Orphan

Κεφάλαιο 69ο

#3 στην κατηγορία φαντασίας, σας λατρεύω 😍😍

Καθώς το χαρακτηριστικό παλιό κτήριο άρχισε να κάνει την εμφάνηση του στο βάθος, άρχισα να αισθάνομαι άβολα. Τόσα πολλά καλά πράγματα μου είχαν συμβεί μέσα σε αυτό το μέρος, και όλα εξαιτίας ενός μόνο ατόμου. Αλλά αυτό το άτομο ήταν νεκρό τώρα. Προχώρησα στο πεζοδρόμιο, κατά μήκος του δρόμου ανάμεσα από τα δέντρα και χτύπησα την πόρτα αρκετά δυνατά, αφού ήξερα πόσο φασαρία μπορεί να έχει εκεί μέσα.

"Παρακαλώ;;". Μια μεσήλικη γυναίκα, που αναγνώριζα πολύ καλά, άνοιξε την πόρτα. Ήταν η 'μητέρα' μου για οχτώ χρόνια!

"Jo, εγώ είμαι!" της είπα, ενώ αναρωτιόμουν αν έστω με γνώρισε. Ήξερα όχι είχα αλλάξει, αλλά όχι ναι τόσο πολύ!

"Jennifer Andrews, κοριτσάκι μου! Κοίτα πως έγινες!". Χαμογέλασα και με τράβηξε στην αγκαλιά της. "Μου έχεις λείψει! Το μέρος δεν είναι πλέον το ίδιο χωρίς εμένα!"

"Αωω! Και εμένα μου έχετε λείψει όλοι, αλλά είναι χαρούμενη τώρα. Πως είναι όλοι τους;;"

"Λοιπόν, η Ruby έκλαψε πολύ όταν έφυγες, αλλά τα πράγματα έχουν αρχίσει να καλυτερεύουν τώρα. Η Libby ήταν θυμωμένη που έφυγες μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και τώρα είναι οι καλύτερες φίλες με την Bethany! Η Tegan ακόμα δημιουργεί προβλήματα, ο Aaron, ο Toby, o Lorcan και ο Zak έχουν μεγαλώσει αρκετά και τώρα πλέον έχουμε άλλο ένα καινούργιο κοριτσάκι, η οποία είναι στην ηλικία της Ruby και την λένε Zara!"

"Είναι χαρούμενη που όλοι είναι καλά, αλλά ήξερα ήδη ότι η Libby με μισεί! Η φιλία μας προφανώς δεν σήμαινε τίποτα για εκείνη!". Κατσούφιασα. "Τέλος πάντως, ήρθα για να δε το μικρό μου διαμάντι, αν δεν υπάρχει πρόβλημα."

"Όποτε θες Jenny! Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη εδώ πέρα!". Η Jo έκανε στην άκρη και μπήκαμε μέσα στην είσοδο του σπιτιού που πρακτικά μεγάλωσα. Αυτό το μέρος με έκανε να γίνω αυτό που είμαι! Χριστουγεννιάτικη μουσική ακούγονταν από το καθιστικό και πράσινη γιρλάντα και άλλα στολίδια ήταν κρεμασμένα παντού. Καθώς προχωρούσα πεις το καθιστικό είχα το δέντρο, φανερά διακοσμημένο από τα παιδιά και όπα του χορεύανε.

"Γειά σας παιδιά..." τα χαιρέτησα και όλα γυρίσανε να με κοιτάξουν.

"JENNY!". Πριν καλά καλά το καταλάβω είχα κλειστεί σε μια ομαδική αγκαλιά από σχεδόν όλα τα παιδιά εκεί μέσα, μαζί και η Zara, που ποτέ δεν είχα γνωρίσει. Τα μόνο δύο, που φυσικά δεν ήταν στην αγκαλιά ήταν η Libby και η Beth, αλλά ξέρετε τι;; Δεν είχα έρθει για να δω αυτές.