Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 14

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Na een lang gesprek met Duke was hij tot de conclusie gekomen dat hij het een goed idee vond. Hij vond het een goed idee om een paardentherapie te doen , achteraf bleek hij ook nog veel van paarden af te weten en op de juiste manier met ze om te gaan. Hij bleek deels een paardenfluisteraar te zijn , iemand die echt naar paarden luisterde. Hij schonk zijn paarden de tijd en overboekte geen haast met dingen.
Niemand van ons wist daarvan af dat hij een paardenfluisteraar was , maar wij zagen hem ook bijna nooit bij de paarden. Misschien deed hij het wel als hij alleen was , als hij een momentje voor zichzelf wilde nemen , samen met het paard wilde zijn.
Het stond ook niet in de advertentie , het stond gewoon als een doodnormale ranch omschreven. Zelf wist ik dat paardenfluisteraars zoals Monty Robberts zichzelf niet als paardenfluisteraar omschreven maar als gewoon een man die naar paarden luisterde.  In die man had ik altijd al belangstelling gehad , omdat hij gewoon naar het paard luisterde en het respecteerde zoals ze zijn. Het leek mijzelf geweldig als je zo kon omgaan met je paarden , bijna zo goed als geen apparatuur zoals zadel , hoofdstel of al die andere dingen nodig had maar gewoon kon sturen met je lichaam , je daarmee de signalen kon aangeven.  Voor mij hadden die mensen een ware gave met paarden. Respect verdien je , die hoor je niet van een dier te vragen.

 Toen mijn moeder het mij verteld had ging het binnen in mijn lichaam als een razende van vreugde tekeer. Dit betekende misschien dat ik wel weer normaal kon lopen , natuurlijk de eerste periode met krukken en het hele etappe doorstaan met revalidatie maar als dat allemaal voldaan was kon ik misschien weer een beetje een normaal leven opbouwen.
Duke vertelde dat er wel een maar achter zat. Ergens voelde ik het al aankomen , ik moest waarschijnlijk het paard weer op. Ergens wilde ik het nog steeds niet , al was die ene keer op Silverstar een magisch moment. Ik besefte dat ik er misschien nog wel niet klaar voor was voor een nieuwe stap. 'Straks maakte ik weer die vreselijke fout met een paard. Ik wil die dieren gewoon niet in gevaar brengen , ik wil geen problemen veroorzaken.' zei een stemmetje met een schuldgevoel ik mijn hoofd.
Duke kwam naar de veranda toe gelopen met een opgerolde touw in zijn handen wat er heel oud en gebruikt uit zag.
" Aphril ik wil je best na je amputatie helpen. Maar daar hangt iets achter. Jij moet jezelf weer helpen om over je angst heen te komen. Paarden hebben jou nooit gehaat. Wat er was gebeurd met jou paard was slechts een ongeluk. Het kan iedereen gebeuren." zei Duke.
Ik was half verbijsterd door zijn woorden , hij ging inderdaad de gehele uitdaging aan. Hij wilde mij helpen over mijn angst heen , mijn angst voor mijn terug val. Eigenlijk moest ik nu vreugde en blijdschap uitstralen , maar ergens lukte dat niet. Het enige wat er allemaal uitkwam was ' Dankje.' en een bescheiden glimlach. Duke keek mij recht in mijn heldere blauwe ogen aan , en gaf toen een kort knikje.
" Ik betaal de koste wel van de reis. Daarna zijn jullie hier weer van harte welkom , maar besef dat de therapie maanden zult duren , dus ik stel voor dat jullie hier een tijdje komen intrekken."  zei Duke op een normale toon. Ik knikte weer , ik kon gewoon niet geloven dat mijn benen werden geamputeerd , dat ik misschien ooit weer normaal kon lopen zonder ondersteuning.  En boven dat alles kwam ik misschien wel weer over mijn grote angst heen , mijn angst voor paarden.

2 weken later.

Vandaag was het de grote dag , ik zou vandaag onder het mes gaan. We waren afgereisd naar Denver een ziekenhuis die gespecialiseerd was in lastige operaties en amputaties. Het ziekenhuis lag buiten Wyoming en vlak bij Colorado. Ik had geen idee hoe ik de dag vandaag zou gaan doorbrengen , ik wist alleen dat ik nu verzekerd en belemmerd was in angst en wanhoop. Amber was gelukkig mee gegaan , natuurlijk waren mijn ouders er ook.  Ik lag in een ruime kamer waar een paar ziekenhuisbedden stonden , grote brede tv's boven de bedden hingen en er een afstandsbedinging aan het bed hing voor als je iets nodig had. Oké ziekenhuizen waren dan wel niet mijn lievelingsuitjes maar deze in Denver zag er wel goed uit. De artsen die ik voorbij zag wandelen zagen er vriendelijk uit.  Maar het idee dat ik nog steeds onder het mes ging , vond ik gewoon ergens geen fijn idee. Het was immers wel begrijpelijk dat je bij de gedachten er niet echt goed van werd , dit was anders als een gewone operatie.
Minuten gingen voorbij , Amber was allemaal verhalen aan mij aan het vertellen , maar zoals de andere keer was ik erg afgeleid. Voetstappen kwamen de kamer binnengelopen , een net geklede arts in een wit pak kwam voor mijn bed staan. Hij drukte een nadrukkelijke glimlach naar mijn ouders.

" Hello , you are the father and mother from the patient?"
' Yes we are.' antwoorde mijn moeder met een uitgestoken hand. De arts met bruin kort geknipt stekeltjes haar en een slank postuur stak ook zijn hand uit.
" Nice to meet you." zei hij met een vriendelijke glimlach. Hij wenkte een blik naar mij en liep naar mij toe.
" You are Aphril Douth , the patient of today."  zei Brandly Scott. Ik probeerde te achterhalen wat hij allemaal aan het vertellen was , maar lukte aardig om het te verstaan en te beantwoorden.
' Yes , i'm Aphril. The patient of today.'  zei ik met een voorzichtige glimlach. Hij leek mij aardig , maar ik twijfelde hoe ze hier waren met de behandelingen van de patiënten.  Brandly vertelde aan mijn ouders in het engels wat ze allemaal gingen doen en hoe laat. Ik was over een uur aan de buurt , dit uur moest ik rustig proberen door te brengen. Mijn moeder vertelde dat ik rustige gedachten moest hebben als ik in mijn roes werd gebracht , dan zou je er ook weer rustig uitkomen. 
Het uur was onderhand bijna verstreken en de laatste dingen werden aangebracht. Zo kreeg ik een infuus in mijn hand , alleen had ik geen idee waarvoor.
Brandly vertelde dat ze moesten gaan , ze zouden moeten wachten in de woonkamer. Mijn vader en moeder gaven mij beide een zoen op mijn voorkruin en vertelde dat het weer snel voorbij was. Ik glimlachte , al zat daarachter flink wat onzekerheid verscholen. Amber had mij een laatste knuffel toe geworpen , ergens verscholen daar tranen achter haar ogen. Ik begreep het wel , ze zag gewoon haar vriendin op een ziekenhuisbed liggen die zo onder het mes ging.
" Het komt goed Amber , ga nou niet huilen , ik ben er zo weer helemaal nieuw." zei ik met een zachte stem. Amber glimlachte en haalde haar hand door mijn  blonde haar heen.  Amber verliet zoals mijn ouders deden ook de kamer , en gingen naar de wachtruimte toe.
Nu pas drong het door dat ik over een paar minuten onder het mes ging. Ik was al helemaal omgekleed , omdat je daarvoor andere kleren aan moest. Ik had een groen blauwe ziekenhuispak aangekregen , en een muts op mijn hoofd. De angst en onzekerheid begonnen aan mij te knagen , 'wat nou als ze mij iets gingen vragen in het Engels wat ik niet kon verwoorden of kon antwoorden. Dan kon ik ze dus niet antwoorde , wat als ik er niet klaar voor was? straks werd ik ineens wakker middenin de operatie. Dan heb ik voor eeuwig een levende nachtmerrie.' Ik schudden de nare gedachten van mij af , en stelde voor dat ik het gewoon moest laten gebeuren. De artsen hadden er hier verstand van toch?  ze waren hier geleerde.

Ik wenkte een blik voor mij uit , en keek naar de lege bedden. Het was stil in deze kamer , misschien wel iets te stil. Ik keek naar het fotolijstje wat mijn ouders hadden meegenomen van Hillwood en mij. Toen ik naar de foto keek , verscheen er meteen een glimlach op mijn gezicht , gevolgd door een verborgen traan van het gemis.
Twee jonge artsen kwamen de kamer binnengelopen en maakte het bed los van de stand dat hij stevig op de grond stil stond. Ze rolde mij de gang op , en gingen allemaal gangen door. Borden met Engelse tekst van allerlei afdelingen kwamen voorbij , maar het ging nogal snel , en had geen zin om het te lezen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de operatiekamer waar artsen zich hadden klaargemaakt voor de amputatie van mijn benen. Wie had nou gedacht dat ik misschien wel deels van mij handicap kon afkomen? dat ik misschien weer kon leren lopen. Toen ik opzij keek zag ik een tafeltje staan op wielen waar allemaal apparatuur op lag , zoals mesjes , en andere dingen waar je normaal gesproken de rillingen van zou krijgen. De artsen die mij bed hadden gerold naar de operatiekamer hadden het bed weer stil gezet op de staande stand zodat hij niet kon weg rollen. Ze hadden mij inmiddels op een ander bed overgeplaatst wat ze bij alle andere patiënte ook deden als die een operatie hadden. Er was een groot blauw doek voor mijn ogen geplaatst zodat ik niet kon zien wat ze deden. Ze vertelde of nou ja kan beter zeggen gebaarde dat ze mij een masker op gingen doen waar een bepaald stofje uitkwam wat je dan in ademde en waar je uiteindelijk van in slaap viel ( ook wel Narcose genoemd). Toen ik het masker op kreeg begonnen toen wel een beetje de zenuwen op te zwellen en realiseerde dat het nu echt voor het eggie was. Ik probeerde rustig te zijn en aan rustige dingen te denken , maar het lukte niet. Ik verkeerde in lichte schok. Mijn hoofd vulde zich met enge gedachten , ik moest ze kwijt zien te raken maar hoe. Mijn vingers begonnen te trillen , binnenin mijn hoofd was het druk , te druk.
' Straks.. straks gaat het mis. Ik moet hier zien weg te komen , de artsen zien er dan wel aardig en vriendelijk uit en weten misschien wel wat ze doen maar ik ben bang.' zei een angstig stemmetje in mijn hoofd.  Een van de jonge artsen die diep heldere bruine ogen had , en half lang bruin krullend haar kwam naar mij toe gewandeld. Zijn houding was rustig en kalm , en leek zich er van bewust te zijn wat er aan de hand was. Hij gebaarde dat ik moest zien te kalmeren. Ik moest rustiger gaan ademhalen , en zoals mam al zei aan rustige dingen denken. Het duurde ongeveer een half uur voordat het werkte om tot rust te komen. De artsen hadden mij nog een kalmeringsmiddel gegeven zodat ik sneller zou kalmeren. Het maskertje werd weer op mijn gezicht geplaatst die ze er toen er van af hadden gehaald toen ik aan het schaken was.  De arts die mij op mijn gemak had weten te stellen glimlachten naar mij , en knikte. Ik knikte langzaam terug , en ademde toen langzaam het stofje in wat mij langzaam moe maakte.
Even later hadden mij oogleden zich gevuld met slaapzand en werd het steeds moeilijker om wakker te blijven. Ik liet mij aan mijn gevoel toe , en sloot vredig mijn ogen.

Terwijl ik in slaap was weg gedoezeld begonnen de artsen met hun werk. Het duurde minstens bijna 4 uur om de amputatie te doen , maar ze hadden dan ook zeker goed werk verricht. Mijn beide benen waren er half vanaf gehaald , ik had dus alleen nog maar twee stompjes over aan de bovenkant. De arts hechte het laatste stukje nog even dicht en gebaarde toen dat ze klaar waren. Er waren ook nog jonge artsen bij die in opleiding waren , en die hiervan dus konden leren.  Voor dit vak moest je wel een sterke maag hebben , en niet met elke seconden over je nek heen gaan als je een beetje bloed zag of andere lichaamsdelen wat binnenin je lichaam zat. De hoofdleider van deze operatie had aan een jonge student de taak gegeven om mij samen met een andere arts over te dragen in een ander bed , een bed waar ik weer in ging ontwaken. Ook wel het uitslaap bed genoemd. Ik werd naar een aparte kamer gebracht waar ik helemaal alleen lag , waar het donker was en totale stilte. In de afgelegen kamer stond wel een nachtkastje met daarop een plant , en een hangende breedbeeld tv. De muren waren wit geschilderd , en de ramen waren breed en dik. Achter mij hing een wand waar allemaal kaartjes aan konden hangen.  Hier kwamen alleen patiënten die een amputatie hadden ondergaan. De twee jongen artsen hadden mij overgedragen naar het andere bed , en rolde mij daarna richting de uit slaapkamer toe. Toen we er waren hadden ze nog de opdracht gekregen om afentoe langs te komen voor controle. 
Het duurde nog wel twee uur voordat ik bij ging komen , ik was zo diep weg.  Volgens mensen kon je niet dromen in een narcose , maar ik wel.