Silverstar, het paard met een vechtend hart.

Hoofdstuk 23

Aphril

Langzaam opende ik mijn ogen , toen ik merkte dat de stralen zonlicht mijn gezicht aan het bespelen was met de warmte die het met zich mee nam.  Mijn ogen liet ik rondglijdens langs de kamer waarin ik mij op dit moment bevond.  Ineens herinnerde ik het mij weer, ik was gisteravond in de auto in slaap gevallen. Bradd had mij waarschijnlijk naar Duke's huis gebracht en mij in mijn bed neergelegd.  Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht toen ik aan Bradd dacht.  Het vreemde is dat ik verder niets meer heb vernomen van die avond. Ik moest Bradd eigenlijk bedanken dat hij mij die avond naar mijn kamer heeft toegebracht. Ik liet een hand langs mijn haar glijden en kwam iets later overeind. Het leek erop als of het vandaag een mooie dag ging worden , immers de perfecte gelegenheid om een buitenrit met de paarden te gaan maken. Ik wierp een blik naar Amber die nog als een blok half hangend met haar arm over het bed heen lag te slapen.  Ik trok een korte glimlach en besloot om haar maar is wakker te maken. Snel trok ik het kussen onder mijn hoofd vandaan weg en gooide die naar haar toe. 

Amber hief half slaperig haar hoofd op en keek mij een beetje suffig aan.

' Zo jij bent in een goede bestemming vandaag Eef.' zei Amber half slaperig. Ze wreef met haar hand het slaapzand uit haar ogen weg en ging overeind zitten. Het kussen had Amber naast haar neer gelegd , en was inmiddels in een kleermakerszit gaan zitten.  Na een tijdje met elkaar te hebben gekletst besloten we beide maar om ons klaar te maken voor het ontbijd. Toen we aangekleed waren gingen Amber en ik gelijktijdig naar beneden. Lisbeth was ons met een glimlach al aan het opwachten en zag dat ik in een goed humeur verkeerde.  Ze schoof twee borden met geroosterd brood onze kant op. Het was besmeert met een laagje boter er op. 

" Dankje mam."  zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Lisbeth glimlachte terug en haalde liefelijk haar hand door mijn haar heen.  Op het zelfde moment kwam Bradd naar beneden die er goed uitgeslapen uit zag.  Hij wandelde meteen door naar het keukenblok en pakte een geroosterde boterham uit de broodrooster. Hij nam een hap van het geroosterde brood en wandelde daarna weer vrolijk de keuken uit. Het verbaasde mij een beetje hoe vrolijk en opgewekt hij vandaag was, immers was het voor mij gewoon een doodnormale dag net zoals iedere andere dag. Ik wende mij blik weer af naar de grote brede eettafel waaran Amber en ik zaten. Inmiddels had ik mijn toast op , en schoof de stoel naar achter met de kracht die ik in mijn armen had. Mijn krukken stonden naast de stoel waar ik aan zat , en pakte met mijn vrije hand een van de twee krukken beet. Soepel stopte ik mijn arm door de opening van de kruk heen en pakte daarna meteen het handvat beet.  De laatste tijd verliep het beter met mijzelf , en kon nu met de steun van een kruk lopen. Het koste mij nog altijd wel veel moeite om in balans te blijven , maar ook dat kreeg ik na een tijdje waarschijnlijk wel onder de knie. Toen ik was opgestaan besloot ik om even langs Silverstar te gaan die waarschijnlijk nog in het weiland stond. Amber had mij zonder iets te zeggen laten gaan , net zoals mijn moeder die geen proging geprobeert had om mij tegen te houden. Duke's huis had ik achter mij gelaten en wandelde in een rustig tempo naar het weiland toe waar ik in de verte al een paar paarden zag grazen , waaronder Silvertar. Daar stond de mooie albino ruin rustig te grazen van het verse sappige gras. Zodra ik steeds meer in de buurt kwam van het weiland merkte ik dat Silverstar mijn aanwezigheid al vernomen had. Hij hier soepel zijn hoofd op en draaide zijn witte zachte oortjes geintreseerd naar voren. Hij keek mij vriendelijk aan met zijn prachtige ogen. Van binnen kreeg ik een warm gevoel , een gevoel die ik niet zo snel kon omschrijven. Dat gevoel heb ik niet meer gehad sinds de dood van Hillwood.  Ik miste dat lieve paardje nog iedere dag , maar had er uiteindelijk vrede mee gekregen dat hij zich niet meer op deze aardbol bevond. 

Ik kwam tot stilstand voor het houtenhek en zetten mijn kruk aan de kant. Silvertar kwam in de richting van het hek toe gelopen en kwam net iets voordat hij met zijn borst tegen het hek aankwam tot stilstand.  Hij bracht zijn neus naar de houtenbalk van de bovenkant van het hek toe ,en liet een warme bries ontsnappen.  De warmte wat uit zijn neusgaten kwam verwarmde mijn vingers die op de houtenbalk lagen.  Ik wist dat vele mensen Albino paarden niet mooi vonden , maar Silverstar was buiten dat alles gewoon beeldschoon. Zijn lange sneeuwwite manen liepen langs zijn hals in een golvende lijn naar beneden. Ineens kreeg ik een speciaal gevoel van binnen , een gevoel alsof ik met Silverstar samen de wereld aan kon. Maar iets binnenin mij vertelde dat ik daar nog niet aan toe was , of het nog niet aan kon. Ik wist niet of ik mijn angst wel wilde overwinnen. Natuurlijk ergens wilde ik dat absoluut wel , maar dan zou ik de belofte die ik met Hillwood gemaakt heb verbreken.  Maar dat gevoel wat ik nu van binnen voelde vertelde mij dat het juist niet erg was als ik die belofte zou verbreken. Een stemmetje diep binnenin mij vertelde dat Hillwood het zo juist alleen maar had gewild , hij had juist gewild dat ik verder ging met mijn liefde voor paarden.   Het was nog steeds zo dat paarden een deel uitmaakte uit mijn hele bestaan , en dat kon niemand van mij af nemen , zelfs mijn eigen wil niet.

Onverwachts reikte ik met mijn arm naar de opening van het hek , en schoof langzaam de ijzeren balk die het hek dicht hield omhoog. Onbewust wandelde ik het hek van het weiland binnen , en leek even kort te verstenen toen ik merkte dat Silverstar trouw op zijn plek bleef staan. Op dit moment kon ik hem gewoon aaien , maar deed dat niet. Het gene wat ik mij al die tijd nog heringerd heb is dat je elkaar te tijd moet leren geven om elkaar te kennen de tijd moet hebben om elkaar te leren respecteren.  Uit het niets begon ik te lopen , waarheen? ik had geen idee het maakte mij ook weinig uit. Ik wilde gewoon een stukje lopen door het weiland heen.  Voor het eerst realiseerde ik mij dat ik dit nu zonder kruk deed , en ik had uberhaupt nog de balans om in evenwicht te blijven. Van binnen juichde er nu een heel entausiast meisje van blijdschap maar kon me inhouden om niet te gaan schreeuwen of van blijdschap te gaan springen want dan viel ik waarschijnlijk. Achter mij hoorde ik hoeven door het gras mij achtervolgen in een rustig tempo. Silverstar liet een zachte tevreden bries ontsnappen uit zn neusgaten en hield mij met zijn oren en ogen scherp in de gate met wat ik allenmaal deed.  Ik ging stilstaan om te kijken of hij het zelfde ging doen. Voorzichtig keek ik over mijn schouder heen om te kunnen zien of hij ook tot stilstand kwam. Tot mijn grote verbazing stond hij op slechts een paar centimeters achter mij stil. Hij boog zijn hoofd even kort naar beneden en schudden op dat moment even kort met zijn hoofd. Toen die klaar was hief hij zijn hoofd weer op en keek mij weer met diezelfde lieve blik in zn ogen aan.  Ik glimlachte kort en reikte mijn arm die ik naast mij had rusten naar hem uit. Mijn hand stelde ik bloot open zodat hij mij eventueel kon besnuffelen als hij dat wilde.  Silverstar bleef nog enkele seconden stil staan maar stak al gauw zijn neus richting mijn hand uit. Hij blies weer warme lucht doot zn neusgaten , en dit keer voelde het precies het zelfde. Warm en vertrouwd.