakt was ervan af. Schoenen had ze niet meer , ze liep op blote voeten over straat. Haar ouders waren vermoord omdat ze haar probeerde te beschermen , alleen omdat ze anders was. De enige vriend die ze nog had was een zwarte  pony. Zo snel als ze kon rende ze naar de oude houten stal toe die op instorten stond omdat het al vrij oud was en niet helemaal meer goed instabiel was. Ze liet alles hangen en pakte alleen het halster van de zwarte pony en deed die over zijn hoofd heen. Het touw knoopte ze aan de andere kant van het zwarte half gescheurde leren halster vast en klom via een houten hoge kruk op het paard.  Het meisje had de staldeur expres open laten staan zodat ze meteen kon vluchten. Het meisje was blind aan beide ogen , maar vertrouwde haar paard. Met het zwarte paard Benitt deed ze voor deze vreselijke periode aanbrak echt alles. Ze speelde elke dag met het paard en poetste hem altijd heel uitgebreid en lang. Haar ouders waren op een nacht vermoord toen er op de voordeur werd aangeklopt en twee mannen die zwart gekleed waren vroegen of er een gehandicapt kind of eentje met een afwijking aanwezig in huis was. De ouders van het meisje Shara schudde met hun hoofden en ontkende het. De twee mannen hadden maar weinig nodig om dat niet te geloven omdat ze zagen dat er op de tafel een houten pop lag waarvan aan de kleding gewerkt werd die van wol waren. Een van de twee mannen pakte een zeis en haalde de vader van het meisje er mee neer. De andere man liep zonder goedkeuring naar binnen en zocht naar Shara. De man met de zeis vroeg het nog een keer , maar weer ontkende de moeder het.  Ook de moeder werd met de zeis onthoofd en lag in een houding die niemand kon aannemen op de grond. Vader en moeder lagen niet ver van elkaar vandaan , Shara had zich verstopt bij haar paard Benitt in de stal. Ze was dan wel blind aan beide ogen , maar ze kon heel goed horen. De houten deur van het huis gooide de mannen met een dreun dicht , en waren nog steeds opzoek naar Shara. " Kijk daar is een oude houten schuur , onderzoek die Erik , misschien zit daar wel iemand." De slanke man van 42 jaar liep in een snel doorloop tempo naar de kleine houten scheur toe wat de stal was. De haar van de man was kort blond geknipt en had over zijn schouder een tas hangen waar spullen in zaten voor noodgevallen voor als een van de mannen van Luitenant Elort gewond waren. Elort was een echte krijger en had een hekel aan kinderen of mensen met een handicap of afwijking. Volgens hem hoorde dat soort niet op de wereld , ze waren nergens goed voor vond hij , al hoe wel hij sommige gebruikte als slaaf die allerlei taken moest uitvoeren. Erik kwam aan bij de oude houten schuur en opende de houten deur waarvan het handvat als enige nog goed in staat was. Shara had het natuurlijk al gehoord en zat nog steeds op haar paard. Zodra de man de deur van de schuur geopend had spoorde ze haar paard Benitt aan die in een noodgang door uit de stal naar buiten stormde. Erik was niet snel genoeg en kon haar en Benitt niet bijhouden. " Verdomme Erik , kan ik dan ook niets aan je overlaten! De baas zal laaiend zijn. Snel stomkop pak een van de paarden die op het kamp staan en ga achter dat meisje aan! Erik knikte en wist niet hoe snel hij een van de paarden moest pakken en achter het meisje aan moest gaan.