Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 28

P.O.V
Bradd.

Aphril heeft mij vandaag versteld doen staan , waarschijnlijk ook haarzelf. Ik was trots op haar , trots dat ze na de gebeurtenis die vandaag had plaatsgevonden met de kudde die op hol geslagen was toch de moed verzamelde op om Silverstars rug te klimmen.  Ik ben blij dat ik haar als vriendinnetje heb. Het is een echte doorzetter , ondanks ze echt een angst had voor paarden toen ze hier kwam. 
Liefdevol drukte ik een zoen op haar warme wang. Ik haalde mijn hoofd weer van haar af en keek haar doorzoekend aan in haar grijs blauwe ogen. Het is soms bizar hoe verliefd je op iemand kan worden die je nog maar kort kent. Hoe je je gevoelens voor diegene kan vertonen. Voor mij is het lang geleden dat ik een vriendin gehad heb. De vorige die ik had duurde maar een paar weken. Het klikte niet tussen ons , haar passie lag bij andere dingen dan bij paarden.  Maar bij Aphril lagen mijn gevoelens anders. Voor haar voelde ik echt iets , en zij ook voor mij , althans dat hoop ik dan.

De moeder van Aphril kwam naar mij toe gelopen. Ze stopte voor mij en legde haar hand op mijn schouder neer. Op haar gezicht was een grote glimlach te bekennen. Ze bedankte mij voor wat ik gedaan had. Ik glimlachte breeds naar haar en knikte kort.
" geen dank. Ik wist dat ze het kon , ze had alleen wat meer zelfvertrouwen en een beetje aanmoediging nodig meer niet.' 
Lisbeth bedankte mij nog een keer dankbaar en gaf twee schouderklopjes.  Het voelde vreemd om te horen dat ik iemand geholpen had met iets. Het enige dat ik had gedaan was Aphril een beetje proberen te helpen om door te zetten. Haar te overtuigen dat Silverstar haar niets zou aandoen. Ze had alleen dat ene beetje zelfvertrouwen nodig om er doorheen te komen en dat was haarzelf gelukt.

Ik werd verstoord uit mijn gedachten toen ik een korte ruk aan mijn arm voelde. Het was Aphril die gebaarde dat ze Silverstar wilde gaan afzadelen. 
Samen met Aphril wandelde we de buitenbak uit en liepen naar de rode schuur toe waar enkele paarden hun hoofden uit de staldeuren gestoken hadden.  Silverstar wandelde als een mak hondje naast Aphril die hem zelfverzekerd mee nam. Het was voor mij een prachtig en mooi gezicht om te zien hoe zelfverzekerd ze daar liep. Vol zelfvertrouwen. Het leek alsof Aphril een andere Aphril was geworden als hoe ze hier aankwam. Een meisje die ik met eigen ogen mocht bewonderen die voor het eerst weer een beetje zelfvertrouwen had gekregen. Die naast een paard wandelde , laat staan dat ze er vandaag voor het eerst er echt op gereden had en dan al meteen in draf en galop geweest. Mijn dag kon vandaag hoe dan ook niet meer stuk.
Aphril gebaarde naar mij of ik haar kon helpen met het westernzadel van Silverstars rug af te halen.  Vlot wandelde ik naar haar toe en pakte de donkerbruine knop van het westernzadel beet. Langzaam schoof ik hem mij kant op en legde even later het zadel op mijn armen neer.  In een rustig tempo wandelde ik naar de zadelkamer toe om het zadel weg te leggen. Aphril redde zich verder wel , ze hoefde nu alleen maar het hoofdstel op te ruimen , en Silverstar in de weide te plaatsen.  Op het erf was het rustig. Iedereen was nog aan het werk met de paarden , de voer bestellingen regelen , hoeven van paarden bekappen en allerlei andere dingen die gebeurd moesten worden.  Lisbeth was ondertussen samen met Amber al begonnen aan de voorbereidingen voor het avond eten. Vanuit het huis van Duke kwam er een heerlijke geur van gebakken kip mijn neusgaten binnengedrongen. Mijn maag knorde.  Ik wierp een blik naar Aphril die weer terug kwam van de zadelkamer zonder het hoofdstel in haar handen. Ze wierp naar mij een lieflijke glimlach. Haar ogen lachte mij speels toe.  Het touwhalster van Silverstar had ik alvast maar omgedaan zodat hij meteen met Aphril mee kon naar het weiland waar hij zijn wel verdiende rust kreeg. Aphril kwam op mij af gelopen en legde haar armen om mijn nek heen.  Ze drukte een liefelijke fluwelen zoen op mijn lippen. Weer verscheen er een glimlach op haar gezicht. Haar grijs blauwe ogen straalde blijheid uit. Trots op wat ze vandaag bereikt had. 
Aphril pakte zonder enige aanleiding het halstertouw van Silverstar beet en nam hem met haar mee. Ik glimlachte van blijdschap en besloot naast haar te gaan lopen.  ' En hoe voelt het nou om hem zo naast je mee te nemen?'
" Het voelt geweldig. Anders dan de vorige keer. Nu neem ik hem met mee met iets meer zelfvertrouwen. "  prees Aphril mij toe.  Mijn arm sloeg ik over haar schouder heen en drukte haar snel een zoen op haar wang.
" Je bent echt een vol hardende doorzetter." 
Aphril keek mij enkele seconden aan. Haar ogen leken kort even stil te staan. Met haar ogen keek ze mij doorborend aan. Er verscheen kort een ongemakkelijk glimlach op haar gezicht waar enkele onzekerheid achter haar blik verscholen zat.   Het leek er kort op alsof mijn woorden iets in haar hadden los gemaakt , of dat het misschien niet de goede woorden waren die ik had gezegd.
' Is er iets? heb ik iets verkeerds gezegd soms?  vroeg ik koeltjes. 
" Nee Bradd. Jou woorden raken mij , in de goede zin." antwoorde Aphril die nog steeds met Silverstar naast haar liep. Ze was daarna nog een tijdje stil , en had Silverstar zonder ook maar enige hulp van mij het weiland in gezet. Het bruin kleurige touwhalster hield ze in haar hand en wandelde weg van het hek.  Op een rustig tempo wandelde ze naar mij toe en stond op een meter na voor mij stil. Ineens voelde ik een warme hand in de mijne sluiten.  Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder en wierp ondertussen nog kort een blik naar Silverstar die nu inmiddels alweer aan het grazen was tussen de andere paarden. 
" Bradd?"  vroeg Aphril ineens tussen de stilte door. Haar stem klonk fluweel en warm.
' Ja Aphril.' antwoorde ik terug. Met mijn ogen keek ik haar aan in haar ogen en zag dat ze iets wilde gaan vragen of zeggen. Haar bovenlip krulde ze een beetje op en zocht naar de juiste woorden. Haar greep in mijn hand leek kort te versterken.
" Mag ik morgen weer op Silverstar , ik bedoel misschien.."
-' Ja dat mag Aphril.'  antwoorde ik haar. Ik wist exact een beetje wat ze wilde gaan zeggen , en wist dat ik haar hier nu waarschijnlijk heel blij mee had gemaakt.  Op haar gezicht verscheen er een glimlach van oor tot oor. Haar ogen leken nu wel te glinsteren , maar tegelijkertijd leek het ook alsof ze zichzelf een beetje inhield een of andere manier. Onverwachts drukte ze een zoen op mijn mond , en op het andere moment werd ik overdonderd door twee armen die mij om mijn hals heen sloegen. Ze drukte mij kort tegen haar aan. Ik grinnikte om haar enthousiaste reactie.
" Kom laten we maar is terug gaan naar Duke's huis. Volgens mij is je moeder klaar met het avondeten bereiden , en ik heb eigenlijk best wel trek. "
' Ik anders ook wel.' prees Aphril mij terug. Ze pakte mijn hand weer vast en kneep er kort in. Ik voelde hoe de warmte van haar hand , mijn hand iets verwarmde.  Liefde , het was iets wat fijn voelde. Het voelde als een genot waarvan je niet genoeg kon krijgen.

Toen we binnenkwamen zag ik dat iedereen al had plaatsgenomen rondom de tafel. Allemaal keken ze op toen ik samen met Aphril binnen wandelde.  Alle stalknechten wierpen ons een plagende blik toe die ik uit duizenden kende. Een van de stalknechten die er nog niet zo lang werkte was aan plagerige manier aan het fluiten naar Aphril en mij.  Kort wierp ik Stan een strenge blik toe. Stan trok een grimas van oor tot oor en begon kort op zijn vingers te fluiten. De andere 7 stalknechten volgde zijn voorbeeld en deden me hem mee. Naast mij zag ik dan Aphril ervan begon te blozen. Ze had haar ogen op de grond gericht , met een verlegen glimlach op haar gezicht.  Mijn hand legde ik op haar rug neer. Haar grijs blauwe ogen keken mij vragend maar lieftallig aan. 
" Trek het je niet van ze aan. Hun hebben niet dat gene wat wij hebben." prijsde ik haar toe. Aphril glimlachte gelukkig en knikte. Ze wierp naar de stalknechten een speelse knipoog , waarvan een van de stalknechten ervan leek te genieten. Ik trok het gedrag van de jongens niet aan en had voor Aphril een stoel naar achteren geschoven zodat ze kon aanschuiven aan tafel. 
" Mevrouw schuift u aan. En geniet van dit heerlijke avondmaal."  riep ik met een keurig nette nonchalante toon. Op mijn mond was er een speelse glimlach verschenen.  Aphril keek mij in eerste instantie met een verbaasde en verraste blik aan , maar leek het naderhand al gauw te begrijpen en speelde het spelletje mee.  Aphril maakte een sierlijke elegante buiging en liet zich door mij aanschuiven aan de tafel.  Duke en de andere leken zich niet druk te maken om onze situatie en waren al aan het eten aan het opscheppen. Van Duke's gezicht kon ik een verborgen tevreden glimlach zien , die hij probeerde te onderdrukken door een normaal gezicht op te zetten. Lisbeth wierp naar iedereen afentoe een korte blik om te kijken of iedereen wel naar wens was. 
Er stond een overheerlijke gebakken kip op de tafel met doperwten en aardappelpuree  , een gerecht wat we hier zo nu en dan aten. Iedereen was onder het eten stil , en leek te genieten van het avondeten wat Lisbeth samen met Amber had voorbereid. 
Van uit mijn ooghoeken merkte ik dat Duke naar mij keek. Hij had een bepaalde blik in zijn ogen die ik uit duizenden kende. Hij wilde mij ieder moment iets gaan vragen , maar zag dat hij het niet van plan was.  Afentoe wierp ik zo nu en dan een korte blik naar Aphril die naast mij zat. De sfeer was rustig rondom de tafel.  Stan en twee andere stalknechten waren onder het eten zo nu en dan enkele flauwen grappen aan het maken over dingen die al een tijdje geleden gebeurd waren. Stan was aan het grinniken omdat hij ineens weer een herinnering in zich op kreeg van toen ik een keertje in de waterbak van de paarden gevallen was.  Volgens hem was ik op dat moment afgeleid door en meisje die toevallig voorbij kwam lopen en vroeg waar ze Duke kon vinden. 
Ik slaakte een zucht en wierp een strenge blik naar Stan toe.  Stan trok zijn wenkbrauw op en greens kort.
' Oké ik stop al , rustig maar. Maar geef toe , je vond haar leuk. ' antwoorde Stan met een brede grijns op zijn gezicht.  Zuchtend rolde ik met mijn ogen en stopte ondertussen een hap met erwten in mijn mond. Amber en de andere waren de gedurende avond onder het eten stil , en luisterde aandachtig naar wat er zo afentoe rond de tafel werd verteld.  Onverwachts schoot ik een erwt naar Stan toe , die bij hem recht in zijn gezicht terecht kwam. 
" Die krijg je nog terug van net."  riep ik met een plagende glimlach op mijn gezicht.  Stan leek het niet verwacht te hebben , maar was het niet van plan het erbij te laten en had in een no time een doperwt naar mij terug gegooid. Snel genoeg had ik hem weten te kunnen ontwijken , waardoor die op de houtenvloer belande.   Ik beet hem een sluwe glimlach toe , en keek hem recht in zijn groen gele ogen aan. Stan kreeg een ondeugende blik in zijn ogen , en deed ineens iets wat niemand van ons verwacht had.  Hij had zijn lepel gevuld met aardappelpuree en hield het in mijn richting toe gericht.

" Als je het waagt." beet ik hem bits toe. Mijn ogen had ik samen geknepen en keek hem strak aan. Stan leek het te menen , en boog langzaam de lepel meer naar achteren toe.  Ik was van plan mij niet tot zijn niveau te verlagen en probeerde zijn gedrag te negeren. Als hij het zou doen , dan kreeg hij persoonlijk misschien wel van Duke op zn kop , en dat zou betekenen dat hij de boel zelf kon gaan schoonmaken.  Uit een onverwachte hoek werd de aardappelpuree wat op de lepel zat afgevuurd. De aardappelpuree wat op de lepel zat vloog letterlijk over de tafel heen , alleen belande het niet op mij. Aphril slaakte een gil  , en keek Stan met verslagen aan. tegelijkertijd verscheen er op haar gezicht een ondeugende glimlach. Lisbeth  wist wat ze met die glimlach bedoelde en probeerde haar nog te verbieden dat het niet netjes was als ze het ging doen.  Aphril pakte onbewust en rustig haar lepel en stak die in de aardappelpuree. Wat ze eerst leek te doen was bedrog. Eerst leek het erop alsof ze verder zou gaan eten , en zich er niets van ging aantrekken , maar ik wist wel beter.  Met een beheersende beweging tilde ze de zilverkleurige antieke eetlepel op , en hield het op Stan gericht die haar met zijn groen gele ogen aankeek. In zijn blik was echter een verraste blik te bekennen alsof hij het van haar niet verwacht had.

" Aphril .. ik.. het.." hakkelde Stan.  Het leek erop alsof hij om vergeving aan het vragen was. Het leek erop alsof die bang was dat Aphril hem wilde terug beet nemen om wat hij gedaan had.  Aphril grimaste en legde haar lepel weer neer op de tafel.  Ze pakte de zilverkleurige vork beet en prikte er een stuk kip op.  Stan keek haar met een verbaasde blik aan. Zijn gezicht leek kort wel te zijn versteend. Kort daarna proestte hij ineens in lachen uit.  Aphril wierp hem nog kort een blik toe en keek daarna mij aan. Ze had een bepaalde twinkeling in haar ogen. Ik wist exact wat ze ermee bedoelde , ze wilde hem gaan terug pakken , alleen een andere keer. Ik knikte en grijnsde. 
Na een halfuurtje was iedereen klaar met eten. Het enige wat er nu nog gebeurd moest worden was een laatste controle rondom de stallen om te kijken of alle paarden die op stal stonden nog in orde waren. De stalknechten besloten om te helpen met afruimen en afwassen. Duke was buiten op de veranda gaan zitten in zijn oude krakende schommelstoel en besloot nog te genieten van de avond. Vuurvliegjes dwarrelde rond in de duisternis van de gevallen avond. In de verte hoorde je vanuit het weiland afentoe tevreden gebries van paarden voorbij komen die stonden te grazen van het sappige gras.
Op een rustig tempo wandelde ik het erf op. Het grint van de stenen hoorde ik knisperen onder mijn schoenen. Achter mij hoorde ik voetstappen mij achtervolgen. Even later voelde ik een warme hand zich in de mijne vastklemmen en wist da het er maar een kon zijn.
' Ik ga met je mee.' riep Aphril.   Ik greens en keek weer voor mij uit. Vanaf vandaag leek het wel alsof Aphril zich meer had gebonden aan mij.  Het was apart , iets wat ik in eerste instantie niet een twee drie had verwacht van haar. We kwamen later aan bij de stallen. Alle paarden zaten nog rustig op hun hooi te kauwen. Enkele oren van de paarden draaide zich naar voren toe toen ze onze aanwezigheid hadden vernomen. Er stonden maar een paar paarden vanavond op stal omdat de rest buiten in de weide stonde. Hier op stal hadden we 3 drachtige merries die binnenkort op het punt stonden om te bevallen.
Aphril stond bij een van de drachtige merries stil. Ze aaide de witte schimmel merrie Snow Flake.  Snow Flake hief haar hoofdje op en draaide geïnteresseerd haar oren in de richting van Aphril. Nieuwsgierig stak ze haar neus over de staldeur heen en snoof kort aan Aphril 's T-shirt. Snow Flake brieste kort en trok daarna haar hoofd weer omhoog.  Aphril glimlachte een beetje bescheiden en was gestopt met aaiden. Aandachtig keek ze naar de witte schimmel merrie die haar aanwezigheid wel leuk leek te vinden.
" Hoe lang is deze merrie al drachtig Bradd?
' 9 maanden'  beantwoorde ik Aphril 's vraag. Stilletjes was ik in Aphril 's  richting gelopen en was naast haar gaan stil staan. Ik bewonderde Snow Flake die rustig aan het knabbelen was van haar hooi. Kort grinnikte ik toen ik terug dacht aan hoe ze hier gekomen was.

Toen Snow Flake hier net gekomen was, was het echt een wilde bras. Ze liet haar door niemand aanraken of bij haar in de buurt komen. Het was een merrie die voor dat ze hier kwam veel had meegemaakt waardoor ze zich anders was gaan gedragen.  Het duurde ook een tijdje voordat we haar vertrouwen hadden gewonnen en konden proberen op haar te rijden. Het had lang geduurd voordat ze een van ons in vertrouwen had genomen. De eerste die ze in vertrouwen had genomen was Stan die hier toen die tijd al werkte.  Stan is degene die haar ook het meeste berijd , voordat ze drachtig was natuurlijk. 
In het algemeen is het verder een vriendelijke merrie , die nu heel erg dol is op een beetje gezelschap , het punt is alleen dat je haar in sommige opzichten moet kennen. Zelf werk ik weinig met Snow Flake , ik zet haar eigenlijk alleen naar buiten als het moet. Stan verzorgd haar zelf verder , en is deels ook zijn eigen paard geworden. Duke had het een tijdje scherp in de gate gehouden met wie Snow Flake overweg kon , en wie niet. Met Stan had Snow Flake na een tijdje een klik , en het was Duke duidelijk dat hij degene was die Snow Flake had uitgekozen.

Ik glimlachte en bedacht me weer hoe onafscheidelijk die twee samen waren. Stan en Snow Flake hadden in bepaalde omstandigheden wel een beetje de zelfde trekjes , en het zelfde karakter. Snow Flake hield van nieuwe dingen , en ging voor Stan door het vuur. Zij beschermt hem in situaties waarin het nodig is.
Buiten af hoorde ik in de verte wolven huilen , en besefte dat het volle maan was. Het gehuil van wolven hoorde je hier in Wyoming wel vaker. Zelf vond ik het altijd een prachtig geluid , het klonk alsof er een stukje muziek werd afgespeeld dat steeds weer door een andere wolf werd aangevuld.  De wolven kwamen wel is dicht in de buurt van de ranch van Duke , maar hadden in de jaren dat we hier leefde de paarden nooit iets aan gedaan. Wel hadden we dat een keer gedacht en hadden toen meteen maatregelen genomen door de paarden die nacht allemaal in de buurt van de ranch te houden.   Duke heeft die nacht met een jacht geweer gewaakt rondom de stallen om te zien of een van de wolven in de buurt was. Het koste hem een hele nacht , en had daarom rondom de halve uren gewisseld met mij en een van de andere stalknechten.

" Kom." gebaarde ik naar Aphril die nog steeds haar ogen op de schimmel merrie had gericht.  Aphril haakte haar arm in de mijne en drukte onverwachts een zoen op mijn wang. De zoen , het voelde perfect , het voelde heerlijk. Het voelde vertrouwd.  Ze legde kort haar blonde haar in mijn nek neer. Zo wandelde we samen naar buiten het erf op , en hadden ons voorgenomen om deze nacht onder de sterren hemel voor de rode schuur waar de paarden stonden te slapen. Aphril vond mijn voorstel een goed idee , en we besloten het niet meer te melden bij Duke en de andere omdat we die op dit moment niet tot last wilde zijn.
Soepel trok ik mijn vest die ik aan had uit , en legde het neer op het stukje donkergroene zachte hoge gras.  Ik ging in een kleermakers zit zitten en wachtte op Aphril die naast me kwam zitten.  Aphril liet zich langzaam naar beneden zakken. Met mijn vingers zocht ik haar warme slanke hand op.  Aphril gaf een korte schrik reactie toen ze vingers naar haar hand voelde gaan. Ik grinnikte kort toen ik opmerkte dat ze er van schrok. Haar grijs blauwe ogen blonken op in het maanlicht. Haar lange blonden haar wat tot halverwege haar rug kwam leek van goud te zijn toen het maanlicht het haar oplichten.  Ze was prachtig. Ondanks ze een handicap had , was ze perfect. Volmaakter dan dit had ze voor mij niet hoeven zijn.  Ze had een gave. Een gave in het bijzijn van paarden. Morgen was ik van plan samen met haar een buitenrit te gaan maken. Zelf wist ze het niet , maar het was ook bedoeld als verrasing. Een picknick samen met haar te paard.

Langzaam liet ik mijn hoofd neerzakken op het vest. Mijn linkerbeen liet ik zakken op het zachte groene gras , terwijl ik het andere been half gebogen had.  Ineens voelde ik het hoofd van Aphril op mijn borstkas zakken. Ik glimlachte en ging met mijn vingers door haar zachte blonde haar heen. Langzaam en liefdevol streelde ik mijn vingers door haar blonde haar. Niet veel later zag ik een vallende ster voorbij flitsen. Snel gaf ik zachtjes een kleine por naar Aphril toe en wees met mijn vinger naar de vallende ster.
Aphril leek wel betoverd te zijn door wat ze zag.  Kort kneep ze haar ogen dicht en opende ze op het andere moment weer.

" Wat heb je gewenst."
' Dat ga ik je natuurlijk niet vertellen , anders komt die niet uit.' antwoorde Aphril mij plagerig terug. Met haar hand gaf ze me een kleine duw. Er verscheen een grijns van vermaak op haar gezicht. Een grijns die mij wel aansprak , een grijns die ik wel mocht.  Onverwachts begon ik haar te kietelen en had me over haar heen gebogen.  Het leek alsof ze kort sprakeloos was geworden , als de woorden haar ontnomen waren.  Met mijn vingers streelde ik haar zachte egale wang.  Ik veegde een blonde haarlok aan de kant. Op haar gezicht was geen glimlach meer te bekennen , maar eerder een zoekende bevroren blik.
" Je bent alles wat ik wil." Fluisterde ik haar zachtjes op een warme toon toe.  Aphril keek mij met haar zoekende blik in haar ogen aan. Onverwachts begon ze de bovenste knoopje van mijn blouse los te maken. Ze deed het zachtjes. Voorzichtig , zodat het een vermakelijk moment bleef.  Met haar andere hand veegde ze een van de bruine plukjes haar die voor mijn gezicht bungelde uit de weg , en keek mij kort en strak aan.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe zal het verder gaan tussen Bradd en Aphril?  Hoe gaan ze samen de nacht doorbrengen?
Zal dit voor hen een onvergetelijke nacht gaan worden.  

Onthoud het he,\
Vote !!! :)
Ow en allemaal echt bedankt voor dat het verhaal al bijna 1000 keer gelezen is , dat is gewoon echt super tof. Jullie zijn de beste lezers ooit ^^