Orphan

Κεφάλαιο 4ο

"JENNY! ΕΛΑ ΕΞΩ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΣΑΙ! Άκουσα τον Jackson να ουρλιάζει και εγώ κρύφτηκα κατευθείαν στην ντουλάπα μου.

Μπορούσα να ακούσω τα βήματα του να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ στο δωμάτιο μου, έτσι κρατούσα την αναπνοή μου και το τηλέφωνο μου κοντά στο στήθος μου.

"JENNY ΕΛΑ ΕΔΩ! ούρλιαξε για ακόμα μια φορά, ενω τον κοίταζα μέσα από το μικρό κενό ανάμεσα από τα φύλλα της ντουλάπα μου.

"Γκρρρρ" ούρλιαξε καθώς πέταξε ό,τι υπήρχε πάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης μου με ένα πέρασμα του χεριού του.

"JENNY ΕΛΑ ΕΔΩ ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΕ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΊΑ ΣΟΥ! Ήξερα ότι όσο περισσότερο κρυβόμουν τόσο πιό πολύ θα θύμωνε και τόσο πιο άσχημη θα ήταν για μένα η τιμωρία μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκρυψαν το κινητό μου σε μια από τις τσέπες της ζακέτας μου. Άνοιξαν σιγά σιγά τα φύλλα της ντουλάπας και βγήκα ήρεμα έξω.

"Κά-κάνε αυτό που θε-θες." του είπε τρέμοντας και αυτός με άρπαξε και με πέταξε στο πάτωμα.

"Το να με κλωτσας δεν είναι αυτό που πρέπει να κάνεις! Αυτό είναι δικιά μου δουλειά!" είπε καθώς πάτησε με δύναμη στο στήθος και τα πόδια μου, κάνοντας με να ουρλιάζει από τον πόνο.

Πάλευα να αναπνεύσω κάτω από την πίεση που μου ασκούσε στα πνευμόνια μου και το δέρμα μου ήταν ήδη άσχημα μελανιασμένο στο σημείο εκείνο.

Νόμιζα ότι είχε τελειώσει, αλλά ήρθε και πάλι κοντά μου δίνοντας μου μια μπουνιά κατευθείαν στη μύτη. Αμέσως ένιωσα αίμα να τρέχει στο πρόσωπο μου.

Με κλώτσησε για μια ακόμα, τελευταία φορά και έφυγε αμέσως από το δωμάτιο αφήνοντας με να σφαδάζω από τους πόνους στο πάτωμα του δωματίου μου.

Σύρθηκα έξω από το δωμάτιο και κατά μήκος του διαδρόμου σε απόλυτη αγωνία και πόνο και έφτασα μέχρι το μπάνιο για να πάρω μερικά χαρτομάντιλα. Έριξα πίσω το κεφάλι μου και έβαλα μαλακά μερικά χαρτομάντιλα στην άκρη της μύτης μου, ενώ έκλαιγα ασταμάτητα.

Ελπίζω η Karen να θέλει ακόμα να με υιοθετήσει ή τουλάχιστον να με πάρει από εδώ.

Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο πια αυτό το μαρτύριο.

Κατάφερα να συρθώ στο διάδρομο και πίσω στο δωμάτιο μου όταν άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Το σήκωσαν και κουλουριάστικα στο κρεβάτι μου.
"Παρακαλώ;" είπα ρουφώντας την μύτη μου.

"Γειά σου πριγκίπισσα." είπε μια γνωστή αντρική φωνή με προφορά από το Gloucester.

"Πριγκίπισσα;" των ρώτησα και άρχισα να παίζω με την κουβέρτα. Η φωνή του με κάνει χαρούμενη.

"Ναι πριγκίπισσα! Μπορώ να αποκαλώ την καινούργια μου περίπου αδερφή πριγκίπισσα έτσι;;" με ρώτησε και κατάλαβα πως χαμογελούσε.

"Φυσικά και μπορείς Nathan!" χαχάνισα και τον άκουσα να αναστενάζει.

"Μπορώ να σου μιλήσω για λίγο παρακαλώ;;"

Του είπα να συνεχίσει και το έκανε.

"Τι τρέχει με εσένα; Μπορώ να πω ότι αυτή την στιγμή είσαι αναστατωμένη και νωρίτερα κάθε φορά που σε άγγιζα φαινόσουν ότι ένιωθες άβολα. Τι συμβαίνει;" μου εξήγησε κάπως σιγανό τόνο.

"Αυτό συνέβη γιατί συνέχεια μου έπιανες τον κώλο!" του είπα σηκώνοντας λίγο το ύψος της φωνής μου και αυτός γέλασε.

"Σωστά! Μα δεν μπορώ να αντισταθώ σε έναν ωραίο γυναικείο πισινό!"

"Συγχωρεμένος."του είπα ρουφώντας την μύτη μου με μια γκριμάτσα στο πρόσωπό μου αφού πραγματικά δεν με πείραξε αυτό που έκανε.

"Εε τότε πες μου τι τρέχει αγάπη μου! Μπορώ να βοηθήσω!"

"Όχι Nathan! Δε-δεν μπορώ από το τηλέφωνο.... Είναι πολύ ριψοκίνδυνο..."

"Συνάντησεμε κάπου αύριο, εντάξει;;"

Είναι σοβαρό αυτό το παιδί;; Μου ζητάει ραντεβού;;

"Που;;"

"Στα Starbucks. Μπορούμε να το συζητήσουμε αυτό και μετά να σε ξεναγήσω στο σπίτι."

"Ο-ο-οκευ" είπε σιγανά...

"Τα λέμε. Αντίο."

"Αντίο" το έκλεισε και εγώ κουλουριάστικα σε μια μπάλα.

Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Δεν κυκλοφορείς έτσι απλά πιάνοντας τον πισινό των ξένων, ειδικά κάποιου που ενδεχομένως θα γίνει αδερφή σου. Είναι τόσο όμορφος όμως... Σκέφτομαι ότι μπορεί να του αρέσω, αλλά από την άλλη μπορεί να είναι απλά η προσωπικότητα του. Υποθέτω ότι ο χρόνος θα δείξει...

Α/Ν

Γειά σας! Μικρό λιγάκι το κεφάλαιο... Πως σας φάνηκε όμως;; Ποιός από εδώ συμπαθεί τον Jackson?? Εγώ καθόλου πάντως... Καημένη Jenny... Θα πει άραγε την αλήθεια στο Nathan όταν συναντηθούν ή θα βρει κάποια δικαιολογία;; Θα τα δούμε όλα αυτά στο επόμενο κεφάλαιο... Φιλάκια πολλά 💋

Λοβ γιου ❤

Vomment