*NOBODY DOES IT LIKE JULIET*
"Τι;;" μουρμούρισα καθώς άνοιγμα τα μάτια μου και κοπανούσα το ξυπνητήρι για να σκάσει. "Ηλίθιο πράγμα!" καταράστηκα και είχα το κινητό μου να αναβοσβήνει.
"Καλημέρα Jenny! Πακετάρισε τα πράγματα σου μέχρι της 11! Συγγνώμη για το μικρό χρονικό περιθώριο, αλλά δεν ήθελα να καταλάβει τίποτα αυτός ο Jackson για το δικό σου καλό. Η κυρία του ορφανοτροφείου που σας φροντίζει έχει ήδη ενημερωθεί xxxxxxxx!" Όπα πόσα φιλιά!!! Και πόσο γλυκό εκ μέρους του! Νοιάζεται τόσο πολύ!
Ανακάθισα στο κρεβάτι σκεπτόμενη για μια απάντηση καθώς ετοίμαζα τους αντίχειρες μου.
"Καλημέρα 'bid bro;)' σε ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ! Μα καλύτερα να μην αργήσεις αυτή τη φορά! Αμα με ανακαλύψει να πακετάρω ή να περιμένω πέθανα xxxx"
"Σου ορκίζομαι ότι θα είμαι εκεί στην ώρα μου xxxxx."
Γιατί γελάω συνέχεια ανεξέλεγκτα όταν παίρνω μύνημα από το Nathan??? Είναι μυστήριο υποθέτω....
Πήδηξα από το κρεβάτι μου και έτρεξα στην ντουλάπα μου για να ντυθώ. Φόρεσα ένα denim σορτσάκι, ένα κοντό spaghetti strapped κοντομάνικο μπλουζάκι, ένα γκρι σκουφάκι και το κόκκινο basketball jacket μου. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και έβαλα λίγη μάσκαρα και αμέσως μετά την λίγη βάση, όπως πάντα, για να καλύψω τις μελανιές μου. Δεν θα χρειάζεται να φοράς για πολύ ακόμα αν όλα πάνε καλά! Πακετάρισα τα υπόλοιπα από τα ρούχα που άξιζε να κρατήσω, το μακιγιάζ μου, την βούρτσα και την οδοντόβουρτσα μου και μετά τις υπόλοιπες από τις αφίσες που κρέμονταν στους τοίχους του δωματίου μου. Είχα τα σχολικά βιβλία μου μέσα στο σακίδιο μου και όλα είχαν μπει σε μια σειρά. Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν το άλμπουμ το οποίο το τοποθέτησα στην κορυφή του κουτιού και έπειτα έβαλα το καπάκι σκεπάζοντας όλα τα πράγματα μου.
Χαρούμενη έτρεξα κατά μήκος του διαδρόμου μέχρι το δωμάτιο της Libby και αφού χτύπησα μια φορά μπήκα μέσα. Καθόταν με το λάπτοπ της και εγώ περίμενα στην πόρτα κοιτώντας την μέχρι να μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα της στο κρεβάτι της. Ο Jackson μου είχε σπάσει το δικό μου λάπτοπ. Την πλησίασα, αλλά δεν έκατσα δίπλα της, απλά στάθηκα μπροστά της και αυτή μου ανασήκωσε το φρύδι της.
"Αντίο Libby...." της είχα προσπαθώντας να κρατήσω χαμηλό τον τόνο της φωνής μου.
"Τι;; Πεθένεις;;" αστειεύτικε, αλλά το πήρε αμέσως πίσω όταν κατάλαβε τι είπε. "Συγγνώμη Jen... Δεν εννοούσα ότι...."
YOU ARE READING
Orphan
FanfictionΤο πρώτο βιβλίο του ζευγαριού Jenny - Nathan . Το να είσαι ορφανό είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν, αλλά το να κακοποιήσαι από κάποιον άλλο στο ορφανοτροφείο όπου μένεις κάνει τη ζωή κάτι περισσότερο από μια ζωντανή κόλ...
