Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 16

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Uiteindleijk besloot ik maar te slapen en zetten het beeldje terug op het kastje. Ik bleef op mijn rug liggen en staarde voor mij uit. Het duurde lang voordat ik pas in slaap viel. De artsen liepen nog hun controle ronden en keken of het nog met iedereen goed ging. De volgende dag was aangebroken en vandaag zou ik terug naar huis mogen , nou ja naar de ranch van meneer Duke. Mijn ouders zouden om elf uur komen en dan mocht ik meteen met hun mee. Ik had die ochtned nog even gepraat met Sarah en afscheid genomen. Ergens vond ik het wel jammer dat ik haar niet verder kon leren kennen , en dat ik niet achter haar verhaal kon komen waarom ze bang was voor paarden. Het was elf uur , en mijn vader en moeder verschenen in de duuropening. Lisbeth kwam naar mij toe gelopen en gaf mij meteen een knuffel. Ze vroeg hoe het met mij ging en was alvast begonnen met de kleren uit mijn kast te halen. Ik had verteld dat het goed ging en dat ik alweer een beetje kon lopen , al bleef het raar om niet meer mijn eigen benen te hebben. Toen we alles hadden namen we afscheid van de artsen en bedankten mij moeder hen voor de goede zorg. De terug weg naar de ranch van Duke duurde niet lang , het was rustig op de weg dus konden we goed doorrijden. Heel de heenweg was ik stil en dacht alleen maar na over hoe het verder moest met mijn angst voor paarden.
Even later kwamen we aan bij de ranch waar mijn moeder de koffer uit de achterklep haalde. Duke was bezig met een jong paard in de kraal. Hij probeerde het paard zadelmak te maken op de goede manier , met geduld en tijd. Hij probeerde eerst zijn vertrouwen te winnen , en pas als hij van het paard vertrouwen had gekregen ging hij een stapje verder. Het paard was natuurlijk er nog niet klaar voor om meteen een zadel op zijn rug te krijgen , dus begon Duke later met een licht zadeldekje erop te leggen. Ik was uit de pick-up gestapt en stilletjes naar de kraal gelopen om te kijken wat Duke aan het doen was met het paard. Ik vind het er intresant uit zien en bleef even kijken terwijl mijn moeder de koffer naar boven bracht en het besloot op te ruimen in de kast. Duke had mijn aanwezigheid gehoord maar hield zijn aandacht bij het jonge paard. De jonge voskleurige Quater-horse paard was rustig en luisterde allemaal naar wat er gebeurde. Toen Duke het kleedje erop had gelegd bleef hij keurig stil staan met zijn oren naar voren gericht. Het paard was nog steeds alert met alles wat er om hem heen gebeurde. Duke gebruikte de longeertouw met wat hij overhad om de gebaren voor het paard mee aan te geven. Hij klate eerst met zijn tong om te vertellen dat het dier moest stappen. De jonge Quater horse begreep zijn aanwijzing en ging netjes stappen. Ik was inmiddels bij de kraal zelf gaan staan en had een van mijn krukken aan de kant gezet. Ik keek hoe vlot en soepel het jonge paard liep. Met zijn hoofd gehoorzaam naar beneden maakte hij kauw bewegingen met zijn mond. Hij was onderdadig. Hij draaide zijn rechter oor opzij terwijl de ander een beetje naar achteren stond. Ik probeerde mijn kruk te pakken die ik aan de kant had gezet , maar was deels mijn evenwicht verloren waardoor ik op de grond viel en de andere kruk uit mijn handen liet vallen. Het jonge Quater-horse schrok en stoof als een gek door de kraal heen. Duke had het paard wel wat korter genomen , maar gaf hem teglijkertijd de vrijheid om rustig te onderzoeken wat er aan de hand was. Duke wierp teglijkertijd een blik naar mij waardoor ik mij een beetje ongemakkelijk door voelde. Ik voelde mij stom en schuldig. Door mij was het  jonge paard geschrokken , ik had hier ook helemaal niet moeten staan , ik had dit natuurlijk kunnen weten dat dit ging gebeuren. Het paard was weer gekalmeerd. Hij snoof hardop , ik noemde het zelf eerder knorren omdat het zo klonk. Hij was ergens nog wel een beetje bang, maar had er vreden mee weten te sluiten. Duke was nog niet klaar met het paard en besloot hem nog even los te gooien in de kraal. Met zijn armen wijd gebaard hij dat het paard sneller moet lopen , hij maakt zich groot zoals een roofdier deed als die op zijn prooi joeg. Het paard ging in een rustige galop , maar was wel op zijn hoede. Duke liet het paard zes keer links gallopeeren en liet hem daarna de andere kant opgaan door op zijn weg vlak te gaan staan. Inmiddels had hij de longeerlijn al lang eraf gehaald zodat hij de join-up beter kon uitvoeren. Nadat hij het paard ook zes keer de andere kant had op laten gaan had hij zich omgedraait en geen oogcontact met het dier gezocht. Een join-up mocht nooit langer als 10 minuten gaan duren , anders kon het , het paard gaan vervelen. Ik was zeer geintressert in de Join-up omdat ik het zelf vroeger ook had gedaan bij Hillwood , maar het bleef er altijd mooi uitzien als je het een ervaren iemand zag doen die naar paarden luisterde. Duke merkte dat het paard naar hem toe was gekomen , maar wel deels op afstand bleef. Duke begon met een stukje lopen zigzaggent door de kraal heen , waarna het paard hem achtervolgde. Hij hield zijn hoofd laag , en maakte weer een paar kauwbewegingen met zijn mond.  Toen Duke het genoeg vond liep hij de kraal uit terwijl hij het paard nog heel even erin liet staan.   Hij liep mij voorbij en knikte even kort naar me , maar meer als een knikje was het ook niet. Ik vroeg mij diep van binnen af of hij niet boos op mij was, doorwat er net gebeurd was.  Ik besloot nog even bij de kraal te blijven staan , en het paard te bewonderen vanaf een afstand. Bradd was bezig met de laatste stal te mesten. Ergens voelde ik diep van binnen een bepaald gevoel , een gevoel alsof ik bij het paard moest zijn. Misschien kon ik het ook beter geen angst noemen , of dat ik bang voor paarden was. Ik kon het eerder noemen dat ik bang was dat er iets gebeurde zoals ik in de buurt was bij paarden. Ik wist dan misschien wel veel van paarden af en hoe ze waren in signalen opvangen maar ik wilde gewoon niet nog is diezelfde fout maken zoals wat er gebeurde bij Hillwood. Het voskleurige Quater horse keek mij met zijn zwarte zachte ogen aan en deed zijn hoofd omlaag. Allebei de oren waren naar voren gericht. Langzaam hief hij zijn hoofd weer omhoog en deed een paar pasjes naar voren. Ik bleef op dezelfde plek staan , ik was niet van plan om naar hem toe te gaan.  Bradd was stilletjes naar mij toe gelopen en legde zijn handen op mijn schouders. Ik schrok en draaide mij naar hem om. ' Je liet me schrikken Bradd.' zei ik rustig en keek hem bestuderend aan met mijn ogen. Bradd glimlachte ondeugend en herpakte daarna zijn glimlach door mij met zijn normale blik aan te staren. We zeiden niks , het voelde een beetje alsof hij mij aan het bestuderen was. Ik zuchtte en keek even de andere kant op. ' Ik ga naar binnen.' zei ik snel en pakte daarna mijn kruk die tegen het hek aan stond. Bradd pakte mijn arm vast en keek mij strak aan met zijn ogen. ' Wat is er? waarom kijk je mij zo serieus aan.'
" Nou misschien is het een goed idee als je even langs Silverstar gaat , hij heeft je tenslotte gered. Hij zal vast blij zijn je even te kunnen zien." zei Bradd. Ik dacht even na. Hij had ergens wel gelijk , Silverstar had mij inderdaad gered misschien kon het geen kwaad om even langs te gaan bij hem.  ' Waar is hij?'
" In zijn stal." antwoorde Bradd kort. Ik knikte en liep in een langzaam tempo naar de stal toe waar Silverstar stond. Bij aankomst in de stal was het rustig en stil. Het enige wat je hoorde was kauwen van paarden die op hooi aan het knabbelen waren. Sommige paarden hieven meteen hun hoofden op zodra ze hoorde dat er iemand de stal was. Ik vermeide de paarden hoofde die naar mij uitstaken en liep door naar de stal van Silverstar. Daar stond de Albino kleurige ruin , rustig te knabbelen op zijn hooi. Zijn witte vacht lichte op in het licht wat door de stallen heen scheen.  Toen ik bij zijn stal aankwam deed hij meteen zijn hoofd omhoog en legde hij die over de rand van de staldeur heen. Zijn oren stonden tevreden en vriendelijk naar voren terwijl hij tevreden een bries liet ontsnappen. Ik schrok van zijn onverwachte bries , maar herstelde dat al snel door weer een rustige houding aan te nemen. Hij wilde waarschijnlijk dat ik hem ging aaien over zijn hals of snuit heen , maar dat durfde ik nog niet. Er was een helse stilte in de stal , ik kon gewoon mijn eigen hartslag horen kloppen. Silverstar sloot langzaam zijn ogen en stond daar heel ontspannen met zijn hoofd over de staldeur heen. Ergens voelde ik wel een bepaalde drang om mijn hand langs zijn hals of neus te halen , ooit moest ik toch die angst zien te overwinnen. Voorzichtig bracht ik mijn hand naar zijn gezicht toe , waardoor ik bijna met mijn vingertoppen zijn fijne haren op zijn gezicht kon aanraken. Hij had nog steeds die vredige blik in zijn ogen , iets vertelde mij dat ik het gewoon kon doen. Ik slikte en bracht mijn vingers nog meer in de buurt van zijn gezicht en raakte langzaam zijn neus aan. Het was zacht , warm. Ik liet mijn vingers langs de bovenkant van zijn neus glijden langzaam naar het zalmkleurige gedeelde van de onderkant van zijn neus. Nu zat ik vlak bij zijn mond en neusgaten. Hij deed helemaal niets en bleef gewoon rustig staan. Ik herhaalde het opnieuw , en ging dit keer bij het einde van zijn haren langzaam naar beneden toe.

Gaat verder.
Je mag het vote :)