Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 17

Het was ongelofelijk hoe rustig hij daar bleef staan. Hij deed helemaal niets. Ik was helemaal verzonken in gedachten toen die gedachten verstoord werden door de binnenkomst van Bradd. " Hij mag je." zei Bradd op een kalme toon. Zodra ik hem binnen had zien komen had ik meteen mijn hand van Silverstars neus gehaald. Silverstar draaide zijn oren in de richting van Bradd die naar mij was toe gelopen. Ik wilde het niet toegeven dat ik hem had gehaaid. Er viel geen ontkomen aan , hij had het gezien. Bradd glimlachte en bleef aan de andere kant van Silverstars hoofd stil staan. " Zie je wel dat er niets gebeurd. Hij is rustig bij je."  zei Bradd met een korte glimlach op z'n mond. Ik draaide met m'n ogen en keek de andere kant op. Hij had gelijk , Silverstar was rustig bij me. Ik haalde mijn schouders op en draaide mij om. Ik keek naar de andere paarden die hun hoofdjes uit de stalboxen hadden gehangen. Bradd legde zijn hand op Silverstars hoofd en begon hem te aaien van boven naar beneden. Hij kwam langs alle kleine witte haartjes die over zijn gezicht liepen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij Silverstar aan het aaien was maar wilde het nog steeds niet toegeven van wat er net gebeurd was.  Zonder ook maar iets te zeggen liep ik weg , op behulp van de krukken die ik nog bij me had. Silverstar draaide zijn hoofd naar mijn richting op en begon zachtjes te hinniken. Je zag zijn neusvliezen trillen , hij vond het overduidelijk jammer dat ik hem nu alweer verliet. Het voelde ergens gewoon nog steeds niet helemaal goed dat ik net voor het eerst weer een paard had aangeraakt. Ik heb dat niet meer gedaan sinds de dood van Hillwood. Hillwood betekende alles voor me , maar ik moest binnenkort toch echt weer verder. Ik kon niet eeuwig rouwen om de dood van Hillwood , hoe erg het ook was om hem voor eeuwig te gaan zien slapen. Bradd had mij gevolgd en stond achter mij stil toen ik tot stilstand was gekomen.

" Ik heb een goed idee Aphril. Morgen om 8.00 gaan we starten met de kennismaking met Silverstar in de kraal. Het lijkt mij een goed idee als je hem is een beetje kan leren kennen als die buiten zijn stal is. "  zei Bradd op een rustige toon. Zijn ogen staarde mij met een serieuze blik dat hij het meende aan. Zijn lichaamshouding was rustig en kalm. Ik bestudeerde hem met mijn ogen , en keek of hij wel zeker licht geen grapje maakte. Toen hij het echt meende realiseerde ik mij dat dit nog wel is een uitdaging kon worden. Na jaren heb ik geen ene keer meer naast een paard gestaan , of in de kraal. De laatste keer was dat ik op Silverstar zat omdat het niet anders kon , maar als het had gekund had ik ook dat niet gedaan. Het was toen geen ontmoeting , het was toen een kwestie van doen en niet twijfelen. Sterker nog ik had die dag doen geen ene keus , ik moest wel.

Langzaam knikte ik met mij hoofd , maar bleef daarna nog ongelovig staan toen Bradd weer was weg gelopen. Dus morgen zou ik Silverstar ontmoeten , in de kraal. Ik zuchtte en haalde even diep adem. Ik kon het , tenslotte moest het een keer gebeuren dan ik mijn angst ging overwinnen. Silverstar keek vanaf zijn stal naar mij en keek mij met zijn lieve ogen aan. Ik glimlachte , en besloot daarna terug te gaan naar het huis van Duke. Toen ik binnenkwam deed iedereen zijn ding. Duke was buiten op de veranda een stuk hout aan het veilen met een mes. Amber zat een boek te lezen op de bank , en mijn moeder was een stalknecht aan het helpen op de ranch met het vee werk. Ik slaakte een zucht en liep met mijn krukken naar boven toe. Het herstel werd waarschijnlijk nog een zware periode , en het duurde wel even voordat ik echt zonder krukken kon. Toen ik boven in mijn kamer aan kwam liet ik mij neer vallen op het houten krakende bed en pakte het beeldje beet van Hillwood. Ergens droomde ik er wel weer van om te galopperen door het weiland heen of over heuvels. Diep van binnen had ik mijzelf natuurlijk gezegd nooit meer in de buurt van een paard te komen , maar ooit moest ik dat zien te overwegen.

Die avond besloot ik niet veel te doen , het enige wat ik deed was nadenken over morgen. Hoe Silverstar zou reageren , en wat er allemaal ging gebeuren.  Ik had die avond het avondeten overgeslagen omdat ik geen trek had. Mijn ouders hadden het geaccepteerd al vonden ze het erg jammer dat ik niet mee at. Het werd steeds later en later dus besloot ik maar te slapen. Mij moeder was nog een keer langs te komen om te kijken hoe het met me ging. Toen ze zag dat ik vredig lag te slapen glimlachte ze en ging ze weer terug naar benden en ging buiten zitten bij Duke , op de veranda.