Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 20

" Hij is toch hopelijk niet verliefd op mij." zei een stemmetje in mn hoofd. Ik staarde naar de grond en draaide een beetje met mn voet. Het voelde een beetje als een ongemakkelijk moment en moest hieruit zien weg te komen. Snel probeerde ik iets te verzinnen om onder deze situatie uit te komen. Ik keek Bradd aan en maakte mijn hand los die had vast had gepakt.

' Ik moet er vandoor Bradd. Volgens mij hoorde ik Amber roepen dat ze mijn hulp nodig heeft.' loog ik snel.  Ik pakte mijn krukken en wandelde de stallen uit.

Toen ik Bradd eenmaal uit het zicht verloren had haalde ik even diep adem en liet alles tot mij bezinken. " Hij had daarnet gewoon zomaar mijn hand vastgepakt , vastgehouden en er zachtjes in geknepen. Straks vind hij me nog leuk , ik weet het sterker nog zeker hij vind mij leuk."  zei ik in mijzelf. Ik wandelde naar de kraal toe waar een van de Stalhulp bezig was met een paard te longeren.  Ik wierp een blik op het dravende paard en besloot daarna maar weer te vertrekken. Duke was verder gegaan met alle klusjes die gebeurd moesten worden, ondanks hij me zocht. Ik wandelde van het erf af naar het weiland toe waar er nog een kudde met paarden stonden. Het was het weiland waar Silverstar afentoe ook stond. Er stond maar een klein groepje paarden die allemaal rustig van het gras aan het grazen waren. Er stond buiten een klein briesje wind. Het was warm , en daarom was dat kleine zuchtje wind wel lekker. Het zorgde voor de perfecte verkoeling. Het was nog vroeg in de ochtend , maar ondanks dat was het al vrij warm. Ik gooide mijn krukken naast mij in het gras neer en liet mijzelf op de grond vallen. Een van de paarden had mijn aanwezigheid vernomen en hief zijn hoofd op.  Diep binnenin mijzelf voelde ik een bepaalde drang op komen , een drang dat iets mij vertelde dat ik bij Silverstar moest zijn. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat het er een beetje vreemd eruit zou zien als ik ineens de stal binnen wandelde en voor de box van Silverstar zou gaan stilstaan.

Achter mij hoorde ik voetstappen tot stilstand komen en draaide mij om. ' O , jij bent het Bradd.' zei ik met een verveelt stemmetje.

" Klinkt ook niet erg enthousiast."

' Zou dat moeten dan.' 

" Wat is er aan de hand Aphril , ik bedoel waarom doe je ineens zo vreemd."

' Vreemd? vind je dat ik vreemd doe. Nou ja misschien komt het omdat je ineens zo onverwacht mijn hand beetpakte?

" Het leek anders alsof je er geen problemen mee had."  zei Bradd koeltjes.  Ik keek hem strak aan en draaide mijn gezicht toen van hem af.  Ergens had hij misschien wel gelijk , ik trok niet meteen mijn hand weg. Maar dat wilde niet zeggen dat ik het niet wilde. Met moeite stond ik op en pakte de krukken naast mij weer op. Toen ik eenmaal weer sterk op mijn benen stond liep ik door het gras bij Bradd vandaan weg. 

Ineens werd ik van achter beet gepakt bij mijn arm waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. Ik draaide mijn hoofd om en merkte dat Bradd het was die mijn arm had beet gepakt. Ik wilde iets tegen hem zeggen , maar besloot het niet te doen. Het was misschien goed als ik hem eerst de kans gaf om te zeggen wat hij wilde.  Ik keek Bradd recht in zijn ogen.

' Ik vind je leuk Aphril. Misschien klinkt het apart gestoord of idioot , maar ik heb in mijn leven nog nooit een meisje zo leuk gevonden als jij.  Jij bent zo een speciaal meisje , een vechter en doorzetter. '

" Ik.. ik begrijp het niet. Waarom vind je me leuk , ik bedoel wat heb je nou aan mij?

Wie valt er nou op zo een mislukt typje als ik."

' Ik dus.' antwoorde Bradd met een zachte glimlach op zijn gezicht.  ' Waarom zou je me leuk vinden als ik vaak zo bot tegen je doe , en haast amper dingen toegeef. '

" Omdat je gewoon nog veel dingen moet verwerken , en moet leren leven met je handicap. Ik heb gewoon veel begrip en bewondering voor je. Ik vind dat je ook het recht heb dat je iemand vind die van je houd."  zei Bradd koeltjes. Langzaam drongen zijn woorden tot mij door. Hij had ergens wel gelijk , misschien verdiende ik wel iemand waarbij ik warmte steun en gezelschap kon vinden. Misschien was Bradd wel het persoon die mij begreep en mij over mn angst kon heen helpen.