Orphan

Κεφάλαιο 46ο

Άκουσα ένα κλειδί να γυρνάει στην πόρτα το οποίο με ξύπνησε κάπως απότομα. Ανακάθισα στο κρεβάτι μπερδεμένη και κοίταξα γύρω μου, αλλά ο Nathan ακόμα φαινόταν να κοιμάται ακόμα με εμένα στην σφιχτή αγκαλιά του. Προσεκτικά ξέφυγα από το κράτημα του και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου έφτασα μέχρι την ντουλάπα, κοίταξα μέσα για να βρω κάτι σκληρό και βαρύ, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Γύρισα από την άλλη και είδα ένα μικρόφωνο κάτω από το κρεβάτι, οπότε χωρίς να χάσω χρόνο το άρπαξα και κατευθύνθηκα προς τις σκάλες. Στραβοκατάπια και άκουσα βήματα σαν κάποιος να πήγαινε πέρα δώθε. Πλησίασα προς το τέλος της σκάλας γρήγορα και γύρισα το πόμολο της πόρτας.

Οι γυμνές πατούσες μου άγγιξαν το κρύο μαρμάρινο πάτωμα που με έκαναν να τσιρίξω λιγάκι και άκουσα τα βήματα να πλησιάζουν περισσότερο.

"ΑΑΑΑΑ!" ούρλιαξα καθώς η φιγούρα εμφανήστικε και εγώ πήδα φόρα για να τον χτυπήσω με δύναμη.

"Jenny σταμάτα!". Μια γνωστή φωνή ακούστικε και σήκωσα το κεφάλι του για να δω ότι ήταν ο Jay.

"Τι στο καλό κάνεις εδώ πέρα;;" ρώτησα με το χέρι στην καρδιά μου, καθώς ο καρδιακός μου παλμός ξεκίνησε να σταθεροποιήται.

"Θα σε έκανα και εγώ ακριβώς την ίδια ερώτηση!"

"Είμαι το κορίτσι του Nathan! Αυτός με προσκάλεσε, duh!"

"Και εγώ είμαι μέλος της ίδια μπάντας! Και οι υπόλοιποι είναι επίσης εδώ!" είπε και έκανε στην άκρη, δείχνοντας μου προς στο σαλόνι, όπου τους είδα όλους να κάθονται και να βλέπουν τηλεόραση.

"Και γιατί μπήκατε έτσι απλά μέσα;; Θα μπορούσαμε να κάνουμε οτιδήποτε εδώ μέσα!" είπα σε άγριο τόνο.

"Συγγνώμη, συγγνώμη θα χτυπάμε από εδώ και πέρα! Φταίει απλά το ότι συνήθως ο Nathan είναι μόνος του εδώ πέρα και δεν τον πειράζει να μπαίνουμε έτσι!". Ένευσα και πήγε προς την κουζίνα για να φτιάξω σε μένα και στο Nathan μια πρωινή κούπα τσάι. Ύστερα απαυτό αυτή την τρομάρα εγώ σίγουρα χρειαζόμουν μια! Νόμιζα ότι ήταν κάποιος δολοφόνος!

Κουβάλησα για κούπες μέχρι πάνω και βρήκα το Nathan να κοιμάται ακόμα γαλήνια. Χαμογέλασα και σκαρφάλωσα στο κρεβάτι μαζί του και ξεκίνησα να χαϊδεύω τον θώρακα του με το χέρι μου.

"Μμμ..." μούγκρισε και ξεκίνησε να κουνιέται λιγάκι. Τα μάτια του άνοιξαν και χαμογέλασε αμέσως όταν με είδε να τον καρφώνω με τα μάτια μου. "Είναι αγενές να κοιτάς έτσι!" είπε με την πρωινή του φωνή, που αγαπούσα.