Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 26

Bradd

Haastig ren ik in de richting van het huis van Duke.  Duke is bezig met houtbewerking. Hij maakt uit een oud stuk blok boomhout  een steigerend paard.  Duke lijkt heel geconcentreerd bezig te zijn , omdat hij mij niet heeft komen horen aanrennen. Voor zijn neus kom ik tot stilstand. " Duke ! er is iets met de paarden in het land. Ze lijken allemaal ineens heel onrustig te zijn , ze komen met zn alle in volle galop op het hek af gegaloppeerd.  Boven dat staat Aphril bevend van de spanning naast Silverstar.  "

' We moeten ons snel naar het weiland haastte en de paarden zien tegen te houden voordat ze zichzelf nog gaan verwonden. Bradd , haal snel de andere stalknechten en vertel ze dat ze naar het weiland moeten gaan.  ' beval Duke me. Ik keek hem even kort aan in zijn ogen en knikte. Duke had zijn spullen meteen aan de kant gelegd en was snel naar het weiland toe gerend.  Zelf wist ik ikzelf dat ik ook geen tijd te verliezen had , omdat Aphril nu angstig en half gespannen bij Silverstar bevond. Diep van binnen hoopte ik maar dat Silverstar geen onnozele dingen ging uithalen.  Snel rende ik van de veranda af en haastte mij spoedig naar het erf waar sommige stalknechten zich bevonden.  Zo snel als ik kon probeerde ik ze een voor een op te sporen. Tot mijn grote opluchting waren ze allemaal nog op het erf te vinden , de een in de stallen en de ander bevond zich in de houten schuur waar we altijd machines en andere dergelijke dingen repareerde.

Toen ik alle stalknechten een korte samenvatting had gegeven van de gebeurtenis in het land had ik ze er direct heen gestuurd. 

Van binnen werd ik lichtelijk gek omdat ik mij erg bekommerde om Aphril. Zij was op dit moment heel kwetsbaar omdat ze een handicap had en bezig was met het herstellen van de amputatie van haar beide benen.  Vandaag had ik me zo op het moment verheugd dat we misschien samen konden rijden , en ik haar misschien kon helpen haar angst voor paarden te overwinnen.   Maar door deze plotselinge vreemde gebeurtenis met de paarden wist ik niet meer of ik daar nog vertrouwen in had.  Voor haar moest dit een vreselijk beangstigend moment zijn , omdat ze niet als ieder ander meteen kon weg rennen en opzoek gaan naar een veilige plek.  Mijn vingers baalde ik tot vuisten en schopte gefrustreerd tegen een rood witte vat aan.  Ik durfde haast te wedden dat hier iemand achter deze vreselijke grap achter zit. Paarden slaan tenslotte niet zomaar op hol , voor vluchten hebben ze een reden.  

Op een snel tempo haastte ik mij naar de plek toe waar Aphril zich bevond.  Het eerste wat mij opviel is dat Silverstar nog steeds bij haar was gebleven , hoe graag hij ook naar zijn kudde toe wilde.  Mijn hart klopte als een bezetene.  Zonder beterweten in was ik automatisch naar Aphril toe gegaan en had de teugels die ze in haar handen vast had overgenomen.

" Aphril , je hebt het goed gedaan. Ik regel het nu verder." riep ik haar rustig toe.  In mijn stem was enig sinds angst en bezorgdheid te bekennen.  Kort wierp ik een blik naar Aphril die als een steen vastgenageld aan de grond stond. Ze moest wel in angst of in schok verkeren.  Soepel stopte ik mijn voet in de stijgbeugel en zat binnen een paar seconden in het zadel.  Ik wist wat ik moest doen.  Ik moest de doorgeslagen kudde zien te stoppen.

Enkele seconden sloot ik mijn ogen en probeerde in een korte tijd mijzelf te vinden.  Paardrijden zat in mijn gene , het was iets wat in onze generatie zat. Ineens kwam het gevoel weer in mij terug naar boven. Met een vastberaden gevoel gaf ik een duw tegen de buik van Silverstar. Silverstar dartelde nog enkele seconden met zijn hoeven over het erf , maar begreep al snel wat er precies van hem gevraagd werd. Silverstar boog zijn hals soepel naar de linkerkant en stoof daarna in een soepele galop gang weg.

Voor mij was dit een speciaal moment. Zo vaak reed ik niet meer op Silverstar , omdat ik er haast nooit de tijd voor het , en boven dat alles was het niet altijd een gemakkelijk paard in de omgang. Silverstar heeft vele dingen moeten doorstaan waarvan sommige hem in onzekerheid hebben gebracht. Zelf verbaasde ik mij er keer op keer op hoe hij met Aphril omging. Het leek wel alsof er tussen die twee iets was ontstaan. Iets wat je niet zo snel in woorden kon beschrijven.  Waarschijnlijk was hij bij Aphril gebleven om haar te beschermen.