Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 3

Silverstar , het paard met een vechtend hart.

" Eef , even om terug te komen op vanmiddag op school , hoe komt het eigenlijk dat je de laatste tijd zo down bent? Normaal ben je altijd wel iets vrolijker als dit.'

Ik weet het niet Amber , nou ja eigenlijk wel maar liever verzwijg ik dat deel van het verhaal. Amber was inmiddels overeind op het kleed gaan zitten, en was een en al oor. Haar ogen keken de mijne aan , waardoor ik een ligt ongemakkelijk gevoel kreeg. Amber merkte dat en draaide meteen haar hoofd weg naar Spike die zijn ogen dicht had gedaan. ' Ik heb je denk nooit verteld dat ik vroeger een paard had Hillwood. Het was een grote rood oranje vos , echt het liefste paard wat je kon hebben. Hillwood en ik waren samen twee handen op een buik , met hem kon ik alles doen. Op een dag wilde ik met hem een bosrit maken langs landschap en openplekken. We hadden samen een rustige weg gekozen waarbij Hillwood en ik tot rust konden komen en alles om ons heen even achterlaten. Het was heerlijk weer , de zo  scheen door de bladeren van het bos heen. Vogels vloten hun lied , mensen kwamen soms op sommige stukken voorbij wandelen. Hillwood gaf er geen kick aan als er ineens een hond of iets anders uit de bosjes verscheen , oké soms gaf die een klein schrikachtig hinnik maar meer als dat was het ook niet.'  Ik dacht even na , en moest meteen aan dat ene vreselijke moment denken , dat ik samen met Hillwood van de heuvel af viel. Hoe hij angstig hinnikte , hoe zijn vertrouwen op de proef werd gesteld.

" En toen , wat gebeurde er verder?' vroeg Amber nieuwsgierig. Ik ging verder met mijn verhaal , ook al moest ik dan over dat vreselijke stuk heen waarbij ik telkens opnieuw in een diep gat viel.

 Hillwood en ik kwamen op een prachtig stukje openvlakte uit. Er was een bloemen zee vol bloemen in allerlei kleuren. Schapen die verder op in een stuk weide rustig op het gras aan het kauwen waren , kraaien die rond een vogelverschrikker heen vlogen. Hillwood en ik konden zo nog wel langer blijven staan kijken naar het pracht van sommige stukken van de natuur. Ik had besloten om het bos weer in te gaan en dan door een klein stromend riviertje heen te lopen omdat het een warme dag was. Na een paar minuten kwamen we voor een heuvel te staan , die er in eerste instantie niet heel erg hoog en stijl uitzag , maar dat veranderde al snel toen we dichterbij kwamen. " Hillwood denk je dat wij dit kunnen? ' fluisterde ik in zijn oortjes. Hillwood hinnikte en brieste zachtjes. Hij was duidelijk onder de indruk van dat we dit samen konden. Voorzichtig duwde ik met mijn benen tegen zijn buik om hem voorwaarts te krijgen. Hillwood brieste tevreden en was er zelf van overtuigd dat hij het aankon. Ik ging al wat naar voren leunen om hem zo te helpen dat hij gemakkelijker de heuvel kon betreden. Hillwood stapte in een normaal tempo de heuvel op , het lukte hij was boven maar aan de bovenkant van de heuvel stond hem een verrassing te wachten. Met zijn rechter achterbeen stond hij niet helemaal stevig , maar leunde vooral op zijn linker achterbeen. We stonden dan wel op de heuvel , maar niet stevig. Ik probeerde Hillwood naar voren te drijven om hem in een betere houding te krijgen om verder te gaan , maar ergens leek hij het niet helemaal te begrijpen en ging een beetje zenuwachtig op zijn bit knabbelen. ' Hillwood jongen , wat is er? zie je iets spannends.' Ik had het zelf nog niet gezien , maar werd vanaf achter verrast door een grote mannetjes hert. Het mannetjes hert met zijn grote hoge gewei brieste en ging met zijn hoef over de grond heen schrapen. ' Ssst rustig maar jongen , ik zal zorgen dat we hier veilig voorbij komen.' De hert had zich niet bedacht om weg te gaan. Ergens was ik wel een beetje heel erg zenuwachtig geworden waar ik normaal nooit last van had. Het leek erop alsof het mannetjes hert klaar stond om te gaan aanvallen , misschien zag hij ons als gevaar aan , of hier ergens in de buurt was zijn vrouw met jongen. Ik duwde Hillwood weer aan tegen zijn buik om hem naar voren te drijven , maar hij wilde niet , in plaats daarvan begon hij onrustig op zijn plaats te trappelen. Net toen ik hoopte dat het niet erger kon , gebeurde het. Het mannetjes hert had besloten om ons aan te gaan vallen. " Hillwood!! Je moet nu echt gaan lopen , anders valt hij ons zo nog echt aan." Hillwood hinnikte luidruchtig , en verloor vanaf achter zijn evenwicht door enkele spanning die in zijn lichaam zich had opgebouwd. Ik pakte de teugels er meer bij en probeerde hem naar voren te drijven , maar het was te laat. Het mannetjes hert was weg gerent omdat die wist wat er ging gebeuren en verdween in noodgang in de bosjes. Hillwood probeerde zich nog te herstellen , maar het lukte hem niet. ' Hillwood kom op jongen je kunt het , probeer jezelf naar boven toe te werken!.' Ik duwde hem nog een keer aan met mijn benen , maar niks werkte. Ik voelde hoe zijn hoef meer naar beneden toe gleed , hoe zijn voeten het zachte aarde bed niet aankonden. Ik voelde hoe hij aan het vechten was om de heuvel op te gaan , hoe hij probeerde ons samen naar boven te krijgen. Zijn ademhaling hoorde ik steeds zwaarder worden , totdat hij het uiteindelijk niet meer vol hield , en door zijn benen zakte waardoor hij naar achteren viel. Zo snel als ik kon probeerde ik mijn voeten uit de beugels te trappen , maar het lukte niet. Alles ging in een klap zo snel , dat ik niet meer door had wat er gebeurde. Ik kwam met mijn hoofd tegen een dikke boom aan waardoor er in mijn cap een flinke scheur was ontstaan. Mijn hoofd bonsde  ,alles draaide. Daar lag.. Hillwood. Hij had een hele flinke wond aan zijn achterhand. Zijn benen zaten onder de schrammen van takken waarlangs hij met het harnachement is gekomen. Met mijn ogen knipperde ik twee keer moeizaam om te zien of ik het wel goed zag. Hillwood lag op de grond , kreunend en snakkend naar ademhaling.  Een zware druk van pijn ging door mijn lichaam heen , ik.. ik lag onder mijn eigen paard. Met het zadel die helemaal aan de zijkant was verschoven lag hij met zijn rug naar de boom toe gedraaid waardoor hij niet zelf op kon staan. Ik moest hier onderuit komen , en iets doen voor Hillwood. Met zijn hoofd was hij op het zachte ondergrond van de aarde gekomen. Zijn hele voorvlak was op mijn lichaam gekomen. Mijn benen lagen bekneld onder zijn voorbeen. Hillwood probeerde in eerste instantie omhoog te komen , maar hij kwam niet omhoog omdat hij daarvoor de ruimte niet had. Ik probeerde hem met mijn handen van mij af te duwen , het was zwaar heel zwaar. Hij woog wel tien keer zoveel als ik. Ineens herinnerde ik mij dat ik mijn telefoon in mijn broekzak had gedaan. De rits van mijn rijbroek zat gelukkig een beetje hoog , dus die kon ik met moeite nog met mijn linkerhand pakken. Met pijnlijke vingers toetste ik het nummer van mijn moeder in , en hoopte dat ze snel op nam.