Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 9

Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Bradd glimlachte vriendelijk en reikte een hooivork naar mij uit.

' Denk je dat ik hiermee kan werken?' zei ik verbaasd terwijl hij nog steeds de hooivork naar mij uit stak. Bradd haalde even zijn wenkbrauw op en moest daarna even lachen. " Het is de bedoeling dat je hiermee het vieze stro uit de stallen haalt , maar aangezien je het nog niet helemaal begrijpt wil ik je het best uitleggen." zei Bradd met een plagende toon. Ik zuchtte en keek hem een beetje licht geïrriteerd aan. ' Ik weet best wel wat een hooivork is , maar het punt is zoals je ziet heb ik krukken en kan ik het gewoon niet.' zei ik kort.  Bradd haalde zijn schouders op en pakte een spiertje stro en deed het tussen zijn tanden , net zoals een boerenknaap. Ik grinnikte diep van binnen , omdat hij er een beetje echt boers uitzag met het sprietje stro tussen zijn tanden uitgestoken in zijn mond. ' Oké ik wil het wel proberen , maar als de hooivork valt is het niet mijn schuld.'  Er verscheen een tevreden glimlach op Bradd's mond. " Zo hoor ik het graag. Jij mag de stal van Silverstar uitmesten. Hij is nu mee met de tocht met je ouders een oom Duke."  zei Duke. Ik keek Bradd even aan en glimlachte verlegen. Ik liep met hem mee naar de rode schuur waar de meeste paarden stonden. Toen ik een stap in de rode schuur zetten overviel de lucht van het stro en de paarden mij. Ik probeerde de gedachten van Hillwood achter mij te laten , maar omdat ik de stallen zag deed het mij weer aan hem denken aan hoe ik zijn stal binnentrad en hem meteen knuffelde. Bradd legde ondertussen aangekomen bij de stal van Silverstar uit hoe het werkte. Maar met mijn gedachten was ik er niet bij , omdat Hillwood mij weer is overviel. " Hey , let je wel op? ik wil niet dat je het zo misschien niet begrijpt of het verkeerd gebruikt."

' Wat? ja sorry ik dacht even ergens aan. Ik weet heus wel hoe het werkt hoor , ik heb vroeger geholpen op een manege.' loog ik. Bradd keek mij een beetje onderzoekend aan , en reikte later hooivork die aan de muur stond naar mij uit. " Hier , laat maar zien wat je in je hebt blondje."

' Kuch Kuch , sorry  maar hoe noemde je me? niemand hier noemt mij blondje , behalve je oom dan.' zei ik half rollend met mijn ogen. Bradd grinnikte en keek mij met een ondeugende blik aan. Hij liet zijn hooivork binnen in de stal tegen de muur leunen en liep de stal van Sugerbeat uit. Ik was inmiddels alle moeite in het werken met de hooivork aan het steken. Maar eerst maar is zien hoe ik het moest aanpakken met de krukken , ik had het nog nooit zonder steun van krukken iets gedaan. Bradd keek naar mij hoeveel moeite ik stak om te mesten met een hooivork. " Kom laat me je helpen , je probeert het al , dat vind ik knap genoeg." zei Bradd vriendelijk.

' Nee ik moet dit zelf doen , ik kan het dus het werkt dan niet als je mij hulp aanbied of mij wilt helpen.'

" Oké dan moet je het zelf weten , ik ben een eindje te vinden in de stal van Sugerbeat , als je mij hulp nodig hebt dan geef je maar een brul." Bradd verdween weer verder in de gang en ging weer verder met zijn werk. Ik ging weer verder met het gevecht tussen hoe je het beste kon werken met krukken , wat dus immers eigenlijk onmogelijk was. Zonder krukken had ik geen steun , dan viel ik eigenlijk om als een plank. Ergens begreep ik überhaupt niet wat ik hier in deze stal deed , ik wilde niets meer met paarden te maken hebben! maar een plek zoals hier kon je dat natuurlijk niet vermijden , tenzij.. tenzij als ik misschien een poging deed tot weglopen , weglopen naar een plek waar geen paarden waren. Ik dacht verder na , ik moest dan natuurlijk wel iets van eten en drinken meenemen , droge kleren voor het geval ik doorweekt zou zijn door een hoosbui , of als het koud was. Het hart van mijn moeder en vader zou ik dan breken , en Amber zou zich natuurlijk meteen zorgen gaan maken , maar hiermee schoot ik ook zo goed als niets op , dus misschien was het wel een slim idee. Zonder iets tegen Bradd te zeggen probeerde ik geluidloos de stal uit de lopen , en naar de boerderij van Meneer Duke te gaan. Ze waren toch nog niet terug van de rit , dus kon ik alvast voor voedsel en drinken zorgen om mee te nemen. Het was misschien wel een stom idee , maar ik moest toch iets bedenken , ik kon niet bij de paarden in de buurt blijven , anders kreeg ik echt weer mijn angst en nare herinneringen terug. Toen ik uit de rode schuur was kon ik weer opgelucht adem halen en ging naar de boerderij van meneer Duke. Toen ik bij de deur aan kwam was die zoals gewoonlijk nog gewoon open , omdat ik de enige was die vanochtend pas zo laat wakker werd. Ik opende de deur en liep naar binnen , ik ging eerst van boven mijn rugtas pakken en nam die mee naar beneden. ' Shit , ik vergeet bijna iets! ' schoot mij te binnen. Meteen keer ik mij om naar mijn kamer en pakte het fotolijstje met mij en Hillwood erop. Die moest ik nou echt niet vergeten mee te nemen.

Toen ik uiteindelijk alles had besloot ik nog voor de laatste keer naar de toilet te gaan en daarna echt te vertrekken. Met een volle rugtas liep ik de deur uit het erf op. Eerst moest ik mij bedenken waar ik heen zou gaan , ik had hier in Wyoming echt geen flauw idee waar alles lag, ik besloot het maar gewoon aan te zien en op pad te gaan. Bradd was inmiddels gewoon nog doorgegaan met werken , en had geen idee dat ik van plan was om weg te lopen. Misschien was het ook maar beter als hij het niet wist , dan zou hij het natuurlijk meteen doorgaan vertellen aan Duke en de andere. Voor de laatste keer wenkte ik mijn blik op het erf , en zetten daarna besloten mijn krukken op het stenen grindpad. Er stond mij een flinke trip te wachten , en moest voorbereid zijn op moeilijke omstandigheden. Mijn mobieltje had ik in mijn broekzak zitten , daar moest ik nog iets op verzinnen als mijn moeder mij ineens zou gaan opbellen. Het was lekker weer , de zon scheen en verwarmde mijn armen. Ik kneep even mijn ogen dicht en genoot van de zonnestralen. Ineens werd ik verstoord door razendsnelle hoef getrappel in de verte. Het kwam mijn richting uit! wat moest ik nu doen? het paard kwam steeds dichterbij , maar merkte al gauw dat er helemaal geen persoon op zat. Het westernzadel was leeg , de bruine leren teugels wapperde roekeloos langs de manen van het Albino paard. In een noodgang kwam het witte Albino kleurige paard tot stil stand voor mijn neus waardoor ik achterover viel.  Mijn hart ging als een bezetene tekeer. Ik was nu misschien een paar kilometers verwijderd van de boerderij van meneer Duke , ik was ergens bij het weggentje wat naar de oprijbaan toe leiden. Ik hoorde verder geen andere paardenhoeven , of geschreeuw van mensen die misschien een paard miste. Het Albino paard brieste en deed zijn hoofd omlaag om te kijken wat er op de grond lag , hij realiseerde zich misschien dat hij iets of iemand aan het schrikken gemaakt had. Tenminste als paarden zich dat konden realiseren. Ergens diep binnenin mijn lichaam wilde een deel van mij nu opstaan en gillend en schreeuwend wegrennen , maar een andere deel liet het niet toe ik kon het gewoon niet. Het leek alsof ik vast genageld aan de grond zat. Het paard deed een klein stapje naar voren , hij was nog een stuk dichterbij mij als eerst. Bang was ik diep van binnen , de gedachtes van Hillwood kwamen meteen naar boven niet alleen Hillwood maar ook talloze andere gedachtes van dingen die nu ineens konden gebeuren. Straks schrok hij misschien wel ergens van en dan gaat die misschien wel met zijn hoeven op mijn lichaam springen , of erger nog straks wordt ik verpletterd. Ik , ik moet weg zien te komen. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde dat ik rustig moest blijven en niet in paniek moest raken , paarden konden dat namelijk aanvoelen.

Mijn mobiel ging af , ik wist niet hoe snel ik dat ding moest zien te grijpen. Het harde ringtone van mijn mobieltje ging nog een paar keer over , bij de vierde keer kon ik hem eindelijk weg drukken. Het was mijn moeder , alleen had ik geen zin om nu op te nemen. Wat als ik het mobieltje nou ergens in het hoge gras weggooide , dan kon ook niemand mij bereiken. Dat doe ik gewoon! dacht ik en gooide vastberaden mijn mobieltje weg in het hoge gras. Ik hoor je nu al waarschijnlijk denken van doe dat nou niet sufferd , maar als ik dit ding niet had weggegooid dan hadden ze mij kunnen vinden , en dat wil ik niet. Met mijn leven ben ik klaar , ik wil niet meer behandeld worden als een meisje die hopeloos is of niks kan. Ik wil bewijzen dat ik ook het prima alleen kan overleven met de spullen die ik heb. Waarschijnlijk moet ik leren jagen en een schuilplaats zoeken voor als het noodweer is of er gevaar dreigt , maar dat lukt mij wel.