Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 4

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

De dierenarts bracht het spuitje naar de hals van Hillwood en zocht de juiste aders op waar hij moest prikken. Hij voelde met zijn vingers op de huid van Hillwood en knikte toen in zichzelf. Hij had de juiste aders gevonden en haalde met zijn tanden het hoesje wat om de spuit heen zat eraf. Het liefst wilde ik weg rennen , maar mijn lichaam protesteerde daar tegen , het leek wel alsof ik vastgenageld aan de grond stond als een brok steen. Ik was uit mijzelf weer in de richting van Hillwood gegaan. Mijn lichaam deed overal pijn , maar door de afleiding die ik nu had ik daar nu minder last van. De dierenarts stak het spuitje in Hillwood 's vacht en bracht het vloeistof langzaam toe. Als je zo een spuitje bij een dier toediende mocht je dat nooit heel snel doen maar in kleine beetjes. Hillwood zijn ogen leken wel te veranderen , ze werden helemaal helder. Hij kijk mij aan alsof hij de hemel al had gezien , en begon een beetje zachtjes te hinniken. Ik voelde mij tot hem getrokken en ging zonder te vragen naast Hillwood zitten op de grond. Zijn zachte wang streelde ik met mijn bebloede vingers. Sussend sprak ik hem rustige en lieve woorden toe waarvan hij zou kalmeren. " Het is goed Hillwood. Je mag gaan , je moet je rust vinden." Ergens leek Hillwood het wel te begrijpen , zijn ogen werden enkele minuten daarna al zwaarder maar het leek wel alsof hij er tegen vocht. Natuurlijk wilde hij niet bij mij weg , het liefst wilde hij helemaal niet weggaan van deze aardbodem. Ik bleef hem door strelen totdat hij uiteindelijk zijn ogen sloot en nog een keer diep zijn adem uitblies. Hij ademde zo diep uit , dat je het gewoon door heel zijn lichaam zag gaan. Fred had het laatste beetje vloeistof toegediend en vertelde dat het nu niet lang meer kon duren voordat zijn hart met pompen stopte. Tranen vulde opnieuw mijn ogen , toen ik merkte dat Hillwood geen kick meer gaf wist ik dat het echt was. Nu pas drong het tot mij door , dat hij niet opnieuw zijn ogen zou openen en opstaan. Nu drong het mij ook echt door dat ik nooit meer met hem leuke dingen kon doen. Twee armen gebaarde dat ze klaar stonden voor de opvang. Mijn moeder wist dat dit voor mij hartverscheurend was , en stond bereid om mij op te vangen en te troosten. Mijn been voelde ik nu echt niet meer , mijn armen deden allebei ontzettende pijn. Nu merkte ik pas hoe erg ikzelf eigenlijk toegetakeld was , hoe lang ik de pijntekens genegeerd had. Alle duizeligheid steeg naar mijn hoofd toe , terwijl ik in de richting van mijn moeder liep. Toen ik bijna bij haar was aangekomen viel ik om. Alles voor mijn ogen begon zwart te worden , en zag alleen nog maar zwarte vlekken die opgingen in een totale duisternis. Ik werd wakker op een bijzondere plek , ik zag Hillwood vrolijk rennen door een oneindige weide samen met zijn moeder. Hillwood was nog steeds dat vertrouwde jongetje van die ik had gekend. Hij was gelukkig en herenigd met zijn moeder en andere paarden. Ik stond zelf op een stuk gras en zag hoe hij vrolijk naar mij toe draafde en voor mij stopte. Zijn gezicht bracht hij naar mijn borstkas toe en legde zijn snuit er tegen aan. 

Maar toen  leek alles te vervagen in een klap. Die prachtige heide wat mooi groen was, leek op te gaan in een vlammenzee. Hillwood leek in een klap ineens verdwenen. ' Hoe was dit mogelijk , hoe kon alles nou ineens vervagen. Hillwood die net nog vlak voor mij neus stond , leek op te gaan in stof.  Wat was er hier nou in godsnaam aan de hand! ' Mijn lichaam het leek wel in brand te staan , alles deed een intense pijn. Het leek wel alsof de wereld om mij heen verging en opging in alleen maar vlammen en hitte. Hier kon geen enkel paard het in overleven. Wat gebeurd er nu? vlammen komen in de buurt van mijn lichaam. Al snel neemt een vlam er over en raakt het puntje van mijn schoenen wat al snel over mij hele schoen heen gaat. Ik ging zojuist in vlammen op , alleen ik ging niet dood ik bleef gewoon leven.

" Aphril.. Aphril , je moet terug komen." Ik draaide verbaasd mijn hoofd om. Mijn hele onderkant van mijn lichaam stond in brand , maar ergens leek het alsof de vlammen mij niks deden. ' Terug komen ,maar waarheen?'

Met een schrik reactie werd ik wakker in een ziekenhuisbed. Mijn bruine haren waren door de war. Mijn kleren waren helemaal doorweekt. Ik had mijn hand aan de zijkant van het ziekenhuisbed blijkbaar onbewust vastgegrepen dat mijn hand nu nog meer pijn deed. Mijn vingers, het leek wel alsof ik een boxer in elkaar geslagen had. Ik besefte mij later pas dat ik in een ziekenhuis lag , het was allemaal maar een droom. Kort was ik weer samen met mijn paard die als sneeuw voor de zon ook meteen weer verdween. " Nee, nee!  ik wil dood , ik wil niet meer leven , ik wil terug naar mijn paard.' Mijn moeder die mijn kreet had gehoord stond in een mum van tijd naast mijn bed en legde haar hand op mijn hand. ' Lieverd , je bent van slag af , en dat is heel begrijpelijk. De artsen zeggen dat je been nooit meer gevoel zult krijgen. Je zult er mee moeten leren leven , je armen zijn allebei ook flink toegetakeld , maar je kunt er nog wel dingen mee doen alleen moeilijker. Je was ineens voor mijn voeten flauwgevallen.' zei Lisbeth.